Κυριακοδρόμιο

ὐτό πού ἔκαναν οἱ ψαράδες τῆς Γαλιλαίας, ὅπως ἀκούσαμε στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, φαίνεται γιά τρέλα. Τρέλα, ὄχι ὅμως ἀξιολύπητη, ἀλλά ἁγία, γεμάτη ἱερό ἐνθουσιασμό, πίστη καί ἀφοσίωση στόν Θεό.
Ἄς παρακολουθήσουμε ὅμως τό σκηνικό, ὅπως τό συνέλαβε ὁ θεόπνευστος συγγραφικός φακός τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου.
Δύο ψαράδες, ἀδέλφια κατά σάρκα, ρίχνουν τά δίχτυα τους στήν θάλασσα τῆς Τιβεριάδος, τῆς γνωστῆς καί ὡς λίμνης Γεννησαρέτ. Τά δύο αὐτά ἀδέλφια εἶναι ὁ Ἀνδρέας καί ὁ Σίμων, ὁ λεγόμενος Πέτρος.

Ξαφνικά ἀκοῦν κάποια φωνή νά τούς καλεῖ:
– Ἐλᾶτε κοντά μου! Ἀκολουθεῖστε με κι ἐγώ θά σᾶς κάνω ψαράδες ἀνθρώπων.
Ἡ φωνή τούς φαίνεται γνώριμη. Τήν ἔχουν ξανακούσει. Εἶναι ἡ φωνή τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τή Ναζαρέτ. Ἀστραπιαῖα οἱ δύο ψαράδες τά ἀφήνουν ὅλα καί ἀκολουθοῦν τόν Ἰησοῦ. Μ᾽ ἕνα «σάλτο» βρίσκονται ἀπό τή βάρκα στήν ἀκρογιαλιά. Εἶναι τό μεγάλο ἄλμα τῆς ζωῆς τους, ἡ μεγάλη τους ἀπόφαση, τό ἄλμα τοῦ θανάτου καί τῆς ζωῆς.
Λίγο πιό πέρα βρίσκονται δύο ἄλλοι ψαράδες, ἀδέλφια κι αὐτοί, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης. Μέσα στό πλοιάριό τους, μαζί μέ τόν πατέρα τους τόν Ζεβεδαῖο, ἐπισκευάζουν τά σχισμένα δίχτυα τους. Καί σ᾽ αὐτούς ὁ Ἰησοῦς ἀπευθύνει τό ἴδιο προσκλητήριο: «Δεῦτε ὀπίσω μου».
Χωρίς καμία ἀντίρρηση καί καθυστέρηση, ἀφήνουν τά δίχτυα καί τόν πατέρα τους, καί ἀκο λουθοῦν τόν Ἰησοῦ.

Ὁ Ζεβεδαῖος κοιτάζει ἀπολιθωμένος. Δέν μπορεῖ νά καταλάβει τί συμβαίνει. Σάν νά θέλει νά ρωτήσει:

– Ποῦ πᾶνε; Ποῦ μέ ἀφήνουν μόνο;
Ἀλλά κι ἐμεῖς εἴμαστε ἕτοιμοι νά φωνάξουμε:
– Ἔ, ποῦ πᾶτε; Τρελαθήκατε; Ποῦ ἀφήνετε τόν γέροντα πατέρα σας; Ποῦ ἀφήνετε τήν οἰκο- γένειά σας, τούς συγγενεῖς σας; Γυρίστε πίσω.
Ναί, ἔτσι θά λέγαμε κι ἐμεῖς, οἱ γνωστικοί τοῦ συμφέροντος, γιά ἐκείνους τούς τρελούς τῆς θυσίας. Τώρα ὅμως πού γνωρίζουμε τό ἀποτέλεσμα, τούς τιμᾶμε ὡς Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ. Ἄν βρισκόμασταν παρόντες στή λίμνη τῆς Τιβεριάδος καί παρακολουθούσαμε τά γεγονότα, θά τούς χαρακτηρίζαμε γιά τρελούς καί θά καταγγέλαμε τήν ἐνέργεια τοῦ Ἰησοῦ ὡς παραπλάνηση!
Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τήν στάση μας σέ παρόμοια σύγχρονα περιστατικά.
• Ἄν δοῦμε κάποιον νέο ἤ νέα νά ἀφήνει τόν κόσμο καί τούς συγγενεῖς καί νά ἀφιερώνεται στόν Χριστό, στόν μοναχισμό, ἔτσι θά λέγαμε, ὅτι τρελάθηκε!
