Αγαπητοί μου αδελφοί, τι ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο;
“Άνθρωπός τις κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ, και ληστές περιέπεσεν οι και εκδύσαντες αυτόν και πληγάς επιθέντες, απήλθον, αφέντες ημιθανή τυγχάνοντα”.
οιος είναι ο άνθρωπος; Όλο το ανθρώπινο γένος που εξορίσθηκε από τον Παράδεισο. Ποιοι
είναι οι ληστές; Οι δαίμονες που κατατραυμάτισαν τον άνθρωπο, σμπρώχνοντάς τον στην αμαρτία. Ποιος είναι ο καλός Σαμαρείτης; Ο Κύριός μας που ήρθε να θεραπεύσει το γένος μας από άφατη ευσπλαχνία. Αυτήν την ευσπλαχνία την βλέπουμε όχι μόνο στο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του μονογενούς Υιού του Θεού, με την οποία ανακάλεσε στην αιώνια Βασιλεία όλο το εξορισθέν ανθρώπινο γένος, αλλά και σε κάθε άνθρωπο, που με τις αμαρτίες του απομακρύνθηκε απ’ αυτόν. Δηλαδή όλους εμάς και τον καθένα χωριστά.
Γεμάτη είναι η παλαιά και η καινή Διαθήκη από παραδείγματα, που βεβαιώνουν τους αμαρτωλούς για την ευσπλαχνία του Θεού:
Ας ανοίξουμε το ιερό Ευαγγέλιο βλέπουμε τον Κύριό μας, σαν τον καλό ποιμένα, να τρέχει πάνω στα όρη ζητώντας το πρόβατο το απολωλός. Βλέπουμε τον δούλο, που ήταν καταχρεωμένος και ζήτησε μακροθυμία, να του χαρίζει όλα όσα χρωστούσε (τις αμέτρητες αμαρτίες του). Βλέπουμε τον άσωτο υιό, που κατέφαγε τα πάντα με τις πόρνες, να τον δέχεται μετανοημένο στις αγκάλες του και να σφάζει τον μόσχο τον σιτευτό, δηλαδή τον Μονογενή του Υιό, προς χάριν του. Και τι είπε για τον άσωτο υιό; … “ότι νεκρός ην και ανέζησε, απολωλός ην και ευρέθη”.
Ο Ζακχαίος, ως Τελώνης αδικεί, αρπάζει…αλλά ανεβαίνει σε μια συκομουριά για να δει τον Κύριο! Και αμέσως ο Ιησούς τον φωνάζει με το όνομά του: “Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι΄ σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι!”
Έπειτα μπαίνει στο σπίτι του, συγχωρεί όλες τις αμαρτίες του και του χαρίζει την σωτηρία της ψυχής του! “Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτο εγένετο” Πώς; Πότε; Όταν ο Ζακχαίος μετανόησε και δήλωσε: “Κάθε έναν που αδίκησα θα του τα επιστρέψω εις…τετραπλούν! Το ήμισυ της περιουσίας μου θα το δώσω στους πτωχούς!”
Η πόρνη με τις πολλές αμαρτίες πλένει τα πόδια του κυρίου μας με τα δάκρυά της, τα σκουπίζει με τις τρίχες της κεφαλής της και τα αλείφει με μύρο! Και ο Κύριός μας της συγχωρεί αμέσως όλο το πλήθος των αμαρτιών της!
Δώδεκα χρόνια πόρνη η Μαρία η Αιγυπτία. Μετανοεί, φεύγει στην έρημο, ζει εκεί σαράντα οκτώ χρόνια, και όταν προσεύχεται ο Αββάς Ζωσιμάς την βλέπει να αιωρείται ένα μέτρο πάνω από τη γη! Η Εκκλησία μας για την αγιότητά της, της αφιέρωσε μια Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Ο Πέτρος κλαίει πικρά για την με όρκο άρνησή του και ο Ιησούς τον ξαναβάζει στο αποστολικό αξίωμα. Ο Τελώνης στενάζει και κτυπά το στήθος του μπροστά στο Ιερό, παρακαλεί: “Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ”! και κατεβαίνει δικαιωμένος. Είναι παράδειγμα ταπεινώσεως προς μίμηση.
Ο Ληστής μία φωνή φώναξε στον Σταυρό: “μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία σου” και άκουσε αμέσως το: “Σήμερον, μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω”.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες παράλογων ανθρώπων:
α) Αυτοί που λένε: “Αφού ο Θεός είναι τόσο εύσπλαχνος την ώρα του θανάτου μας θα φωνάξουμε κι εμείς: “μνήσθητί μου Κύριε” και ο Κύριος θα μας σώσει…”
β) Άλλοι λένε: “Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να συγχωρέσει τις τόσες πολλές αμαρτίες μου και οδηγούνται στην απόγνωση και απελπισία. Αυτά είναι δύο άκρα…κακά!
