Κυριακοδρόμιο

ήμερα, Αγαπητοί μου, είναι ἡ ἑορτή των Ἁγίων Πάντων. Κάθε ημέρα είναι ημέρα Αγίων. Η κάθε ημέρα είναι επέτειος του μαρτυρίου ή της ειρηνικής τελειώσεως ἑνός ἤ πολλών Αγίων. Η κάθε ημέρα έχει τους προστάτες Αγίους, που την ευλογούν και την αγιάζουν. Κάθε ημέρα η Εκκλησία μας παρουσιάζει τίς μορφές  ορισμένων Αγίων και μας καλεί να τούς θαυμάσουμε, να τούς προσκυνήσουμε τιμητικά, και να τούς μιμηθούμε
Μα η Κυριακή των Αγίων Πάντων έχει κάτι το ξεχωριστό. Δεν τιμάμε τους Αγίους μιας μέρας. Τιμάμε όλους τους Αγίους, τους «απ' αιώνος ευαρεστήσαντας τω Κυρίω». Τιμάμε όλους μαζί τους Αγίους, που αγωνίστηκαν «τον καλόν αγώνα» της πίστεως στην γη, πού έζησαν με την βεβαία πίστη και ελπίδα της ουρανίου βασιλείας, και αξιώθηκαν να εισέλθουν στην δόξα του Παραδείσου.

Την Κυριακή της Πεντηκοστής είδαμε την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Την Κυριακή των Αγίων Πάντων βλέπουμε τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που είναι οι Άγιοι.

Την Κυριακή της Πεντηκοστής είδαμε την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Σήμερα βλέπουμε τα θαυμαστά αποτελέσματα του Αγίου Πνεύματος.
Και κάτι ακόμα. Σήμερα δεν τιμάμε μόνο τους Αγίους, που τα ονόματά τους είναι γνωστά. Αλλά τιμάμε και τους άλλους Αγίους, που είναι ανώνυμοι. Άγνωστοι στα μάτια των ανθρώπων, γνωστοί όμως στα μάτια του Θεού. Είναι οι άγνω στοι στρατιώτες της παρατάξεως Κυρίου. Είναι οι αφανείς ήρωες. Είναι το ανώνυμο πλήθος των Μαρτύρων και των Οσίων, που έχυσαν το αίμα τους χωρίς να είναι γνωστή η ταυτότητά τους, ή που άφησαν την τελευταία τους αγιασμένη πνοή κάπου μακριά, κρυμμένοι από τα μάτια του κόσμου. Τα ονόματά τους δεν είναι γραμμένα στις σελίδες της ιστορίας ούτε στα μητρώα και τα δίπτυχα της Εκκλησίας ούτε στα συναξάρια της Ορθοδοξίας. Όμως σίγουρα τα ονόματά τους είναι γραμμένα με ανεξίτηλα γράμματα στην βίβλο της ζωής, στα βιβλία του ουρανού.
Δυστυχώς, όμως, γιατί η εποχή μας είναι αντιχριστιανική, και επομένως αντιαγιακή, δηλαδή, μισεί τους Αγίους. Μπορεί να φαίνεται πως τιμά τους Αγίους. Μπορεί να τρέχουν οι άνθρωποι σε πανηγύρια Αγίων. Μπορεί να ανάβουν λαμπάδες μπροστά στις εικόνες των Αγίων. Μπορεί να μιλούν για τα ιερά λείψανα και τα σκηνώματα των Αγίων. Όμως οι σχέσεις τους με τους Αγίους είναι καθαρά τυπικές, μερικές φορές και συμφεροντολογικές. Εκείνο δε που ο σύγχρονος κόσμος, πέρα για πέρα αρνείται, είναι η ζωή των Αγίων. Όσοι όμως είναι πιστοί, τιμούν τους Αγίους, παρακαλούν τους Αγίους να πρεσβεύουν, και αγωνίζονται να αντιγράφουν την ζωή των Αγίων!
Ποιο είναι δε εκείνο το βασικό, που είχαν οι Άγιοι και που γι' αυτό αναδείχτηκαν Άγιοι; Είναι κάτι που δεν το έχουμε εμείς σήμερα. Ποιο; Είναι το μίσος. Είχαν μίσος οι Άγιοι, γι' αυτό και αγίασαν. Μίσος οι Άγιοι; Παράξενο πράγμα. Μην βιάζεσθε να βγάλετε συμπέρασμα.
Οι Άγιοι είχαν αγάπη. Και ακριβώς επειδή είχαν αγάπη, είχαν... μίσος. Κι όσο μεγαλύτερη ήταν η αγάπη τους, τόσο μεγαλύτερο ήταν το μίσος τους. Φλογερή η αγάπη τους, άσπονδο το μίσος τους.

