Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ

agios fanoyΣτίς 27 τοῦ μηνός Αὐγούστου ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Φανουρίου. Γιά τόν ἅγιο Φανούριο δέν ἔχουμε πληροφορίες ἀπό πού καταγόταν, ποιοί ἦταν οἱ γονεῖς του, πότε ἔζησε, ποιός ἦταν ὁ τρόπος τοῦ μαρτυρίου του κ.λ.π., γιατί γι' αὐτόν δέν μιλοῦν καθόλου οἱ παλιές ἁγιολογικές πηγές. Τό μόνο γνωστό σ' ἐμᾶς εἶναι τό ὄνομά του καί 12 σκηνές ἀπό τό μαρτύριό του πού ὑπάρχουν πάνω σέ μιά παλιά Εἰκόνα τοῦ, ἡ ὁποία βρέθηκε ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ρόδου Νεῖλο τόν ιδ´ αἰώνα, κατά τίς ἀνασκαφές σ' ἕνα παλιό ἐρειπωμένο Ναό τῆς πόλεως αὐτῆς.

Τό ἱστορικό τῆς ἀνεύρεσης τῆς Εἰκόνας.

Τόν καιρό πού οἱ Ἀγαρηνοί κατέλαβαν τήν νῆσο Ρόδο θέλησαν νά ὀχυρώσουν καί πάλι τό ὄμορφο νησί καί νά ξαναφτιάξουν τά τείχη τῆς πόλης, τά ὁποῖα εἶχαν καταστραφεῖ σέ πολλά σημεῖα ἀπό τίς ἀλλεπάλληλες πολεμικές συγκρούσεις. Πρός τό νότιο μέρος τοῦ φρουρίου τῆς πόλης πού ἦταν καί κατεστραμμένο ὑπῆρχαν πολλά μισογκρεμισμένα σπίτια καί πρός τά ἐκεῖ κατευθύνθηκαν οἱ κατακτητές νά πάρουν πέτρες γιά τίς ἀνάγκες τοῦ φρουρίου.

Πῆραν, λοιπόν, μαζί τούς καί πολλούς χριστιανούς, σάν ἐργάτες καί ἄρχισαν νά σκάβουν τά ἐρείπια. Ἐκεῖ μέσα ἀνακάλυψαν καταπλακωμένη μιά ὡραιότατη Ἐκκλησία καί πλῆθος Εἰκόνων, πού ἦταν ὅμως πολύ κατεστραμμένες καί δέν μποροῦσε κάνεις νά διακρίνει λεπτομέρειες, παραστάσεις ἤ γράμματα.

Ξαφνικά ὅμως καθώς σκάλιζαν οἱ ἐργάτες μέσα στόν Ναό βρῆκαν μιά θαυμάσια, ὁλοκάθαρη καί ἄφθαρτη Εἰκόνα, πού ἔμοιαζε σάν νά εἶχε ἁγιογραφηθεῖ τήν ἴδια ἡμέρα. Καί αὐτό εἶναι μιά πρόσθετη ἀπόδειξη ὅτι ἡ ἀνεύρεση δέν ἦταν τυχαία ἀλλά δωρεά τοῦ Θεοῦ. Ἡ Εἰκόνα ἔγραφε ἐπάνω «Ἅγιος Φανούριος», ὄνομα πού ἀπουσίαζε ἀπό τά Μαρτυρολόγια καί τούς Συναξαριστές, καί παρίστανε ἕναν νέο ντυμένο μέ στρατιωτική ἐνδυμασία, πού κρατοῦσε Σταυρό μέ λαμπάδα καί ἦταν πλαισιωμένος ἀπό 12 σκηνές τοῦ μαρτυρίου του. Ὁ Μητροπολίτης καθιέρωσε ὡς ἡμερομηνία ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου τήν ἡμέρα εὕρεσης τῆς Εἰκόνας.

