ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ἀνάμνησις τοῦ ἐν Χώναις θαύματος τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ.
Ἀπόστολος
Πρὸς Κορινθίους β´, (κεφ. α´, 3-7)
«
δελφοί, εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως, ὁ παρακαλῶν ἡμᾶς ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν, εἰς τὸ δύνασθαι ἡμᾶς παρακαλεῖν τοὺς ἐν πάσῃ θλίψει διὰ τῆς παρακλήσεως ἧς παρακαλούμεθα αὐτοὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ· ὅτι καθὼς περισσσεύει τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ εἰς ἡμᾶς, οὕτω διὰ Χριστοῦ περισσεύει καὶ ἡ παράκλησις ἡμῶν. Εἴτε δὲ θλιβόμεθα, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν παρακλήσεως καὶ σωτηρίας τῆς ἐνεργουμένης ἐν ὑπομονῇ τῶν αὐτῶν παθημάτων ὧν καὶ ἡμεῖς πάσχομεν, καὶ ἡ ἐλπὶς ἡμῶν βεβαία ὑπὲρ ὑμῶν· εἴτε παρακαλούμεθα, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν παρακλήσεως καὶ σωτηρίας, εἰδότες ὅτι ὥσπερ κοινωνοί ἐστε τῶν παθημάτων, οὕτω καὶ τῆς παρακλήσεως».
Ἀπόδοση στήν Νεοελληνική.
Χαιρετισμός καί εὐχαριστία.
δελφοί ἄς εἶναι εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατέρας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ φιλεύσπλαγχνος Πατέρας καί Θεός κάθε παρηγοριᾶς, ὁ ὁποῖος μᾶς παρηγορεῖ σέ κάθε μας θλίψη, ὥστε νά μποροῦμε καί ἐμεῖς νά παρηγοροῦμε ἄλλους σέ ὁποιαδήποτε θλίψη τους, μέ τή παρηγοριά, μέ τήν ὁποίαν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι παρηγορούμεθα ἀπό τόν Θεό. Διότι καθώς ξεχειλίζει ἡ συμμετοχή μας στά παθήματα τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ξεχειλίζει καί ἡ παρηγοριά πού παίρνουμε μέσω τοῦ Χριστοῦ. Ἐάν θλιβόμαστε, αὐτό γίνεται γιά τήν παρηγοριά σας καί τήν σωτηρία, ἡ ὁποία ἐνεργεῖται μέσω τῆς ὑπομονῆς τῶν δικῶν σας παθημάτων, τά ὁποῖα καί ἐμεῖς ὑποφέρουμε· ἐάν παρηγορούμαστε, αὐτό γίνεται γιά τήν παρηγοριά σας καί τήν σωτηρία σας, καί ἡ ἐλπίδα μας γιά σᾶς εἶναι βέβαιη, διότι γνωρίζουμε ὅτι ὅπως εἶστε μέτοχοι τῶν παθημάτων, ἔτσι εἶστε μέτοχοι καί τῆς παρηγοριᾶς.
Σκέψεις - Διδάγματα
έν πρόκειται, ἀγαπητοί μου, νά λείψουν ποτέ οἱ πειρασμοί ἀπό τήν παροῦσα ζωή, ἑπομένως καί ἀπό τήν δική μας ζωή.