Οι Άγιοι μισούνται και μισούν:

Μισούνται από τους ανθρώπους. Το υποσχέθηκε κι αυτό ο Χριστός ανάμεσα στις άλλες υποσχέσεις της χριστιανικής ζωής: «Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου» (Ματθ. 10, 22). Ο κακοποιός μισείται για τα κακουργήματά του. Ο Άγιος μισείται για τα χαρίσματά του, για την πίστη του. Μία απόδειξη για την αγιότητα ενός ανθρώπου είναι  και αυτό: αν μισείται και διώκεται  και  πολεμείται από τους ανθρώπους του κόσμου.

Αλλοίμονο αν δεν μας μισούν οι ανθρωποι του σκότους, της απιστίας, οι άνθρωποι του Διαβόλου! Αν δεν μας μισεί και δεν μας διώκει ο κόσμος, ένα από τα δύο θα συμβαίνει: Ή όλος ο κόσμος θα έχουν γίνει χριστιανοί, ή εμείς θα έχουμε συμβιβασθεί πέρα για πέρα με τον κόσμο. Μην ξεχνάμε, πως ο πρώτος που μισήθηκε από τον κόσμο είναι ο Αρχηγός μας, ο Χριστός. «Ει ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε ότι εμέ πρώτον υμών μεμί σηκεν»(Ίωάν. 15, 18). Και γιατί όλο αυτό το μίσος του κόσμου κατά των χριστιανών; Γιατί οι χριστιανοί δεν συμφωνούν με τον κόσμο, δεν είναι άνθρωποι του κόσμου, τους έχει διαλέξει ο Χριστός από τον κόσμο: «Ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ' εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, δια τούτο μισεί υμάς ο κόσμος» (Ιωάν. 15, 19).
Μισούνται λοιπόν οι χριστιανοί. Αλλά και μισούν. Ποιους μισούν; Τους ανθρώπους; Όχι. Τους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους, τους αγαπούν. Και αυτούς που είναι άπιστοι και διεφθαρμένοι τους αγαπούν οι χριστιανοί, γιατί τους βλέπουν σαν εικόνες του Θεού. Κι αυτούς ακόμα, που τους κάνουν κακό και τους πολεμούν και τους μισούν, κι αυτούς οι χριστιανοί τους αγαπούν και προσεύχονται γι' αυτούς: «Καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμίν, προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς» (Λουκ. 6, 28).
Δεν μισούν λοιπόν τους ανθρώπους οι χριστιανοί. Αλλά τότε τί μισούν; Τον κόσμο. «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω» (Α' Ιωάν. 2, 15). Μέσα στον κύκλο του μίσους βρίσκεται ο άρχοντας του κόσμου, ο κοσμοκράτωρ, και τα πράγματα του κόσμου, που κατευθύνονται από τον κοσμοκράτορα. Κοσμοκράτωρ ονομάζεται ο Διάβολος. Αυτός, κατά παραχώρηση του Θεού, εξουσιάζει τον κόσμο. Η λέξη κόσμος εδώ είναι με την κακή σημασία της. Σημαίνει τον κόσμο της κακίας, της πλάνης, της αμαρτίας. Σημαίνει τον σατανικό κόσμο, τον δαιμονικό κόσμο, τον αντίθεο και αντίχριστο κόσμο.

