ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

18τις μέρες μας όποιος Έλληνας πολίτης μιλάει για Πατρίδα, Θρησκεία και Οικογένεια τον κατηγορούν ότι είναι φασίστας, εθνικιστής, σκοταδιστής και μισαλλόδοξος.

Δεν θέλω με τα λόγια μου αυτά να σοκάρω, ούτε να προκαλέσω κανέναν. Τα γεγονότα όμως σχετικά με την απαγόρευση του Σταυρού στα σχολεία της Ιταλίας (πράγμα που ούτε η Κυβέρνηση ούτε η Εκκλησία ούτε η Κοινωνία της γειτονικής χώρας αποδέχεται), αλλά και η επαναφορά εκ νέου, τόσο στην χώρα μας όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, της συζητήσεως σχετικά με τον σεβασμό των θρησκευτικών πεποιθήσεων των πολιτών τους, και κυρίως ο τρόπος που προβάλλονται αυτές οι θέσεις, δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους.

Αυτό που θα πρέπει να μας ανησυχεί όλους είναι ο τρόπος που δήθεν προασπίζονται και διασφαλίζονται οι Ελευθερίες των πολιτών. Σε ένα Δημοκρατικό περιβάλλον σαφώς και οφείλουμε να σεβόμαστε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις  όλων των πολιτών. Το πρόβλημα όμως αρχίζει όταν στο όνομα της ισότητας όλων των κρατών οι ελευθερίες κάποιων, άσχετα από το αν αποτελούν μικρό ή μεγάλο μέρος των πολιτών, μπαίνουν σε πρώτη προτεραιότητα έναντι των υπολοίπων. Όταν δηλαδή ξεχνάμε, ότι η ελευθερία του κάθε πολίτη δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζει την ελευθερία του άλλου.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μία έντονη προσπάθεια στον Ευρωπαϊκό χώρο, ώστε να υποβαθμιστούν τα χριστιανικά σύμβολα και παράλληλα να υπερτονιστούν άλλα. Είναι γνωστός ο σάλος που προκλήθηκε, για την απαγόρευση της μαντήλας στην Γαλλία. Μέχρι και ο Τούρκος πρωθυπουργός τότε είχε εκφραστεί κατά της απαγόρευσης αυτής, την στιγμή που στο δικό του κράτος απαγορεύονται γενικώς τα χριστιανικά σύμβολα, στο όνομα δήθεν του λαϊκού κράτους. Είδαμε πάλι τις αντιδράσεις στην Αθήνα για το σχίσιμο ενός σημειώματος με στίχους από το Κοράνι, και πολλούς να δικαιολογούν τα ακραία γεγονότα που ακολούθησαν. Κανείς όμως από τα ΜΜΕ και τους "προασπιστές" των θρησκευτικών ελευθεριών δεν ανέφερε καν, ότι στο Ιράν δύο κοπέλες καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή ήταν χριστιανές. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε, κανείς δεν επέδειξε την ελάχιστη ευαισθησία.

Στην Ευρώπη το ζήτημα της κατάργησης των χριστιανικών συμβόλων προέρχεται είτε από τις μουσουλμανικές κοινότητες είτε από ανθρώπους πολιτικά καιιδεολογικά αντίθετους με την θρησκεία. Στην Ιταλία, τις τελευταίες ημέρες, το ζήτημα έχει λάβει δραματικές διαστάσεις, με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, να θέλει να καταργηθεί ο Σταυρός από τις σχολικές αίθουσες, αλλά καιτην αντίδραση του συνόλου της κοινωνίας (συμπεριλαμβανομένης και της Κυβέρνησης) στην απόφαση αυτή. Το αιτιολογικό της απόφασης αλλά και των υπερασπιστών της κατάργησης των χριστιανικών συμβόλων είναι, ότι η ύπαρξή τους προσβάλλει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις κάποιων.