• Τό νά ἔχεις στρωμένη δουλειά καί νά τήν ἐγκαταλείπεις·
• Τό νά ἔχεις σπίτι, νά τό ἀφήνεις καί νά περιφέρεσαι ἄστεγος·
• Τό νά ἔχεις κάποια οἰκονομική ἄνεση καί καλοπέραση, νά τήν ἀφήνεις καί νά γυρίζεις νηστικός καί διψασμένος·
• Τό νά ἔχεις συγγενεῖς καί νά τούς ἀφήνεις, γιά νά ἀκολουθήσεις κάποιον ξένο·
Ὅλα εὐτά εἶναι μία τρέλα!
 Αὐτή τήν ἁγία τρέλα, εἶχαν οἱ Ἀπόστολοι. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καί πεινῶμεν καί διψῶμεν καί γυμνητεύομεν καί κολαφιζόμεθα καί ἀστατοῦμεν» (Α΄ Κορ. 4, 11).
Ἡ τρέλα αὐτή εἶναι ἕνα θαῦμα. Τό θαῦμα τῆς ἀλλαγῆς τῆς οἰκουμένης. Δώδεκα ἄνθρωποι, οἱ Ἀπόστολοι, ἔχοντας μέσα στά στήθη τους τή φλόγα τῆς ἀπαρνήσεως τοῦ κόσμου καί τῆς ὑπακοῆς στό κάλεσμα  τοῦ Ἰησοῦ, ἄλλαξαν ὅλο τόν κόσμο.
Ἄν τήν στιγμή πού τούς κάλεσε ὁ Ἰησοῦς δέν ἔπαιρναν τήν ἀπόφαση ἐκείνη, κανένας δέν θά τούς γνώριζε σήμερα, καί τό ἔργο τους θά ἦταν ἀνύπαρκτο.
Ὁ μετασχηματισμός τῆς κοινωνίας ὀφείλεται σ᾽ ἐκείνους τούς ψαράδες, ὀφείλεται στήν ἡρωική τους ἀπόφαση , τήν ὁποία ἐμεῖς πολύ εὔκολα καί ἀβασάνιστα τήν χαρακτηρίζουμε τρέλα, κι αὐτό γιατί δέν μποροῦμε νά τήν κατανοήσουμε.
Ἄν προσπαθήσουμε νά ἐμβαθύνουμε καί νά ἀναλύσουμε πνευματικά τήν ἀπόφαση αὐτή τῶν τεσσάρων ψαράδων τῆς Γαλιλαίας, θά διαπιστώσουμε ὅτι στήν οὐσία ἦταν: πρά-ξη ὑπακοῆς.
Μέ τήν ὑπακοή τους αὐτή νίκησαν τρία μεγάλα ἐμπόδια:
Τό πρῶτο ἐμπόδιο ἦταν, ἡ ἀναβολή.
Οἱ μαθητές θά μποροῦσαν νά ποῦν στόν Χριστό, πού τούς καλοῦσε:
– Κύριε, ἡ πρόσκλησή σου μᾶς συγκινεῖ, ἀλλά δῶσε μας κάποια προθεσμία. Δέν ζήτησαν ὅμως καμία ἀναβολή. «Καί εὐθέως ἀφέντες τά δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ».
Ὑπάρχουν ὁρισμένα πράγματα, πού δέν ἀναβάλλονται, καί ἀνάμεσα σ᾽ αὐτά εἶναι τό προσκλητήριο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ ἐδῶ καί τώρα νά τόν ἀκολουθήσουμε.
Δεύτερο ἐμπόδιο ἦταν, ἡ προσκόλληση σέ ἀγαπητά πρόσωπα.
Θά μποροῦσαν μέ εὐγένεια νά ποῦν στόν Κύριο, νά τούς ἐπιτρέψει πρῶτα νά ἀποχαιρετήσουν τούς δικούς τους. Κι ὅμως δέν ζήτησαν κάτι τέτοιο, γιατί γνώριζαν ὅτι, ἄν πήγαιναν στούς συγγενεῖς, δύσκολα θά μποροῦσαν νά ξεκολλήσουν ἀπό τήν ἀγκαλιά τῆς οἰκογενειακῆς ἀγάπης. Δυνατή ἡ ἀγάπη τῶν συγγενῶν, δυνατότερη ὅμως ἡ ἀγάπη στόν Χριστό.
