ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

13082023«Διατὶ ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό;»


5να μεγάλο θέμα πού σχετίζεται μέ τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι τό θέμα τῆς προσευχῆς.
Ὁ Κύριος προσεύχεται. Συνιστᾶ τήν προσευχή μέ τόν λόγο Του: «Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε»· καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι θά δέχεται τίς προσευχές μας.
Oἱ Ἀπόστολοι νιώθουν τήν ἀνάγκη τῆς προσευχῆς καί παρακαλοῦν τόν Διδάσκαλό τούς λέγοντας: «Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι».
Ὅλοι οἱ Πατέρες καί Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, δοκίμασαν τήν δύναμη, τήν παρηγοριά, τήν χαρά τῆς προσευχῆς καί μίλησαν γι' αὐτήν μέ τά θερμότερα λόγια.
Συχνά οἱ ἄνθρωποι  προσευχόμαστε στόν Θεό. Τόν παρακαλοῦμε γιά κάτι, πού τελικά ὅμως δέν πραγματοποιείται. Τό αἴτημά μας δέν ἐκπληρώνεται. Ἡ ἱκεσία μας δέν βρίσκει ἀνταπόκριση.
Καί αὐτό πού ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό δέν εἶναι κάτι τό παράλογο ἤ παράνομο. Διότι ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε, ὅτι δέν δικαιούμαστε, δέν εἶναι κἄν  ἐπιτρεπτό νά παρακαλούμε τόν Θεό γιά πράγματα πού εἶναι ἀντίθετα πρός τό Εὐαγγέλιό Του. Γιά πράγματα, ἡ πραγματοποίηση τῶν ὁποίων, ἱκανοποιεῖ τόν ἐγωισμό καί τήν ἀρρωστημένη φαντασία μας.
Ζητᾶμε, λοιπόν, πράγματα λογικά καί δίκαια. Παρακαλούμε γιά κάτι πού δέν εἶνα ἀντίθετο στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὡστόσο ἀπά-ντηση δέν παίρνουμε. Τό αἴτημά μας δέν ἱκανοποιεῖται. Καί πολύ φυσικά τότε ἀναρωτιόμαστε: Γιατί; Γιατί δέν ἀπαντᾶ στήν προσευχή μας ὁ Θεός;
Στό ἐρώτημα αὐτό, πού ἀκοῦμε νά διατυπώνουν συχνά πολλοί χριστιανοί, ἔρχεται νά δώσει ἀπάντηση ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή.
Κάποτε προσῆλθε  στόν Χριστό ἕνας δυστυχισμένος πατέρας. Ὁ γιός του ἦταν ἄρρωστος, σεληνιαζόταν καί ὑπέφερε φρικτά. «Πολλάκις γάρ πίπτει εἰς τό πῦρ καί πολλάκις εἰς τό ὕδωρ», ἀνέφερε στόν Ἰησοῦ μέ πόνο ὁ πατέρας. Ἀρχικά τόν εἶχε ὁδηγήσει στούς μαθητές τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἐκεῖνοι δέν μπόρεσαν νά τόν θεραπεύσουν. Ὁ Κύριος ἐπιπλήττει τό ἀκάθαρτο πνεῦμα, καί τό δυστυχισμένο παιδί, ἐλευθερώνεται ἀπό τήν δαιμονική ἐνέργεια.
Οἱ μαθητές τότε πλησίασαν ἰδιαιτέρως τόν Χριστό καί τόν ρώτησαν: «Διατὶ ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό;». Δηλαδή, γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά βγάλουμε αὐτό τό δαιμόνιο; Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε: «Διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν». Αἰτία τῆς ἀδυναμίας τους ἦταν ἡ ἀδύναμη πίστη, εἴτε ἡ δική τους εἴτε, ἴσως τοῦ πατέρα καί ὅσων παρευρίσκονταν.
Ἡ ἴδια αἰτία βρίσκεται πίσω ἀπό τήν σιωπή τοῦ Θεοῦ καί στήν δική μας προσευχή στά διάφορα αἰτήματα πού τοῦ ἀπευθύνουμε.
Ὁ Θεός δέν ἀπαντᾶ στήν προσευχή μας, γιατί προσευχόμαστε χωρίς βαθιά καί ζωντανή πίστη. Τά ὅσα τοῦ ζητᾶμε μένουν ἀνεκπλήρωτα καί ἀναπάντητα, διότι δέν τόν πλησιάζουμε μέ ἐμπιστοσύνη καί δέν τόν παρακαλοῦμε μέ θερμή ἀγάπη καί καθαρή καρδιά. Αὐτό μᾶς ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Πιστεύσαι γὰρ δεῖ τὸν προσερχόμενον τῷ Θεῷ ὅτι ἔστι καὶ τοῖς ἐκζητοῦσιν αὐτὸν μισθαποδότης γίνεται». (Ἑβρ. 11,6) Δηλαδὴ, ἡ πίστη, ἡ ἐμπιστοσύνη καί ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό ἀνοίγει τόν δρόμο τῆς ἀληθινῆς  ἐπικοινωνίας μαζί Του.
