ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (Νικηφόρου Θεοτόκη)

shower1Αγαπητοί μου αδελφοί,

 
18την σημερινή Ευαγγελική περικο- πή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός παρομοίασε το Ευαγγελικό κήρυγ- μα με τον σπόρο που σπέρνει ο γεωρ- γός. Ας δούμε τις ομοιότητες:

Ο γεωργός ρίχνει τον σπόρο στην γη. Ο ιεροκήρυκας, ανοίγοντας το στό- μα του, απευθύνει τον λόγο του στις ακοές των πιστών. Ο σπόρος καρπίζει ανάλογα με την ποιότητα της γης στην οποία σπείρεται, ο λόγος μένει άκαρπος ή καρποφορεί πνευματικά, ανάλογα με την διά- θεση του ακροατή. Ο σπόρος που πέφτει στον δρόμο εξαφανίζεται, στην πετρώδη γη, μόλις λίγο βλα- σταίνει, και ξεραίνεται, ανάμεσα στα αγκάθια πνίγεται και μόνο όταν πέσει σε καλή γη καρποφορεί πολύ!

Ο λόγος του Θεού σ’ αυτούς που δεν προσέχουν, ούτε καταλαβαίνουν, χάνεται τελείως. Σ’ αυτούς που δεν έχουν καμία καλή διάθεση ενεργεί προς το αγαθό, αλλά δεν φέρνει αποτέλεσμα. Αυτούς που έχουν πολλές μέριμνες και τους αρέσει η καλοπέραση και καλοζωία τους σπρώχνει προς στιγμήν προς την αρετή, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, και μόνο σ’ αυτούς που έχουν καλή διάθεση καρποφορεί πλούσια καρπούς ευσέβειας και αρετής. Ο καρπός του σπόρου τρέφει το σώμα, ο καρπός του λόγου σώζει την ψυχή. Εμείς αδελφοί μου, που συγκεντρωθήκαμε στον χώρο αυτό, σε ποια κατηγορία ανήκουμε; Ο Κύριος είπε: “Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!” Εμείς αυτιά έχουμε: Ακούμε;

 

Κάτι παράδοξο βλέπουμε, αδελφοί μου, να συμβαίνει εδώ: Όταν ο Απόστολος Πέτρος έκανε το πρώτο του κήρυγμα, τρεις χιλιάδες πίστεψαν και βαπτίστηκαν. Όταν πάλι κήρυξε στην στοά του Σολομώντος πίστεψαν στην διδαχή του πέντε χιλιάδες άνδρες. Το ίδιο γίνεται με τον Φίλλιπο στην Σαμάρεια, με τον Παύλο στην Πάφο και με όλους τους άλλους Αποστόλους σ’ όλον τον κόσμο. Να σημειώσουμε δε ότι αυτοί δεν ήταν βαπτισμένοι χριστιανοί και καλούνταν από την μία μέρα στην άλλη να εγκαταλείψουν την παλιά τους θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα, και να ασπαστούν νέο τρόπο ζωής και άλλο πολίτευμα, πνευματικό αντί του σαρκικού και ουράνιο αντί του επίγειου. Και όμως ακούγοντας  το Ευαγγελικό κήρυγμα αρνούνταν την ελευθερία που είχαν από τους νόμους τους και έμπαιναν κάτω από τον ζυγό του Χριστού. Αποστρέφονταν τις ηδονές της σάρκας και αψηφούσαν διωγμούς, αγώνες, κινδύνους και αυτόν τον θάνατο ακόμη.

 

Και σήμερα διδάσκεται ο λόγος του Θεού, όμως καρπός σχεδόν κανείς! Να σημειώσουμε δε ότι δεν διδασκόμαστε σήμερα να εγκαταλείψουμε την πατροπαράδοτη πίστη, αλλά να την διαφυλάξουμε καθαρή και αμόλυντη. Δεν διδασκόμαστε να δεχθούμε άλλον νόμο, παρά να τηρήσουμε τον χριστιανικό νόμο, τον οποίο παραλάβαμε από τους πατέρες μας. Διδασκόμαστε να ζούμε σύμφωνα με τα παλαιά ήθη και έθιμα των χριστιανών και όμως σχεδόν κανένας καρπός. Μήπως δεν γνωρίζετε και δεν βλέπετε τι γίνεται σήμερα; Και να σκεφθεί κανείς πόση δυσκολία είχε τότε και πόση ευκολία έχει σήμερα η υπακοή στο Ευαγγελικό κήρυγμα. Ούτε διωγμοί, ούτε κίνδυνοι, ούτε θάνατος. Και όμως σήμερα καρπός σχεδόν κανένας. Δεν είναι αυτό απορίας άξιο; Ούτε δεν θα ήταν δίκαιο να επικαλεσθεί κανείς το γεγονός ότι τότε γίνονταν θαύματα και γι αυτό καρποφορούσε ο λόγος του Θεού.