27avgoustou-istoria-Agiou-Fanouriou-Fanouropitas-11Συμπεράσματα ἀπό τήν παρατήρηση τῆς Εἰκόνας.

Παρατηρώντας τήν Εἰκόνα τοῦ ἁγίου Φανουρίου βγάζουμε τά ἑξῆς ἀξιόλογα συμπεράσματα:

1. Διαβάζοντας στήν Εἰκόνα τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου συμπεραίνουμε ἀμέσως, πώς είναι ἑλληνικῆς καταγωγῆς.

2. Ἐπίσης συμπεραίνουμε πώς οἱ γονεῖς του ἦταν πολύ εὐσεβεῖς, γιά νά τοῦ δώσουν χριστιανικό ὄνομα.

3. Γιά νά γίνει στρατιωτικός αὐτό σημαίνει πώς θά ἦταν πολύ μορφωμένος.

4. Ὑπολογίζουμε ἀκόμα πώς τά μαρτύρια τοῦ ἁγίου Φανουρίου ἔγιναν τόν β´  καί γ´  αἰώνα, ὅταν οἱ διωγμοί τῶν χριστιανῶν βρίσκονταν στό ἀποκορύφωμά τους.

5. Ὁ ἅγιος Φανούριος ὁλοφάνερα ἀποδεικνύεται πώς ἦταν Μεγαλομάρτυρας ἀπό τά πολλά καί φοβερά μαρτύρια πού ὑπέφερε.

6. Γιά νά βρεθεῖ ἕνας τέτοιος Ναός καί στήν Ρόδο, αὐτό σημαίνει πώς τιμοῦνταν ἀπό τούς πιστούς χριστιανούς καί ὅτι εἶχαν ἀνεγερθεῖ Ναοί  στό ὄνομά του ἀκόμα ἀπό τά χρόνια τοῦ μαρτυρίου του.

7. Ἀπό τήν ἀπεικόνιση τοῦ Ἁγίου φαίνεται πώς ὁ ἅγιος Φανούριος μαρτύρησε σέ νεαρή ἡλικία.

Τό χτίσιμο τοῦ Ναοῦ.

Ο Μητροπολίτης τοῦ νησιοῦ,  Νείλος, ἀφοῦ  μελέτησε ἐπισταμένα τήν Εἰκόνα πού βρέθηκε, ἀποφάνθηκε, πώς ὁ ἅγιος Φανούριος ἦταν ἕνας ἀπό τούς σπουδαιότερους Μεγαλομάρτυρες τῆς πίστεώς μας. Ἀμέσως ἔστειλε ἀντιπροσωπεία στόν ἡγεμόνα τοῦ νησιοῦ καί τόν παρακαλοῦσε νά τοῦ δώσει ἄδεια γιά νά ἀνακαινίσει τήν Ἐκκλησία. Ὅταν ὅμως ὁ ἡγεμόνας ἀρνήθηκε, τότε ὁ Μητροπολίτης μετέβηκε ὁ ἴδιος προσωπικά στήν Κωνσταντινούπολη καί κατόρθωσε νά ἐξασφαλίσει ἀπό τόν Σουλτάνο τήν ἄδεια πού ζητοῦσε. Ἐπέστρεψε σύντομα στήν Ρόδο κι ἀναστήλωσε τόν Ναό ἀκριβῶς στήν παλιά θέση του, ἔξω ἀπό τά τείχη του. Ὁ Ναός σώζεται ὡς τά σήμερα καί ἀποτελεῖ ἀπό τότε ἱερό προσκύνημα ὅλων τῶν Χριστιανών.

Ὁ σωζόμενος σήμερα ναΐσκος εἶναι βυζαντινός, ὁ  ὁποῖος ἐπί τουρκοκρατίας εἶχε μετατραπεῖ σέ τζαμί, γνωστό μέ τό ὄνομα Πιαλεντίν, πρός τιμήν ὁμώνυμου πασᾶ.