Αν όμως δεχτούμε την αρχή, ότι κάθε τι που δεν αρέσει σε κάποιους πρέπει να καταργείται, τότε μοιραία οδηγούμαστε σε αυτό που καταδικάζουμε. Στο όνομα δηλαδή της ελεύθερης έκφρασης μιας ομάδας πολιτών καταπιέζουμε την ελευθερία της έκφρασης των άλλων. Στο όνομα της ελευθερίας καταργούμε την αρχή του αμοιβαίου σεβασμού και της αποδοχής όλων από όλους. Και αυτό σαφώς είναι φασισμός, άσχετα από που προέρχεται. Οι συνέπειες μιας τέτοιας συμπεριφοράς δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφικές για τις κοινωνίες, εφόσον από την μία αντί να εξασθενούν οι διαφορές ανάμεσα στις ομάδες μιας κοινωνίας αυτές οξύνονται καιοχυρώνονται. Και από την άλλη, αν εφαρμόσουμε την αρχή, ότι κάθε τι που δεν αρέσει πρέπει να εξαλείφεται, τότε τίποτα δεν μπορεί να σταθεί όρθιο σε μια κοινωνία. Τι δηλαδή;

-Επειδή δεν αρέσει σε κάποιους το Σύνταγμα, θα πρέπει να το καταργήσουμε;

-Επειδή δεν αρέσει σε κάποιους το ποδόσφαιρο θα πρέπει να γκρεμίσουμε τα γήπεδα;

-Επειδή δεν αρέσει σε κάποιους η θρησκεία θα πρέπει να την καταργήσουμε;

-Επειδή δεν αρέσουν σε κάποιους τα υφιστάμενα σύνορα της χώρας μας, θα πρέπει να τα καταργήσουμε;      

-Να γκρεμίσουμε τότε και τις Εκκλησιές, και τα καμπαναριά, και τους μιναρέδες, και τις συναγωγές, και την Βουλή, και τα Δικαστήρια και τις φυλακές.

Και τί θα μείνει τελικά; Το απόλυτο χάος.

Ίσως ακούγονται υπερβολικά. Και είναι. Φαίνεται όμως από τα υπερβολικά αυτά παραδείγματα ότι ο τρόπος που τα ζητήματα της ελεύθερης έκφρασης προασπίζονται, οφείλει, κατά κύριο λόγο, να εφαρμόζει την αρχή την οποία θέλει να υπερασπιστεί, δηλαδή την ελευθερία όλων ανεξαιρέτως. Κι αυτό, επειδή ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται η πολεμική κατά των χριστιανικών συμβόλων δεν δείχνει ούτε σεβασμό ούτε αποδοχή ούτε την ελάχιστη ανοχή προς εκείνους που τα δέχονται. Στην Ελλάδα για παράδειγμα κατά καιρούς γίνεται λόγος για την καύση των νεκρών. Οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις των υποστηρικτών τους είναι απόλυτα σεβαστές. Επιθυμούμε όμως να σέβονται κι εκείνοι τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω όλων εκείνων που δεν επιθυμούν να αποτεφρωθούν, αλλά προτιμούν την ταφή ως στοιχείο της παράδοσής τους ή πολύ περισσότερο της πίστεώς τους.

-Για ποιό λόγο καιστο όνομα ποιάς ελευθερίας θα πρέπει υποχρεωτικά όλοι να ενταχθούμε στις πεποιθήσεις των υπερασπιστών της αποτέφρωσης; Η υποχρέωση όλων να εφαρμόσουν την επιθυμία μιας μερίδας ανθρώπων δεν είναι τίποτε άλλο από στέρηση της δικής τους ελευθερίας.

-Για ποιό λόγο καιστο όνομα ποιάς ελευθερίας θα πρέπει να καταργήσουμε τον Σταυρό από την σημαία; Κάποιοι τον θέλουν κάποιοι άλλοι όχι.