 

Στην ιστορία της Εκκλησίας μας αμέτρητοι είναι αυτοί που πίστεψαν χωρίς να δουν θαύματα. Μην πάμε μακριά! Ποιο θαύμα είδαν οι κάτοικοι στην Βέροια, όταν ο Παύλος και ο Σίλας δίδαξαν στην συναγωγή των Ιουδαίων; Και για να μην νομίζει κανείς ότι πίστεψαν μόνοι οι Ιουδαίοι, ακούστε τι μας λένε οι πράξεις των Αποστόλων (ιζ΄11-12): “εδέξαντο τον λόγο μετά πάσης προθυμίας, και πολλοί εξ αυτών επίστευσαν, και των Ελληνίδων των ευσχημόνων και ανδρών ουκ ολίγοι”…

 

Ούτε οι Αθηναίοι είδαν θαύματα, όταν πίστεψαν, ούτε ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής έκανε κάποιο θαύμα όταν κήρυττε και έλεγε: “Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών”. Και όμως “τότε εξεπορεύετο προς αυτόν και πάσα η περίχωρος του Ιορδάνου και εβαπτίζοντο εν τω Ιορδάνη υπ’ αυτού εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών”. Εάν εξάλλου τα θαύματα είχαν την δύναμη της επιστροφής, έπρεπε όσοι είδαν τα θαύματα να επιστρέψουν. Και όμως ούτε ο Φαραώ πίστεψε ούτε οι Γραμματείς και Φαρισαίοι…

 

Ας έρθουμε όμως σε μας:

 

Μερικοί λένε ότι ο λόγος του Θεού δεν καρποφορεί σήμερα, επειδή τα έργα του Ιεροκήρυκα είναι ανάξια του κηρύγματος και αντίθετα προς την διδασκαλία του. Ο Κύριός μας όμως μίλησε για την υπόθεση αυτή καθαρά και απερίφραστα. Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι ήταν πονηροί, ψεύτες, φθονεροί και δόλιοι. Ακούσαμε τα “ουαί” του Κυρίου μας γι αυτούς. Τους ονόμασε μωρούς και τυφλούς. Όμως όχι μόνο δεν είπε ότι, “ο λόγος ο υπ’ αυτών κηρυττόμενος  είναι ανωφελής και άκαρπος, δια την αναξιότητα αυτών", αλλά πρότρεψε τους Ιουδαίους να ακούνε τον λόγο, και να πράττουν όσα αυτοί διδάσκουν, αλλά να απέχουν και να αποστρέφονται τις πράξεις τους: “Πάντα, όσα αν είπωσιν υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε΄ κατά δε τα έργα αυτών μη ποιείτε λέγουσι γαρ και ου ποιούσι” (Ματθ. κγ΄,13-20).

 

Δεν αρνούμαστε ότι όταν ο ιεροκήρυκας έχει αρετή, τότε ο λόγος του συνεργεί στην επιστροφή κάποιου που πλανήθηκε, και δίνει ώθηση για διόρθωση του αμαρτωλού. Αν αυτή δεν υπάρχει μπορεί κάλλιστα να υπάρξει καρποφορία του κηρύγματος στην αγαθή γη της καρδιάς των πιστών.

 

Δυστυχώς βλέπουμε, ότι πολλοί άκουσαν το κήρυγμα της αλήθειας από το στόμα του ίδιου του Κυρίου μας και όμως δεν ωφελήθηκαν. Άλλωστε ο Χριστός μας στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή και παραβολή δεν είπε “εξήλθεν ο δίκαιος…” ή ” εξήλθεν ο ενάρετος και ζηλωτής”…αλλά είπε απλώς: “Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού”. Αν, λοιπόν, ο σπορέας σπείρει αληθινό σπόρο και όχι ζιζάνια, δηλ. αν διδάσκει τα ορθά δόγματα και τους θείους νόμους, αυτό αρκεί για την καρποφορία του λόγου και δεν υπάρχει ανάγκη να εξετάζουμε τον βίο και την πολιτεία του ομιλούντος.