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας ἔχει διδάξει: «Αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν». (Ματθ. 7,7) Μόνο πού αὐτὸ πρέπει νά γίνεται μέ θερμή πίστη, ὅπως ἐπισημαίνει ἀλλοῦ: «Ὅσα ἂν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε». (Ματθ. 21,22) Καί ὅπως πάλι ὁ ἴδιος ὑπογραμμίζει στό σημερινό Εὐαγγέλιο: «ἄν ἔχετε πίστη ἔστω καί σάν κόκκο σιναπιοῦ, θά λέτε σ' αὐτό τό βουνό, "πήγαινε ἀπό δῶ ἐκεῖ", καί θά πηγαίνει καί κανένα πράγμα δέν θά εἶναι ἀδύνατο γιά σᾶς». (στίχ. 20)
Ὁ Ἰησοῦς ὅμως προσθέτει καί κάτι ἄλλο, πού φωτίζει τό ἐρώτημα τῶν μαθητῶν Του: «Τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ». Δηλαδή, αὐτό τό εἶδος τῶν δαιμονίων δέν βγαίνει ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού ἔχει κυριευθεῖ ἀπό αὐτό, παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία. Ἡ χριστιανική μας ζωή δέν προϋποθέτει μόνο τήν πίστη, μιά πίστη θεωρητική καί πολλές φορές ἄκαρπη. Βασικό της στοιχεῖο εἶναι ἡ πράξη.
Δύο ἀπό τίς βασικές ἐκδηλώσεις τῆς γνήσιας χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία.
Γιά νά μᾶς ἀκούσει ὁ Θεός ὀφείλουμε νά προσευχόμαστε. Νά προσευχόμαστε μέ ἐμπιστοσύνη καί θερμή διάθεση, μέ ἐπιμονή καί ἀφοσίωση. Στόν Ναό, μαζί μέ ὅλους τούς ἄλλους χριστιανούς. Στό σπίτι μας, στήν ἐργασία μας. Στόν δρόμο, στήν πόλη, στήν ἐξοχή. Νά προσευχόμαστε τήν ἡμέρα καί τήν νύχτα. Τίποτα δέν ὑπάρχει πιό γλυκό ἀπό τήν θερμή, τήν πύρινη προσευχή. Ἀλλά καί τίποτα ἀποτελεσμαστικότερο. Καί αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τήν προσευχή τῶν Ἁγίων, μέ τήν δύναμη τῆς ὁποίας ἔκαναν θαύματα.
Ὁ Κύριος δίπλα στήν προσευχή τοποθετεῖ καί τήν νηστεία.
Μέ τήν προσευχή ἐπιδιώκουμε νά συναντήσουμε τόν Θεό καί νά συνομιλήσουμε μαζί Του. Ἀλλά κάτι τέτοιο προϋποθέτει τήν ἐλευθερία ἀπό τά πάθη μας. Τήν ἀποδέσμευσή μας ἀπό ὁποιαδήποτε δεσμά πού μᾶς κρατοῦν αἰχμαλώτους καί ἐμποδίζουν τήν ἐπιθυμία μας γιά μιά γνήσια προσευχή. Στήν προσπάθεια αὐτή βοηθᾶ ἡ νηστεία. Δυστυχώς ἡ ὑλιστική νοοτροπία τῆς ἐποχῆς μας δέν ἐπιτρέπει σέ πολλούς ἀνθρώπους νά κατανοήσουν τήν ἀξία τῆς νηστείας καί γενικώτερα τῆς σωματικῆς ἀσκήσεως. Ὡστόσο θά πρέπει νά γίνει ἀπολύτως σαφές, ὅτι προσευχή χωρίς ἄσκηση δέν ὑπάρχει.
Προσευχή χωρίς ἀγώνα πνευματικό δέν ἐπιτυγχάνεται. Προσευχή χωρίς τήν ὑπερνίκηση τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος εἶναι ἀδύνατον νά κατορθωθεῖ. Αὐτό φαίνεται ὁλοκάθαρα στήν ζωή τῶν Ἁγίων.Τήν προσπάθειά τους γιά προσευχή συνόδευε καί ἡ ἄσκηση τοῦ σώματος. Ἡ προσευχή, τούς ἐνίσχυε στόν ἀγώνα τους. Καί ὁ ἀγώνας τους ἐνδυνάμωνε τήν προσευχή τους.
Ἡ νηστεία, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῶν θεοφόρων Πατέρων, ἀποτελεῖ ἕνα πνευματικό ἀγώνισμα. Φυγαδεύει τούς δαίμονες. Ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κυριαρχία τῶν παθῶν. Νεκρώνει τίς σαρκικές ἐπιθυμίες. Δυναμώνει τήν προσευχή. Καί ἐξαγνίζοντας τόν νοῦ,τόν ἀνεβάζει μέχρι τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.
Χρειαζόμαστε μιά ζωντανή καί ἀκλόνητη πίστη. Καί ὅταν μαζί μέ τήν πίστη συμβαδίζει ἡ θερμή προσευχή καί ὁ ἀγώνας τῆς νηστείας, τότε, ὁ Θεός ἀκούει αὐτά γιά τά ὁποῖα τόν παρακαλοῦμε.

Εκτύπωση