ιά ἀπό τίς ἐνδοξότερες περιόδους τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ περίοδος τῶν μεγάλων διωγμῶν τῶν πρώτων αἰώνων. Διότι τότε φανερώθηκε μέ τόν πιό ἔντονο τρόπο ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας καί τό σθένος μέ τό ὁποῖο τήν ὑπερασπίσθηκαν οἱ μάρτυρες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.
Μιά τέτοια ἐξέχουσα νεανική μαρτυρική μορφή εἶναι καί ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παρθενομεγαλομάρτυς Ἁγία Κυριακή. Το ὄνομά της ἀπηχεῖ τήν εὐσέβεια τῶν γονέων της πού, ἄτεκνοι καί μετά ἀπό συνεχή ἀδιάλειπτη προσευχή στόν Θεό, ἀπέκτησαν κόρη πού ἔμμελε νά ἐκπληρώσει τούς θεοφιλεῖς πόθους τους, ἀλλά καί νά δοξάσει μέ τή ζωή της, τήν ὁμολογία της καί τό μαρτύριό της τόν Τριαδικό Θεό. Ὅπως ἡ Κυριακή εἶναι ἡμέρα κατ’ ἐξοχήν ἀφιερωμένη στή λατρεία τοῦ Κυρίου, καθ’ ὅμοιον τρόπον καί ἡ Ἁγία Κυριακή ἀφιέρωσε τήν παρθενία της, τήν ἁγνότητά της, τή ζωή της στόν Θεό τῆς Ἐκκλησίας.
1. Δίψα γιά αἰωνιότητα. Πάνω στο ἄνθος τῆς ἡλικίας της ἕνωσε τή νεότητα μέ τήν αἰωνιότητα «ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης» τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀπ. Παῦλος. Ἡ δίψα γιά ζωή πού δέν τελειώνει καί ὁ πόθος γιά τόν Θεό πού πού δέν ἔχει τέλος, προσδιόρισαν μέσα στή θεοφιλή ψυχή της τό στόχο καί τό ὅραμα τῆς ζωῆς της: στόχος ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν∙ ὅραμα τό νά συνευφραίνεται μέσα στή δόξα καί τήν ἀγάπη τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, ὅπως γράφει ὁ Δαβίδ: «Χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι την δόξαν Σου».
2. Δίψα γιά ἁγιότητα. Ἡ πορεία της ἀταλάντευτη στό μεγαλεῖο τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἡ ἐπιθυμία της ἀκόρεστη νά συνυπάρχει μέ τόν Θεό. Ἀλλά καί ἡ δροσιά τῆς νεότητός της αὐξήθηκε μέ τή δροσιά τῆς ἁγιότητος τοῦ Χριστοῦ. Διότι δέν πόθησε μόνο τήν αἰωνιότητα Του, ἀλλά γεύθηκε, λούσθηκε καί μέ τήν ἁγιότητά Του. Ἀκούοντας τή βιβλική προτροπή τοῦ Κυρίου «ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι», εἰσῆλθε στό μυστήριο τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἤδη ἀπό τά χρόνια τῆς νεανικῆς της ἡλικίας· ἦταν μόλις 21 ἐτῶν. Ὡς ἄνθρωπος πλασμένος κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἔγινε καί καθ’ ὅμοίωσιν Αὐτοῦ μέ τήν πολιτεία καί τό μαρτύριό της.
3. Δίψα γιά μαρτύριο. Γι’ αὐτό καί ὅταν ἦλθε ὁ καιρός νά γίνουν φανερές αὐτές οἱ θεῖες ἐμπειρίες τῆς ψυχῆς της, ἡ Ἁγία Κυριακή δέν δίστασε νά ὁμολογήσει τό θησαυρό τῆς ψυχῆς της, τόν Θεάνθρωπο Νυμφίο Χριστό. Δέν δείλιασε μπροστά στίς ἀπειλές τοῦ μαρτυρίου. Ὁ ἐνθουσιασμός τῆς νεότητός της και ἡ ἁγνότητα τῶν προθέσεών της εἶχαν σφυρηλατηθεῖ μέσα στήν ἐπίγνωση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Στηρίχθηκε στήν πίστη της, στηρίχθηκε στήν ἰσχύ τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ. Δέν ὑπέκειψε στίς ἀπειλές τῶν ἀθέων ἀρχόντων τοῦ αἰώνος τούτου, διότι μέσα της ἔλεγε «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ». Ὑπέμεινε μέ θάρρος καί καρτερία τίς πολλαπλές μαστιγώσεις τοῦ παρθενικοῦ της σώματος. Γιατί μέσα στά αὐτιά της ἠχοῦσαν τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου: «Παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς συνέδρια και… μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καί ἐπί ἡγεμόνας καί βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καί τοῖς ἔθνεσιν».
Γιά τούς λόγους αὐτούς καί κρεμασμένη ἀπό τά μαλλιά ὑπέμεινε τό μαρτύριο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ. Ἀλλά καί θηρία ἐξημέρωσε μέ τή χάρη Του καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θεράπευσε τίς πληγές τοῦ σώματός της μέ τήν ἰαματική Του δύναμη. Καί πρίν ἀκόμη ὁ δήμιος κατεβάσει τή σπάθη του γιά νά τήν ἀποκεφαλίσει, ἡ ἁγία ἐξέπνευσε χάριτι Θεοῦ καί παρέδωσε τήν ἁγία ψυχή της «εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος». Τό δέ τίμιο αὐτῆς καί μαρτυρικό σῶμα ἔγινε χαριτόβρυτο ἱερό λείψανο εἰς προσκύνησιν τῶν πιστῶν πρός δόξαν Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅ,τι ἔκανε ἡ ἁγία δέν τό ἔκανε ἀφ΄ ἑαυτοῦ της, ἀλλά μέ τό φωτισμό καί τήν καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μᾶς συνεκάλεσε στήν ἑορταστική αὐτή πανήγυρη γιά νά τιμήσουμε τό ὄργανο τῆς χάριτος, τό σύμβολο τῆς μαρτυρίας τῆς πίστεως, τό παράδειγμα τῆς ἀγάπης στόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο.
Ἡ ζωή τῆς Ἁγίας Κυριακῆς ἐκπέμπει χάρη καί φῶς σέ ὅλους τούς πιστούς προσκυνητές. Ἐκπέμπει ὅμως καί μηνύματα σέ ὅλους μας καί κυρίως στούς νέους. Πολλοί ἀπό τούς νέους τῆς ἐποχῆς μας κολυμποῦν σέ θολά νερά, σέ ἀπαξιωμένο τρόπο ζωῆς· ψάχνουν καί δέν βρίσκουν τήν ἀλήθεια, ἐνῶ ὁ Χριστός μέ πολλή ἀγάπη λέει: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή». Ποθοῦν νά πάρουν τό μέλλον στά χέρια τους χωρίς νά τό ἐπενδύουν στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, στόν Θεό τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος. Θέλουν νά ζήσουν τίς στιγμές τῆς ζωῆς σάν αἰώνιο παρόν, χωρίς νά εἶναι παρών ὁ ἐπί πάντων αἰώνιος Θεός.
Γιά κάθε νέο καί νέα τῆς ἐποχῆς μας τό παράδειγμα τῆς Ἁγίας Κυριακῆς μᾶς διδάσκει νά στραφοῦμε στόν Θεό τῆς Ἐκκλησίας, στό «παιδίον τό νέον» πού εἶναι ταυτόχρονα «ὁ πρό αἰώνων Θεός». Ἀμήν.
τοῦ Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Χριστοφόρου Νάνου