 

Μετά απ’ όλα αυτά όμως ο Κύριος μας φανέρωσε τα τρία αίτια της ακαρπίας του λόγου. Ας τα ακούσουμε και ας αναλογιστούμε ο καθένας μας,. Ας καθρεπτιστούμε σ’ αυτά, μήπως και  αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας.

 

Τα αίτια αυτά είναι: Η απροσεξία, η οκνηρία (τεμπελιά, αδιαφορία) και η απάτη του παρόντος βίου (η ματαιότητα).

 

Ποιο είναι όμως το αίτιο της καλής καρποφορίας; Η καλοκαγαθία!

 

Γι αυτό και μοίρασε τους ακροατές του λόγου σε τέσσερις τάξεις: τους έδωσε μεταφορικά ονόματα και τους ονόμασε οδόν, πέτραν, άκανθαν και γην καλήν και αγαθήν. Αυτά θα είναι τα αίτια τα αληθινά της ακαρπίας και ευκαρπίας του λόγου και όχι άλλα, όσα εμείς φανταζόμαστε.

 

Επειδή δε σήμερα σχεδόν όλοι είμαστε οδός πατημένη, εξ αιτίας των παθών μας και της κακίας των δαιμόνων, ή πέτρα κατάξερη, δηλαδή γυμνοί από κάθε καλή διάθεση, ή άκανθα, δηλαδή γεμάτη από κοσμικές και σωματικές μέριμνες και από κάθε ματαιότητα, η οποία καταπνίγει κάθε σωτήριο νόημα, πολύ λίγοι δε και σπάνιοι είναι αυτοί που έχουν καλή διάθεση και αγαθή, γι αυτό βλέπουμε ότι ο καρπός του λόγου είναι λίγος και σπανιότατος.

 

Ας δούμε, αγαπητοί μου αδελφοί, αυτά τα αίτια λίγο πιο προσεκτικά, ας τα αναλύσουμε μήπως και βοηθηθούμε, για να γνωρίσουμε ο καθένας μας καλλίτερα τον εαυτό του:

 

*Αν, όταν διδάσκεται ο λόγος του Θεού, ο νους μας καθόλου δεν προσέχει για να κατανοήσει αυτά που λέγονται, αλλά τρέχει από δω κι από κει και ασχολείται με άλλες σκέψεις, ή μας καταλαμβάνει αμέλεια και νυστάζουμε, τότε είμαστε ΟΔΟΣ, που είπε ο Κύριος. Βλέποντας αυτά ο εχθρός μας ο διάβολος, ότι ο λόγος φθάνει μόνο μέχρι τα αυτιά μας, τον αρπάζει αμέσως και τον σκορπίζει, ώστε να μένουμε άκαρποι και αδιόρθωτοι.

 

*Αν όταν ερχόμαστε να ακούσουμε τον λόγο του Θεού δεν έχουμε σκοπό να διορθώσουμε τα ήθη μας, τις κακές μας συνήθειες και να ωφελήσουμε την ψυχή μας, αλλά ερχόμαστε για να παρατηρήσουμε την τέχνη του λόγου ή να περι εργαστούμε τους ακροατές ή από συνήθεια για να μην πω κατ’ ανάγκη, τότε και αν προσέχουμε και αν κατανοούμε τα λεγόμενα είμαστε ΠΕΤΡΑ. Ναι, φυτρώνει το τρυφερό φυτό του λόγου στην καρδιά μας, δηλαδή λίγη κατάνυξη, αλλά επειδή η καρδιά μας δεν έχει διάθεση για υπακοή του λόγου, ξεραίνεται και διασκορπίζεται η κατάνυξη και μένει ακαρποφόρητη…

 

*Εάν τώρα, όταν ακούμε τον λόγο του Θεού, έχουμε μεν διάθεση να διορθωθούμε και να προσέχουμε και να καταλαβαίνουμε τα λεγόμενα, όταν όμως φύγουμε, αντί να ξανασκεφτούμε τι ακούσαμε και τι καλά συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε και τι καλές αποφάσεις μπορούμε να πάρουμε, αμέσως εμείς βυθίζουμε τον νου μας στις ματαιότητες του κόσμου και μας απασχολεί το που θα καλοπεράσουμε το βράδυ και ποιες άλλες ηδονές θα απολαύσουμε, τότε είμαστε ΓΗ ΑΚΑΝΘΟΦΟΡΟΣ. Ώστε, ο μεν λόγος του Θεού βλαστάνει, η καρδιά μας κατανύγεται, μας έρχονται δάκρυα στα μάτια και σπόρος διορθώσεως στην ψυχή μας, αλλά τα αγκάθια των μάταιων φροντίδων των σαρκικών ηδονών καταπνίγουν και εξαλείφουν και την κατάνυξη και τα δάκρυα και την απόφαση μετανοίας και επιστροφής, και έτσι ο λόγος του Θεού είναι χωρίς αποτέλεσμα.