Σύμφωνα, τέλος, μέ Κώδικα (ἀριθμ. 1190) τῆς Βιβλιοθήκης τοῦ Βατικανοῦ, φερμένο ἀπό τούς Ἱππότες στήν Ρόδο, στήν ἐποχή τους ὑπῆρχε καί Μοναστήρι ἀφιερωμένο στήν μνήμη τοῦ ἁγίου Φανουρίου.   

Ἡ μαρτυρική του πορεία.

Οπως προαναφέραμε, ἄν καί δέν γνωρίζουμε τήν ζωή του καί τήν δράση του, θά προσπαθήσουμε νά παρουσιάσουμε τό Συναξάρι τοῦ ἁγίου Φανουρίου μέσα ἀπό τίς παραστάσεις τῆς Εἰκόνας του ἐφόσον, σύμφωνα καί μέ τόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, «οἱ εἰκόνες εἶναι τά βιβλία τῶν ἀγραμμάτων».

Πρώτη παράσταση.

Οπως φαίνεται, κατά τήν διάρκεια ἑνός ἀπό τούς πολλούς διωγμούς τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων κατά τῶν χριστιανῶν, συνελήφθη καί ὁ στρατιωτικός Φανούριος μέ τήν κατηγορία ὅτι δέν σέβεται καί δέν θυσιάζει στούς θεούς πού ἐπέβαλε τό τότε καθεστώς. Ὁδηγήθηκε γιά τόν λόγο αὐτό ἐνώπιον τοῦ ἁρμόδιου δικαστή, ὁ ὁποῖος τόν ὑπέβαλε σέ σχετική ἀνάκριση.

Ὁ Ἅγιος παρουσιάζεται ὄρθιος μπροστά στόν Ρωμαῖο ἀνακριτή καί φαίνεται νά ἀπολογεῖται μέ θάρρος, νά υπερασπίζεται καί νά ὀμολογεῖ τήν χριστιανική του πίστη. Ἀρνεῖται νά προσφέρει θυσία στούς εἰδωλολατρικούς θεούς καί διακηρύττει τήν ἀφοσίωσή του στόν μόνο ἀληθινό Θεό. Ἀφοῦ ὁ δικαστής ἀνακριτής εἶδε τήν ἐμμονή τοῦ Ἁγίου στήν πίστη του, κατά τήν τακτική πού ἀκολουθοῦσαν τήν ἐποχή τῶν διωγμῶν, παρέδωσε τόν χριστιανό ὁμολογητή σέ δήμιους γιά νά τόν «συνετίσουν».

Δεύτερη παράσταση.

Στό πρῶτο μαρτύριο, κατά τήν εἰκονογραφική παράσταση, οἱ στρατιῶτες ἐπεμβαίνουν καί χτυπούν μέ πέτρες στό κεφάλι καί στό στόμα τόν  ἅγιο Φανούριο, γιά νά  ἀναγκασθεῖ νά υποκύψει καί νά ἀρνηθεῖ τόν Κύριο.

Τό ὑπέμεινε χωρίς διαμαρτυρίες καί γογγυσμούς, γιά τήν δόξα τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου.

Διαπιστώνοντας ὁ δικαστής ὅτι ὄχι μόνο δέν κάμπτεται ὁ γενναῖος ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ στήν πρώτη αὐτή δοκιμασία, ἀλλά μέ παρρησία ὑπομένει, δοξολογώντας τόν Κύριο καί Θεό του, δίνει ἐντολή νά συνεχιστοῦν τά μαρτύρια μέ πιό ἄγριο τρόπο. Καί σ' αὐτό ἦταν ἐξασκημένοι καί ἔμπειροι οἱ βασανιστές τῶν Ἁγίων τῆς Πίστεως.

Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τίς ὑπόλοιπες παραστάσεις τῆς Εἰκόνας πού βρέθηκε, ἀκολούθησαν τά ἑξῆς, στήν μακρά ὁδό τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἁγίου Φανουρίου:

Τρίτη παράσταση.