Τρίτο ἐμπόδιο ἦταν, οἱ ἐκκρεμότητες.
Θά μποροῦσαν νά ζητήσουν ἀπό τόν Χριστό μία μικρή ἄδεια, ὥστε νά τακτοποιήσουν πρῶτα τίς διάφορες ἐκκρεμότητές τους, προσωπικές, οἰκογενειακές, ἐπαγγελματικές, καί στή συνέχεια νά τόν ἀκολουθήσουν.
Δέν ζήτησαν ὅμως κάτι τέτοιο. Ἀμέσως ἀκολούθησαν τόν Χριστό. Καί οἱ ἐκκρεμότητες; Θά ρωτήσει κάποιος! Γιά πεῖτε μου σᾶς παρακαλῶ: μήπως ὅμως ὑπάρχει κάποια περίοδος τῆς ζωῆς μας χωρίς ἐκκρεμότητες; Κάποτε θά μᾶς καλέσει κάποιος ἄλλος, τόν ὁποῖο χωρίς καμία ἀντίρρηση, ὑποχρεωτικά θά τόν ἀκολουθήσουμε. Κι αὐτός εἶναι ὁ θάνατος. Τότε δέν θά ἔχουμε ἐκκρεμότητες; Ποιός θά τίς τακτοποιήσει;
Ἡ μεγάλη ἐκκρεμότητα τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῆς σχέσεώς μας μέ τόν Θεό.
Οἱ ψαράδες, λοιπόν, τῆς Γαλιλαίας νίκησαν τά τρία μεγάλα ἐμπόδια: τήν ἀναβολή, τήν ἀγάπη στούς συγγενεῖς καί τίς ἐκκρεμότητες. Καί ἔτσι πῆραν τή γενναία ἀπόφαση.
Κάποτε, λέει ἕνας μύθος, μαζεύτηκαν τά σκουλήκια καί κορόιδευαν τόν ἀετό: «Τρελάθηκε καί πετάει τόσο ψηλά; Δέν βλέπει πώς θά πέσει; Ἐμεῖς εἴμαστε προσγειωμένα ὄντα»!
Γιά τά σκουλήκια τῆς γῆς ἦταν τρέλα τό πέταγμα τοῦ ἀετοῦ στόν οὐρανό. Λογικό, γιά τά σκουλήκια ἦταν τό κύλισμα στή λάσπη. Αὐτό συμβαίνει μέ τόν κόσμο. Ὅσοι δέν κυλιοῦνται στήν λάσπη τῆς ἁμαρτίας, θεωροῦνται τρελοί, καθυστερημένοι καί ὀπισθοδρομικοί.
Στήν ἐποχή μας, Ἀγαπητοί μου, ὅπου οἱ τρελοί παριστάνουν τούς γνωστικούς, ζητοῦνται ἄνθρωποι μέ τήν ἁγία τρέλα τῶν ψαράδων τῆς Γαλιλαίας.
Δηλαδή, θά ρωτήσετε: «κι ἐμεῖς νά τὰ ἀφήσουμε ὅλα καί νά ἀκολουθήσουμε τόν Χριστό;». Μά ποιά ὅλα;
Πρῶτα-πρῶτα:τίποτα δέν εἶναι δικό μας, ἀφοῦ τίποτα δέν φέραμε ὅταν ἤρθαμε στή ζωή.
Καί δεύτερον: Καί ἄν ἀκόμα ἔχουμε ὁρισμένα πράγματα, κάποια ἡμέρα ὑποχρεωτικά θά τά ἀφήσουμε. Στό κάλεσμα τοῦ θανάτου εἴτε θέλουμε εἴτε δέν θέλουμε θά τά ἐγκαταλείψουμε ὅλα. Στό κάλεσμα ὅμως τοῦ Χριστοῦ γιατί διστάζουμε νά τά θυσιάσουμε;
Ἀλλά καί ἄν δέν μποροῦμε νά ἀφήσουμε «πάντα», μποροῦμε ὅλοι νά ἀφήσουμε κάτι πού εἶναι τό πιό κοντινό, τό πιό συγγενικό, τό πιό δικό μας. Εἶναι τά πάθη μας, οἱ ἁμαρτίες μας.
Ὁ Χριστός καί σήμερα, Ἀγαπητοί μου, μᾶς καλεῖ. Μᾶς ἀπευθύνει τήν πρόσκληση: «Δεῦτε ὀπίσω μου». Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς προβληματιστοῦμε καί ἄς τόν ἀκολουθήσουμε.