Τά αἴτια τῶν πειρασμῶν εἶναι δύο: Τό ἕνα εἶναι, ὅτι ὁ κόσμος ὁλόκληρος, ἀπό τήν πρώτη ἐκείνη πτώση τῶν Πρωτοπλάστων, δηλητηριάστηκε ἀπό τό κακό καί τήν ἁμαρτία. Ἐξασθένισε καί ἔγινε σάν τόν φιλάσθενο ὀργανισμό, πού ἔχει ἀπό μόνος του τήν προδιάθεση τῆς ἀρρώστιας. Καί τό δεύτερο αἴτιο εἶναι ὁ παγκάκιστος ὁ διάβολος, ὁ ὅποιος ἀφοῦ κατάφερε καί προκάλεσε τό πρῶτο κακό, ἐξακολουθεῖ ἔκτοτε μέ στόχο τόν ἄνθρωπο καί προκαλεῖ ὅλο καί περισσότερους πειρασμούς. Ἀπό τόν ἄψυχο κόσμο δέν ἔχει νά κερδίσει τίποτε. Τόν ἄνθρωπο μισεῖ καί αὐτόν ἐπιδιώκει νά παρασύρει μέ τό μέρος του. Ὅλες του οἱ προσπάθειες καί ὅλα τά σατανικά του σχέδια ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων στρέφονται, γι᾽ αὐτό καί εἶναι ψυχοκτόνος καί ἀνθρωποκτόνος, ὅπως τόν ἀποκάλεσε ὁ Κύριός μας. Ἔτσι, λοιπόν, ὅλα τά βάσανα καί οἱ πειρασμοί πού μᾶς ταλαιπωροῦν σ᾽ αὐτήν τήν ζωή, ξεκινοῦν ἀπό τίς δύο ρίζες: ἀπό τόν ἁμαρτωλό κόσμο καί ἀπό τόν Διάβολο. Βέβαια δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε, ὅτι ὑπάρχει καί μία ἄλλη ρίζα πρός τήν ὁποία στρέφονται οἱ δύο παραπάνω. Ἡ τρίτη αὐτή ρίζα ὑπάρχει μέσα μας. Εἶναι ἡ διεστραμμένη μας φύση, διότι ἡ πρώτη ἁμαρτία τῶν Πρωτοπλάστων, δημιούργησε καρκίνωμα μέσα στόν ἄνθρωπο· ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι καί τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Ἔτσι, λοιπόν, ἀπό τίς τρεῖς αὐτές ρίζες, ἀπό τόν Διάβολο, ἀπό τόν ἁμαρτωλό κόσμο καί ἀπό τήν ἁμαρτωλή ἀνθρώπινη φύση θά προκαλοῦνται πάντοτε θλίψεις καί βάσανα καί πειρασμοί.
-Λοιπόν; Δυστυχισμένος θά εἶναι ὁ ἄνθρωπος γιά πάντα;
-Βεβαίως· αὐτή εἶναι η μοίρα του. Ὁ πόνος καί ἡ δυστυχία, οἱ θλίψεις καί τά βάσανα, εἶναι οἱ καρποί τοῦ δένδρου τῆς ἁμαρτίας, μέ τίς τρεῖς ρίζες, πού ἀναφέραμε. Καί ὅμως ὑπάρχει μιά βασική καί οὐσιώδης διαφορά. Ἀπό τόν γενικό αὐτό κανόνα ξεχωρίζουν οἱ πιστοί, οἱ πραγματικά πιστοί καί χαριτωμένοι ἄνθρωποι, πού ἑνώνουν τήν ζωή τους μέ τήν ζωή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί χαριτώνονται ἀπό τήν Χάρη Του. Ξεχωρίζουν οἱ πραγματικοί χριστιανοί, ὄχι διότι πρόκειται νά λείψουν ἀπό αύτούς οἱ πειρασμοί, διότι κανένας δέν ξεφεύγει ἀπό τούς πειρασμούς. Συμβαίνει μάλιστα πολλές φορές οἱ πιστοί καί θεοφοβούμενοι νά πειράζονται καί νά δοκιμάζονται περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους. Ξεχωρίζουν ὅμως σέ τρία ἄλλα βασικά κεφάλαια. Τό πρῶτο εἶναι, ὅτι τούς στηρίζει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ στίς δοκιμασίες τους, ὥστε καί τούς πειρασμούς νά ὑπομένουν μέ καρτερία καί ὑπομονή καί τό σπουδαιότερο νικοῦν, θριαμβεύουν καί τελικά στεφανώνονται. Τό δεύτερο εἶναι, ὅπως μᾶς ἀναφέρει καί τό σημερινό μας ἀνάγνωσμα, ὅτι ὁ Μεγάλος Θεός δέν ἀφήνει τόν πιστό ἄνθρωπο ἀνυπεράσπιστο.
Τόν ἀφήνει βέβαια νά ἀγωνίζεται μόνος του, γιά νά ἀποδεικνύεται δόκιμος καί ἄξιος τοῦ στεφάνου τῆς νίκης. Ἀλλά, ὅταν οἱ πειρασμοί ἐντείνονται καί πολλαπλασιάζονται καί ξεπερνοῦν τίς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου, δέν ἐπιτρέπει ὁ Κύριος «πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύναται». Παρεμβαίνει σάν Πατέρας καί τόν λυτρώνει. Διά τοῦτο καί Παράκλητος ὀνομάζεται. Καί τό τρίτο· οἱ πειρασμοί τῆς ζωῆς αὐτῆς, γίνονται δόξα καί στεφάνι, γιά τήν αἰωνιότητα, ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος ὑπομείνει καί ἀγωνισθεῖ σάν καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ.