Μνήμη Θεοδώρας τῆς Πατρικίας.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ἀπόστολος
Πρὸς Ἐφεσίους (κεφ. δ´, 25-32).
«
δελφοί, ἀποθέμενοι τὸ ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν ἕκαστος μετὰ τοῦ πλησίον αὐτοῦ· ὅτι ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη. Ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν, μηδὲ δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ. Ὁ κλέπτων μηκέτι κλεπτέτω, μᾶλλον δὲ κοπιάτω ἐργαζόμενος τὸ ἀγαθὸν ταῖς χερσίν, ἵνα ἔχῃ μεταδιδόναι τῷ χρείαν ἔχοντι. Πᾶς λόγος σαπρὸς ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν μὴ ἐκπορευέσθω, ἀλλ' εἴ τις ἀγαθὸς πρὸς οἰκοδομὴν τῆς χρείας, ἵνα δῷ χάριν τοῖς ἀκούουσι. Καὶ μὴ λυπεῖτε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τοῦ Θεοῦ, ἐν ᾧ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεως. Πᾶσα πικρία καὶ θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ κραυγὴ καὶ βλασφημία ἀρθήτω ἀφ' ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ.Γίνεσθε δὲ εἰς ἀλλήλους χρηστοί, εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς καθὼς καὶ ὁ Θεὸς ἐν Χριστῷ ἐχαρίσατο ἡμῖν».
Ἀπόδοση στήν Νεοελληνική.
Παραγγέλματα γιά τήν καθημερινή ζωή.
ετάξτε ἀπό πάνω σας τό ψέμα καί ὁ καθένας ἄς λέει τήν ἀλήθεια στόν διπλανό του, γιατί εἴμαστε μέλη τοῦ ἴδιου σώματος. Ὅταν ὀργίζεστε, μήν φτάνετε ὡς τήν ἁμαρτία· ἡ δύση τοῦ ἥλιου ἄς μήν σᾶς βρίσκει ἀκόμα ὀργισμένους. Μήν δίνετε μέ τήν συμπεριφορά σας χῶρο νά δρᾶ ὁ διάβολος. Ὅποιος ἔκλεβε ἄς μήν κλέβει πιά, ἀλλά ἄς ἐργάζεται τίμια μέ τά δικά του χέρια, γιά νά μπορεῖ νά δίνει καί σ᾽ ὅποιον ἔχει ἀνάγκη. Κανένας βλαβερός λόγος ἄς μήν βγαίνει ἀπό τό στόμα σας παρά μόνο ὠφέλιμος, πού νά μπορεῖ νά οἰκοδομήσει, ὅταν χρειάζεται, καί νά κάνει καλό σ᾽ αὐτούς πού τόν ἀκοῦνε. Μήν λυπεῖτε μέ τήν συμπεριφορά σας τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ τό Ἅγιο, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τήν σφραγίδα τοῦ Θεοῦ πάνω σας, ἐγγύηση ὅτι θά ἔρθει ἡ ἡμέρα τῆς τελικῆς ἀπολύτρωσης. Διῶξτε μακριά σας κάθε δυσαρέσκεια, θυμό, ὀργή, κραυγή, κατηγόρια, καθώς καί κάθε ἄλλη κακότητα. Νά φέρεστε μεταξύ σας μέ καλοσύνη κι εὐσπλαχνία, καί νά συγχωρεῖτε ὁ ἕναςτόν ἄλλο, ὅπως κι ὁ Θεός σᾶς συγχώρησε διά τοῦ Χριστοῦ.
Σκέψεις – Διδάγματα.
άν συνέχεια τοῦ προηγουμένου ἔρχεται ἡ σημερινή περικοπή νά μᾶς καθορίσει μέ κάθε λεπτομέρεια τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τοῦ πραγματικού χριστιανοῦ. Δέν θά ἀναφέρουμε μέ λεπτομέρειες τά γνωρίσματα αὐτά, ἀλλά θά τά χωρίσουμε σέ δύο βασικά κεφάλαια, γιά νά μπορέσουμε ἔτσι νά τά καταλάβουμε καλύτερα καί νά τά ἐφαρμόσουμε στήν ζωή μας.
Τό πρῶτο κεφάλαιο εἶναι τό νά καθαρίσει ὁ χριστιανός τόν ἑαυτό του ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες του. Ὅλοι εἴμαστε φορτωμένοι μέ πολλές ἁμαρτίες. Ἡ ψυχή μας δηλητηριασμένη ὅπως εἶναι ἀπό τό κακό, εἶναι γεμάτη ἀπό πάθη καί ἀδυναμίες. Εἶναι σάν τό χέρσο χωράφι πού εἶναι γεμάτο ἀπό ἀγκάθια καί τριβόλια. Ὅταν ὅμως ὁ χριστιανός γνωρίσει τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί πάρει μέσα τοῦ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι σωστό νά μένει μέ τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες του. Ὀφείλει νά καθαρίσει τήν ψυχή του καί νά τήν καλλιεργήσει πνευματικά, ὅπως ὁ καλός γεωργός καλλιεργεῖ τό χωράφι του. Τό πρῶτο στάδιο τῆς καλλιέργειας γιά τόν γεωργό εἶναι νά καθαρίσει τά ἀγκάθια καί τά τριβόλια. Νά ξεριζώσει τά ἄχρηστα καί βλαβερά χόρτα. Ποτέ δέν ρίχνει σπόρο σέ ἀκαθάριστο χωράφι. Ποτέ δέν φυτεύει δέντρα καί φυτά καρποφόρα καί καλλωπιστικά σέ περιβόλι γεμάτο θάμνους καί ἀγριόχορτα. Πολύ περισσότερο ἀπό τό ὑλικό χωράφι πρέπει ὁ χριστιανός νά φροντίσει τήν ψυχή του. Πῶς εἶναι δυνατόν νά δεχθεῖ μέσα του τήν χάρη τῶν Μυστηρίων, ἄν προηγουμένως δέν ξεκαθαρίσει τόν ἐσωτερικό τοῦ κόσμο ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες του, εἴτε ψέματα εἶναι αὐτά, εἴτε πορνεῖες, εἴτε νεῦρα, εἴτε βλαστήμιες, εἴτε σκληρότητα καί ἀσπλαγχνία καί κακία γενικά; Λοιπόν, τό πρῶτο κεφάλαιο εἶναι τό ξεκαθάρισμα τῆς ψυχῆς μας ἀπό τίς κακίες καί τίς ἁμαρτίες. Βέβαια μόνοι μας δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτα. Ὅταν ὅμως ἔχουμε καλή διάθεση καί πηγαίνουμε στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, κυρίως δέ στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, πού εἶναι εἰδικό γιά τό ξεχέρσωμα τῆς ψυχῆς, τότε ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται.
Ἔρχεται ἔπειτα τό δεύτερο στάδιο: Ὁ καταρτισμός καί ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μέ ἀνάλογες ἀρετές. Ξεριζώσαμε τό κακό, πρέπει κατόπιν νά φυτέψουμε τό καλό. Διώξαμε ἀπό μέσα μας πάθη, ἀδυναμίες, ἰδιοτροπίες, πονηριές, κακίες... Πολύ καλά. Χρειάζεται ὅμως νά καλλιεργήσουμε τίς ἀρετές τοῦ Εὐαγγελίου. Τήν εἰλικρίνεια, τήν καλοσύνη, τήν ἀγάπη, τήν ἠρεμία, τήν ὑπομονή, τήν πραότητα καί κάθε ἄλλη ἀρετή.
Ἔτσι ὁ χριστιανός γίνεται ὁ πραγματικός χριστιανός, ὁ ὁλοκληρωμένος, «τό φῶς τοῦ κόσμου» καί «τό ἅλας τῆς γῆς» καί δοξάζει μέ τήν ζωή του καί μέ τά ἔργα του τό ὄνομα τοῦ Κυρίου.