Οἱ στρατιῶτες ἔχουν ἐξαγριωθεῖ πιά ἀπό τήν ἐπιμονή τοῦ ἁγίου Φανουρίου,  γι' αὐτό τόν  ρίχνουν καταγῆς καί τόν χτυποῦν μέ ξύλα, μαστίγια καί ρόπαλα, γιά νά κάμψουν τό ἀκμαῖο ἠθικό του,  ἐνῶ ὁ μεγαλομάρτυς τά ἀντιμετωπίζει ἡμίγυμνος μέ καρτερία, χωρίς φωνές καί ἱκεσίες νά τόν λυπηθοῦν. Ἡ γαλήνη εἶναι ἀποτυπωμένη στό πρόσωπο τοῦ. Καί ἡ ψυχή του ἀσφαλῶς θά βρίσκεται κοντά στόν ἀρχηγό τῆς πίστεως καί τελειωτή Ἰησοῦ.

Τέταρτη παράσταση.

Στήν ἑπόμενη παράσταση ἐμφανίζεται νά τόν ἔχουν κλεισμένο στήν φυλακή. Ἐκεῖ βασανίζεται μέ ἀποτρόπαιο τρόπο. Δύο ἀπό τούς φρουρούς της τόν ἔχουν ξα- πλώσει καί ξεσχίζουν τό σῶμα τοη μέ εἰδικά σιδερένια νύχια. Αὐτό ἦταν ἕνα αὐτό τά συνηθισμένα μαρτύρια στά ὁποῖα ὑπέβαλαν κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν τούς χριστιανούς. Καί ἀφοῦ τούς ξέσχιζαν τίς σάρκες, ἔριχναν στίς πληγές καυτό λάδι ἤ ἁλάτι, ἤ τίς ἔκαιγαν μέ ἀναμμένες λαμπάδες, προκαλώντας ἀφόρητους πόνους καί προσπαθώντας νά κάμψουν τήν πίστη τῶν χριστιανῶν. Ὁ Ἅγιος ὑπομένει ἀγόγγυστα τό τρομερό μαρτύριό του.

Μετά ἀπό τό μαρτύριο τοῦτο ἀφέθηκε γιά λίγο ὁ ἅγιος στήν φυλακή, προφανῶς γιά νά ξανασκεφθεῖ ὄχι μόνο τίς ἀπειλές τοῦ δικαστή ἀλλά καί τίς ὑποσχέσεις του. 

Πέμπτη  παράσταση.

Σήν Πέμπτη, λοιπόν, παράσταση ὁ ἅγιος Φανούριος, βρίσκεται καί πάλι στήν φυλακή, ἀποφασισμένος γιά τό τελικό μαρτύριο. Δέν σκέπτεται τιμές καί ἀξιώματα. Προσεύχεται, ζητώντας τήν χάρη καί τήν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀντέξει μέχρι τέλους τά βασανιστήρια καί νά «μείνει  πιστός ἄχρι θανάτου».

Ἕκτη παράσταση.

Ακολουθεῖ νέα προσαγωγή του ἐνώπιον τοῦ δικαστή, μέ τήν παρουσία φρουρῶν. Ἀπ' τήν ἀτάραχη ἔκφραση τοῦ προσώπου του φαίνεται, πώς οὔτε τά βασανιστήρια πού ὑπέφερε, οὔτε οἱ μελλοντικές ἀπειλές τοῦ τυράννου τοῦ κλόνισαν τήν πίστη καί ἔτσι ἀπτόητος περιμένει ἀκόμη χειρότερα μαρτύρια.