Δύο είναι οι δυνάμεις, με τις όποιες ο κόσμος προσπαθεί να μας παρασύρει: Η μία είναι τα φόβητρα, η άλλη είναι τα θέλγητρα.

Ο κόσμος έχει τα φόβητρά του. Φοβερίζει και τρομοκρατεί. Φόβητρα είναι οι πιέσεις, που εξασκούν οι άνθρωποι του κόσμου πάνω στους χριστιανούς για να ζήσουν την κοσμική ζωή. Φόβητρο είναι η γνώμη του κόσμου, που ειρωνεύεται και χλευάζει κάθε τι το χριστιανικό και θεϊκό και που δυστυχώς τόσο πολύ την υπολο γίζουν οι χριστιανοί. Φόβητρα είναι οι απειλές του κόσμου, πως, αν ζήσεις χριστιανικά, θα μισηθείς και θα διωχθείς.
Στίς μέρες μας βέβαια δεν είναι τόσο μεγάλα τα φόβητρα του κόσμου. Αν τα συγκρίνουμε με τα φόβητρα που  αντιμετώπισαν οι Μάρτυρες, όπως τα περιγράφει ο απόστολος Παύλος στο 11ο κεφάλαιο της προς Εβραίους Επιστολής, τα φόβητρα της εποχής μας είναι χάδια.
Μα αν σήμερα τα φόβητρα του κόσμου δεν έχουν δύναμη, τεράστια δύναμη και επικίνδυνη έχουν τα θέλγητρα του κόσμου. Θέλγητρα είναι οι ηδονές του κόσμου. Θέλγητρα είναι τα διάφορα μέσα μαζικής ενημερώσεως, που τραβούν, μαγνητίζουν και μαγεύουν.
Αυτά τα θέλγητρα τού κόσμου θα μπορούσαμε να τα παρομοιάσουμε με τις  αρχαίες μυθικές Σειρήνες, που τραγου δούσαν τόσο μαγευτικά, ώστε όποιος τις άκουγε πιανόταν αιχμάλωτος.
Και εκείνη η αίσθηση, που ιδιαίτερα βομβαρδίζεται την εποχή μας είναι η όραση. Όταν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει να μην αγαπάμε τον κόσμο, τονίζει και τρία χαρακτηριστικά στοιχεία τού κόσμου. Ένα από αυτά είναι: «Η επιθυμία των οφθαλμών» (Α' Ιωάν. 2, 16). Όλους τους μαγνήτες του επιστρατεύει το καλοκαίρι ο Σατανάς, για να μαγνητίσει τα μάτια των χριστιανών. Σκοπός του να μπουν και τα δικά μας μάτια στο δικό του μαγνητικό πεδίο, να δουν και τα δικά μας μάτια τα αισχρά και αμαρτωλά, που προσφέρει η γύμνια του κόσμου.
Κι αν με τα θέλγητρά του προσελκύσει τα μάτια, τότε φουντώνει η επιθυμία μέσα, διεγείρονται τα πάθη, ξυπνά το θηρίο της σάρκας, και λυσσασμένο ορμά προς το κακό. Κι όλα αυτά από τα μάτια!
Αγαπητοί μου! Μίσος είχαν οι Άγιοι εναντίον του κόσμου, γιατί ήξεραν πως ο κόσμος μπορεί να τους χωρίσει από τον Χριστό, να τους στερήσει την ποθητή ουράνια πατρίδα.
Όπλο μας η συνεχής προσοχή. Όπλο μας η αδιάλειπτη προσευχή... Όπλο μας η αγάπη στον Χριστό. Μπροστά στα θέλ γητρα του κόσμου ας επαναλαμβάνουμε τον ωραίο ύμνο των Αναβαθμών του δ' ήχου: «Η καρδία μου προς σε, Λόγε, υψωθήτω, και ουδέν θέλξει με των του κόσμου  τερπνών προς χαμαιζηλίαν».