-Αν πάλι βρίσκεται ο Σταυρός στην σημαία μας δεν είναι για να υπογραμμίζει ότι η Ελλάδα είναι χριστιανικό κράτος, αλλά για να μας θυμίζει ότι ο αγώνας για την Ελευθερία ήταν "υπέρ Πίστεως και Πατρίδος", όπως μας το έχουν διηγηθεί οι πρωταγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης. Ούτε πάλι είμαστε η μόνη χώρα που έχει στην σημαία της τον Σταυρό, ούτε θα φανούμε πιο "δημοκρατικοί και προοδευτικοί" αν τον καταργήσουμε.

Κατά τον ίδιο τρόπο, κάποιοι ενοχλούνται από τις Εικόνες του Χριστού στα σχολεία. Κάποιοι άλλοι όμως τις επιθυμούν. Όπως κάποιοι μπορεί να ενοχλούνται από πολλά στην κοινωνία μας, αλλά είναι υποχρωμένοι να τα δέχονται καινα τα ανέχονται, άσχετα από το αν τα εγκρίνουν ή όχι. Κι εγώ δεν συμφωνώ με τα όσα δείχνει η τηλεόραση, αλλά το κράτος με υποχρέωνε να πληρώνω φόρο υπέρ της ΕΡΤ.

Η ύπαρξη πάλι των συμβόλων στα δημόσια κτίρια (σχολεία, δικαστήρια κλπ) ουδέποτε θεωρήθηκε ως στοιχείο προσηλυτισμού ή επιβολής της θρησκείας ή ότι δηλώνει πως το Κράτος δίνει προτεραιότητα στους χριστιανούς έναντι των μη χριστιανών.

Σαφώς και οφείλουμε να σεβόμαστε τις ελευθερίες των άλλων. Δεν μπορούμε όμως να επικαλούμαστε ότι, η κατάργηση των πεποιθήσεων και των συμβόλων μιας μερίδας της κοινωνίας είναι αυτή που εξασφαλίζει την άνεση μιας άλλης. Ότι, η κατάργηση των θρησκευτικών ελευθεριών των χριστιανών εξασφαλίζει τις θρησκευτικές ελευθερίες των μη χριστιανών. Αυτό είναι τουλάχιστον υποκριτικό, είναι το άλλοθι όλων εκείνων που επιθυμούν την αποσύνδεση των πολιτών από τις ρίζες τους, από την πίστη τους και από τις παραδόσεις τους. Ως χριστιανοί δεν είμαστε αντίθετοι στην ελευθερία των άλλων. Δεν δεχόμαστε όμως η επίκληση της ελευθερίας των άλλων να καταλύει τις δικές μας ελευθερίες.

Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες καιχώρες κι εμείς, δυστυχώς, κι εκείνα που είναι δικά μας, κι εκείνα, δεν έχουμε την αξία να τα κρατήσουμε. Φοβόμαστε μήπως μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας. Οι Τούρκοι; Αν υπάρχει ένα έθνος που το φοβούνται και το πολεμούν παραπάνω απ' όλα τα άλλα, είμαστε εμείς, γιατί τους έμεινε χαραγμένος στην ψυχή ο φόβος πως, επειδή από εμάς πήραν την Κωνσταντινούπολη, εμείς θα την ξαναπάρουμε πίσω. Είμαστε οι νόμιμοι κληρονόμοι τους. Και η ελληνική κυβέρνηση τι αντιπροσωπεύει; Βέβαια όχι το Έθνος. Αν το αντιπροσώπευε, έπρεπε να είχαμε προ πολλού απελπισθεί. Πολιτική ηθική δεν υπάρχει. Κατάντησαν την Ελλάδα να είναι η πρώτη χώρα μέσα στην Ευρώπη στο θέμα της διαφθοράς. Πρέπει να είναι σπουδαίο το Γένος των Ελλήνων, αφού το κατατρέχουν όλοι.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία για την Ελλάδα δεν είναι είδος πολυτέλειας. Είναι η ζωή και η ψυχή της. Απ’ αυτήν εμψυχώθηκε, παρηγορήθηκε, αναστήθηκε και χάρη σ' αυτήν μεγαλούργησε. Γι' αυτό όσοι πολεμούν την Εκκλησία, πολεμούν και το Έθνος, αλλά μάχο­νται και τον λαό. Και ο πόλεμος αυτός σήμερα δεν γίνεται κρυ­φά, αλλά φανερά, επιδεικτικά και με δόλια μέσα. Σε μια εποχή κατά την οποία οι δήθεν «βάρβαροι» λαοί της Αφρικής βρίσκονται στα πρόθυρα της Ορθοδοξίας. Οι Ορθόδοξοι Έλληνες βρίσκονται στα πρόθυρα του αποχριστιανισμού και του εκβαρβαρισμού. Ελέχθη από χείλη ξένου, που γνώρισε από κοντά την Ελλάδα, ελέχθη η φράση και είναι γραμμένη και σε βιβλίο: «Μια σχιζοφρένεια έχει εισέλθει στην ψυχή των σημερινών Ελλήνων. Είναι η σχιζοφρένια που εκφράζεται καθαρά με το αξιοθρήνητο φαινόμενο της συνεχούς απομακρύνσεως από τον Θεό και τις παραδόσεις τους».