Ἀνακρίνεται καί πάλι. Ὀμολογεῖ μέ θάρρος τήν πίστη του. Δέν πείθεται στά ἐπιχειρήματα τῆς ἐξουσίας. Ἀντίθετα, μιλάει μέ πειθώ καί παρρησία γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν σωτηρία πού ἔφερε στούς ἀνθρώπους πού πιστεύουν σ' αὐτόν. Ἡ ὅλη στάση του φανερώνει ὅτι μέ θάρρος ἀντιμετωπίζει καί τά ἀπειλούμενα νέα βασανιστήρια, ἀλλά καί τό τελικό μαρτύριο.

Ἕβδομη παράσταση.

Η συνέχεια παρουσιάζεται στήν ἑπόμενη ἀπεικόνιση. Μέσα στήν φυλακή ἤ τό προαύλιό της ὁ ἅγιος Φανούριος ἐμφανίζεται δεμένος στά χέρια καί τά πόδια σέ κατακόρυφο ξύλο. Οἱ δήμιοι τοῦ ἁγίου Φανουρίου μέ μανία καί σκληρότητα καῖνε μέ ἀναμμένες λαμπάδες τό ὁλόγυμνο σῶμα του, προκαλώντας πόνους, παρόλο πού ὁ μάρτυς τούς ὑπομένει μέ καρτερία καί ἀπό τήν ὅλη στάση του δέν δείχνει νά τούς ὑπολογίζει. Φαίνεται ἔτσι ἡ ἀνυπέρβλητη θυσία του γιά τόν Ἐσταυρωμένο. Τό πρόσωπό του εἶναι ἱλαρό καί ἀσφαλῶς ἡ σκέψη καί ἡ καρδιά του βρίσκονται κοντά στόν Κύριο. Ὁ Ἅγιος νικᾶ καί πάλι μέ τήν αδάμαστη θέληση καί καρτερία του στόν Κύριο.

Ὄγδοη παράσταση.

Η ὑπομονή τοῦ Ἁγίου στά μαρτύρια ἐξαγρίωνε ὅλο καί περισσότερο τόν δικαστή, ἀλλά καί τούς δημίους του. Καί ἀπό τά ἐλαφρότερα τόν ὑπέβαλαν σέ πλέον ἐπώδυνα βασανιστήρια, ἐλπίζοντας ὅτι στό τέλος θά δειλιάσει, θά σκεφτεῖ τήν νεότητά του, θά καμφθεῖ τό φρόνημά του καί θά ἀπαρνηθεῖ τήν χριστιανική του ἰδιότητα, γιά νά κερδίσει τήν ζωή του. Τώρα οἱ ἄγριοι βασανιστές του χρησιμοποιοῦν καί μηχανικά μέσα γιά νά φθάσουν στό κορύφωμα τοῦ μαρτυρίου του. Ἔτσι τόν ὑπέβαλαν στό μαρτύριο τοῦ τροχοῦ. Τόν ἔδεσαν  δηλαδή ἡμίγυμνο σ' ἕνα μάγκανο (τροχό) μέ καρφιά, ἐνῶ καί στό ἔδαφος εἶχαν τοποθετήσει αἰχμηρά σίδερα πού ἐξεῖχαν πρός τά πάνω. Καθώς, λοιπόν, γύριζαν τό μάγκανο αὐτό, ξεσχίζονταν οἱ σάρκες τοῦ μάρτυρα, τόσο ἀπό κάτω ὅσο καί ἀπό τά καρφιά τοῦ τροχοῦ καί συντρίβονταν τά κόκκαλά του. Ἀλλά οὔτε καί τό φρικτό αὐτό μαρτύριο τόν λύγισε.Ὑποφέρει ἀγόγγυστα, ἀλλά στό ὡραῖο πρόσωπό του εἶναι ζωγραφισμένη ἀνέκφραστη ἀγαλλίαση, γιατί ὑποφέρει γιά χάρη τοῦ Κυρίου.

Ἔνατη καί δέκατη παράσταση.