 

*Εάν όμως, όταν ακούσουμε τον λόγο του Θεού, ο σκοπός μας είναι καλός, η προσοχή μας μεγάλη, η ευλάβεια πολύ, ακούγοντάς τον δε και κατανοώντας τον, τον μελετάμε, σκεπτόμαστε τα νοήματά του και προσπαθούμε να μεταφέρουμε στην ζωή μας ό,τι καλά στοιχεία και παραδείγματα σημειώσαμε, τότε ο λόγος του Θεού γίνεται σε μας ωφέλιμος, τότε ξεριζώνουμε από την καρδιά μας τα φυτά της αμαρτίας και καρποφορούμε τους καρπούς  των αρετών.

 

Λοιπόν, αδελφοί μου, όταν ερχόμαστε για να ακούσουμε τον λόγο του Θεού ή όταν διαβάζουμε στα βιβλία, να μην είμαστε ούτε ΟΔΟΣ, ούτε ΠΕΤΡΑ, ούτε ΑΚΑΝΘΑ, αλλά να κάνουμε την καρδιά μας ΓΗΝ ΚΑΛΗΝ ΚΑΙ ΑΓΑΘΗΝ, γνωρίζοντας ότι ο Θεός, που έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο, θέλει να σωθούν όλοι, ως εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος, όμως επειδή είναι δίκαιος δεν εξαναγκάζει κανέναν (με το ζόρι). Η μεγάλη ευσπλαχνία του βρήκε τρόπο και μέσο για να σώζονται οι άνθρωποι, εφόσον το αποφασίσουν μόνοι τους, χωρίς βία και εξαναγκασμό, αλλά παρακαλώντας και προτρέποντας: Ποιος δε είναι αυτός; Είναι το κήρυγμα του θείου λόγου! Τον λόγο ο Θεός από την αρχή τον μεταχειρίστηκε για την σωτηρία των ανθρώπων. Μίλησε και προφορικά και γραπτά. Μίλησε ο ίδιος, κατά τον καιρό της παρουσίας του στην γη. Μίλησε προφορικά και γραπτά με τους Προφήτες, τους Αποστόλους, τους Αγίους Πατέρες. Προφήτευσε ο Θεός Πατέρας την σάρκωση του μονογενούς Υιού του, δίδαξε τα δόγματα της πίστεώς, μας παρέδωσε τα σωτηριώδη μυστήρια, φανέρωσε τους θείους νόμους και έδωσε τις άγιες παραδόσεις. Ο λόγος του μας έδειξε τον δρόμο της σωτηρίας, μας περιέγραψε τους γκρεμούς της απωλείας, μας υποσχέθηκε την ουράνια βασιλεία και μας φοβέρισε με αιώνια κόλαση!

 

Το ίδιο μέσο ο Θεός το χρησιμοποιεί, το μεταχειρίζεται μέχρι σήμερα. Ομιλεί με τους ποιμένες, με διδασκάλους, με πνευματικούς πατέρες, με τα βιβλία. Γι αυτό και μέχρι σήμερα ο λόγος του Θεού έχει την δύναμη της επιστροφής των απίστων, της διορθώσεως των αμαρτωλών, της στηρίξεως των ενάρετων. Μέσω του λόγου μέχρι σήμερα η χάρις του Θεού ενεργεί το έλεός της επάνω μας.

 

Ώστε, αγαπητοί μου, αν απειθούμε στον λόγο του Θεού και ωφελούμαστε καθόλου απ’ αυτόν, δεν έχουμε καμία ελπίδα σωτηρίας…

 

Είναι, λοιπόν, ανάγκη με ζήλο και προθυμία να ακούμε τον λόγο του Θεού, με προσοχή και ευλάβεια να μελετούμε το περιεχόμενό του, και με τον καλό αγώνα, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Κυρίου μας και τις μεσιτείες και ευχές της Παναγίας μας, να κάνουμε πράξη τα ορθά διδάγματα και παραδείγματα. Έτσι η καρδιά μας γίνεται γη καλή και αγαθή: Ο λόγος καρποφορεί σε μας τους καρπούς της αρετής, και γίνεται πρόξενος σωτηρίας, εν Χριστώ Ιησού, τω Κυρίω ημών ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

 

Εκτύπωση