Χριστιανοί, ξυπνήστε! Ορθόδοξοι Έλληνες Χριστιανοί, ξυπνήστε!

-Το κακό παίρνει διαστάσεις μεγάλες.

-Η ατμόσφαιρα μολύ­νεται, όχι μόνο η φυσική αλλά και η πνευματική.

-Η κάθε μορφής αμαρτία κυκλοφορεί ελεύθερα και αναδίδει παντού τη δυσοσμία της.

-Η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χρι­στού κρυφά και φανερά πολεμείται.

-Η οικογένεια ξεθεμελιώνεται.

-Οι νόμοι του Θεού καταπατούνται από τους ανθρώπινους νόμους.

-Στα ορθόδοξα ελληνόπουλα διδά­σκεται η αθεΐα και ο μαρξισμός.

-Σε λίγα χρόνια, αν δεν θελήσουν να προσέξουν οι αρ­μόδιοι και οι υπεύθυνοι, (όλοι είμαστε αρμόδιοι και υπεύθυνοι) από τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια δεν θα αποφοιτούν μόνον αγράμματοι. Δεν θα βγαίνουν μόνο ναρκομανείς και νέοι με ψυχικές ανωμαλίες. Θα γίνει κάτι χειρότερο: Θα εξαπολύονται νέοι γενίτσαροι που θα βασανίζουν τους γονείς, θα βεβηλώνουν τις Εκκλησίες και θα εχθρεύονται το Έθνος. Κι αλλοίμονο, αν εν τω μεταξύ έχουμε καμιά εθνική περιπέτεια! Πόσοι απ’ αυτούς τους νέους, που μεγαλώνουν χωρίς ιδανικά, θα θελήσουν να προασπίσουν την Πατρίδα, τα Όσια και τα Ιερά;

Λαέ του Θεού, ξύπνα! Η απάθεια και η αδιαφορία είναι έγκλημα. Η Ορθοδοξία βάλλεται. Ο εχθρός δεν είναι προ των πυλών, είναι εντός των τειχών. Άρχισε και μπαί­νει στα ιδρύματα, στα σχολεία, στις οικογένειες, στις καρδιές. Το στρατηγείο του το εγκατέστησε μέσα στα σπίτια με την τηλεόραση. Αν δεν αλλάξουμε έγκαιρα γραμμή πλεύσεως, σε μερικά χρόνια ίσως δεν θα υπάρχει Ορθόδοξο Ελληνικό Ἐθνος. Πνευματικά θα έχει φθαρεί, θα έχει αυτοκτονήσει. Και ίσως... δεν θα υπάρχει και γεωγρα­φικός χώρος που θα λέγεται Ελλάδα. Η Ορθοδοξία όμως δεν θα χαθεί. Θα βρει άλλες χώρες. Το Έθνος χωρίς την Ορθοδοξία θα χαθεί. Ο Θεός θα μας εγκαταλείψει. Και θα είμαστε όλοι υπεύθυνοι γι' αυτό. Περισσότερο από όλους, εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, με την αδιαφορία μας!...

 

Εκτύπωση