Έτσι προχώρησαν στό ἑπόμενο, ὅπως ἀπεικονίζεται στήν ἔνατη κατά σειρά παράσταση: Ὁ ἅγιος Φανούριος ρίπτεται σ' ἕνα λάκκο, μέσα στόν ὁποῖο ὑπῆρχαν ἀγριεμένα καί νηστικά θηρία, γιά νά γίνει βορά τῶν ἄγριων θηρίων, ἐνῶ οἱ δήμιοί του ἀπό πάνω παρακολουθοῦν νά δοῦνε τό τέλος του. Ἀλλ' ὦ τοῦ θαύματος! Ἡ προστασία καί χάρη τοῦ Θεοῦ δέν ἐπέτρεψε στά θηρία νά ἐπιτεθοῦν στόν μάρτυρα τοῦ Κυρίου. Τά θηρία ὅμως ἔχουν κυριολεκτικά ἐξημερωθεῖ ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, γι' αυτό τόν περιτριγυρίζουν ἥσυχα σάν ἀρνάκια καί ἀπολαμβάνουν θαυμάσια τήν συντροφιά του, προκαλώντας τό θαυμασμό καί τήν ἀπορία τῶν δημίων καί τοῦ ἴδιου τοῦ δικαστή.

untitledὉ φανατισμός τους ὅμως ἦταν τόσο ἀνεξέλεγκτος, πού ἀντί νά προβληματιστοῦν καί νά ἐνδιαφερθοῦν γιά τήν ὄντως ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς πίστεως, συνέχισαν τό βασανισμό τοῦ ἁγίου Φανουρίου. Μέ νέο μαρτύριο: Οἱ δήμιοί του δέν ἱκανοποιοῦνται ἀπό τό προηγούμενο ἀποτέλεσμα κι ἔτσι τόν ἔβγαλαν ἀπό τόν λάκκο, τόν ξάπλωσαν στήν γῆ καί ἔβαλαν πάνω στό ἐξασθενημένο ἀπό τά σκληρά βασανιστήρια σῶμα του μιά βαριά πέτρα, πιστεύοντας πώς αὐτό θά ἔθετε τέρμα στήν ζωή του. Καί πάλι ἀπατήθηκαν, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, στόν ὁποῖο δέν ἔπαψε ὁ μάρτυς νά προσεύχεται, τόν προστάτεψε, δίνοντάς του ἀντοχή καί δύναμη γιά νά σηκώσει τήν βαριά πέτρα.

Ἑνδέκατη παράσταση.

Τότε ὁ δικαστής κάνει μία τελευταία, ἀπεγνωσμένη προσπάθεια, πού παριστάνεται στήν ἑνδέκατη ἔνθετη παράσταση: Δίνει ἐντολή καί ὁδηγεῖται ὁ ἅγιος Φανούριος δεμένος μπροστά σέ εἰδωλολατρικό βωμό, παρακινεῖται δέ γιά ὕστατη φορά νά θυσιάσει. Πλήν μάταιος ὁ κόπος. Ἔπειτα ἀπό τόσα μαρτύρια καί πίεση, στήν ὁποία ἀντεπεξῆλθε μέ καρτερία καί ἡρωισμό, πού μόνο στούς γενναίους ἀθλητές τῆς πίστεως συναντᾶ κανείς, ἦταν ἀδύνατο πλέον νά προδώσει τόν Κύριο καί Θεό του γιά χάρη τῶν εἰδώλων πού ἦταν «ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων». Μέ κατηγορηματικό τρόπο ἀρνήθηκε νά θυσιάσει. Στήν παράσταση ἐμφανίζεται νά κρατᾶ ἀναμμένα κάρβουνα. Θά τοῦ ἦταν ἀρκετό νά τά βάλει μέ θυμίαμα στόν βωμό καί νά θεωρηθεῖ ἔτσι ὅτι προσφέρει θυσία. Ὅμως προτίμησε νά καίγονται οἱ παλάμες του!

Ὁ ἅγιος Φανούριος βγαίνει καί ἀπ' αὐτή τήν δοκιμασία νικητής καί αὐτό διακρίνεται ἀπό ἕναν διάβολο, πού ἔχει τήν μορφή δράκου, πού πετᾶ στόν αέρα καί κλαίει γιά τήν ἀποτυχία του.

Δωδέκατη παράσταση. Ἡ κοίμηση τοῦ Ἁγίου.

¨Ηταν πλέον φανερό ὅτι ὁ ἅγιος Φανούριος δέν ἐπρόκειτο νά ἐνδώσει σέ κανένα ἀπό τά βασανιστήρια πού εἶχε ἐπινοήσει ἡ κρατική ἐξουσία καί ἐκτελοῦσαν μέ ἰδιαίτερη βαναυσότητα οἱ δήμιοι. Τό εἶχε    ὁ Ἅγιος  ἀποδείξει μέ  τό θάρρος τῆς ὁμολογίας, μέ τήν καρτερία, μέ τήν προσευχή, μέ τήν ἀποφασιστικότητά του νά ὑπομείνει ὡς τό τέλος γιά τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπογοητευμένος καί συνάμα ὀργισμένος ὁ δικαστής ἀπό τήν ἀποτυχία του νά μεταστρέψει τόν ἅγιο Φανούριο καί νά τόν φέρει στούς κόλπους τῶν εἰδωλολατρῶν, ἔβγαλε τήν τελεσίδικη ἀπόφασή του: Νά θανατωθεῖ ὁ χριστιανός νέος διά τῆς πυρᾶς! Καί τήν τελική αὐτή σκηνή ἀναπαριστᾶ ἡ δωδέκατη κατά σειρά ἔνθετη παράσταση: Ἀνάβουν οἱ δήμιοι δυνατή φωτιά σ' ἕνα καμίνι καί ρίχνουν μέσα του τόν μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ. Κι ἐνῶ οἱ φλόγες κατατρώγουν τίς σάρκες του, ἐκεῖνος γαλήνιος, μέ τά χέρια ὑψωμένα σέ στάση προσευχῆς, εὐχαριστεῖ τόν Κύριο γιατί τόν ἀξίωσε νά μαρτυρήσει γιά τό ὄνομά του καί παραδίδει τήν ἁγιασμένη ψυχή του σ' Αὐτόν, γιά νά τήν κατατάξει στό οὐράνιο τάγμα τοῦ «νέφους τῶν μαρτύρων».  

Ἀπολυτίκιον.  Ἦχος δ΄.

Οὐράνιον ἐφύμνιον ἐν γῆ τελεῖται λαμπρῶς, ἐπίγειον πανήγυριν νῦν ἑορτάζει φαιδρῶς, Ἀγγέλων πολίτευμα, ἄνωθεν ὑμνωδίαις, εὐφημούσι τούς ἄθλους, κατωθεν Ἐκκλησία, οὐράνιον δόξαν ἤν εὖρες πόνοις καί ἄθλοις τοῖς σοῖς, Φανούριε ἔνδοξε.

Κοντάκιον.  Ἦχος γ΄.

Ἱερεῖς διέσωσας αἰχμαλωσίας ἄθεου, καί δεσμά συνέθλασας, δυνάμει θεία Θεόφρον, ἤσχυνας τυράννων θράση γεναιοφρόνως, ηὔφρανας Ἀγγέλων τάξεις Μεγαλομάρτυς, διά τοῦτο σέ τιμῶμεν, θεῖε ὁπλίτα, Φανούριε ἔνδοξε.

Μεγαλυνάριον.

Τούς ἀσπαζομένους τήν σήν σεπτήν, εἰκόνα ἐν πίστει, καί αἰτοῦντας σήν ἀρωγήν, Μάρτυς κληρονόμους, τῆς θείας Βασιλείας Φανούριε, λιταῖς σου, πάντας ἀνάδειξον.

Εκτύπωση