Και ο αυθάδης κολάζεται και ο απελπισμένος. Στον αυθάδη και πονηρό θα μπορούσαμε να πούμε: “Γύρισε και δες τι έπαθε ο κακός ληστής “ο εξ ευωνύμων…” Γι αυτό ο Προφήτης φωνάζει: “θάνατος αμαρτωλών πονηρός…”
Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, στον Θεό, ας μετανοήσουμε, όσο έχουμε καιρό, και μην περιμένουμε την ώρα του θανάτου, κατά την οποία “απολογούνται πάντες οι διαλογισμοί μας…” όπως λέγει ο ψαλμωδός.
Όσοι δε απελπίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους, αναλογιζόμενοι το πλήθος των ανομιών τους, ας ακούσουν τι φωνάζει ο Παντοκράτωρ: “Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς”.
Είναι βέβαια αλήθεια, λένε άλλοι, ότι πολλές φορές ακούσαμε την φιλανθρωπότατη αυτού φωνή και ήρθαμε, πολλές φορές, και εξομολογηθήκαμε και πήραμε άφεση αμαρτιών και υποσχεθήκαμε να διορθωθούμε, όμως ως συνηθισμένοι στις αμαρτίες κάναμε πάλι τα ίδια και χειρότερα. Μέχρι πόσες φορές να ελπίζουμε ότι θα λάβουμε και πάλι την συγχώρεση; Αυτό ρώτησε και ο Απόστολος Πέτρος στον Κύριο: “Πόσες φορές να συγχωρούμε; μέχρι επτά;” Και τι απάντησε ο Κύριος; Μέχρι εβδομηκοντάκις επτά δηλαδή άπειρες: Το εβδομηκοντάκις επτά σημαίνει αριθμό αόριστο και απέραντο.
Θα μπορούσε να πει κάποιος: “Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά με την δικαιοσύνη του Θεού;” Πράγματι εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το πώς. Στον Προφήτη Ησαΐα διαβάζουμε: “Ου γαρ εισίν αι βουλαί μου, ώσπερ αι βουλαί υμών, ούδε ώσπερ οι οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος΄ αλλ’ ως απέχει ο ουρανός από της γης, ούτως απέχει η οδός μου από των οδών υμών και τα διανοήματα υμών από της διανοίας μου”. Το πώς λοιπόν συμβιβάζονται εμείς το αγνοούμε, τα αποτελέσματα όμως του συμβιβασμού τα βλέπουμε καθαρά.
Για τις αμαρτίες των ανθρώπων ο Κύριος αποφάσισε τον καταποντισμό του ανθρωπίνου γένους. Αυτό είναι έργο της θείας δικαιοσύνης. Αυτήν την απόφαση όμως την κοινολογεί στον Νώε: Αυτό είναι έργο της θείας ευσπλαχνίας. Δημοσιεύει την απόφαση της τιμωρίας για να φέρει σε μετάνοια και να απαλλάξει της συμφοράς: Να τα αποτελέσματα του συμβιβασμού. Και τι έκαναν οι άνθρωποι, για τους οποίους δεν βρίσκουμε κατάλληλο χαρακτηρισμό; Εκατό χρόνια διήρκεσε η κατασκευή της κιβωτού του Νώε! Τεράστιο καράβι για να χωρέσει όλα τα ζώα και πτηνά της γης και οκτώ ανθρώπους: Τον Νώε με την γυναίκα του και τα παιδιά του Σήμ, Χάμ και Ιάφεθ με τις γυναίκες τους. Έρχονταν οι άνθρωποι, απορούσαν, θαύμαζαν, ρωτούσαν, μάθαιναν…Τους εξηγούσε ο Νώε, ότι μόνο η μετάνοια θα τους έσωζε και εκείνοι έλεγαν: “Τρελάθηκε ο γέρο-Νώε” και συνέχιζαν την αμαρτωλή ζωή, μέχρις ότου ήρθε ο κατακλυσμός και πνίγηκαν άπαντες…!
Σήμερα οι αμαρτίες μας ξεπέρασαν τις αμαρτίες της εποχής του Νώε. Όμως ο Κύριος και Θεός μας υποσχέθηκε να μην ξανακάνει κατακλυσμό. Σήμερα μόνοι μας βυθιζόμαστε στον βούρκο της αμαρτίας και πνιγόμαστε για να καταλήξουμε στην αιώνια απώλεια…! Όμως η απέραντη αγάπη του Θεού και η ευσπλαχνία του τι κάνει; Μας καλεί: Έλθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς”! Εγώ θα σας αναπαύσω στον Παράδεισο που μοσχοβολάει και όχι μέσα στην κιβωτό του Νώε που μυρίζει από τα ζώα: Η κιβωτός σήμερα λέγεται ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Μοσχοβολάει λιβάνι, αγιότητα! Τι κάνουμε εμείς; Ερχόμαστε στην εκκλησία; Ναι! Παρακολουθούμε με κατάνυξη; Ναι! Μήπως περιεργαζόμαστε τον ένα ή την άλλη τι φοράει, πως συμπεριφέρεται κλπ; Όχι…! Απαντάμε. Καλώς: Όταν ακούμε: Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε “τι κάνουμε; Προσερχόμαστε; Η εντολή του Χριστού μας είναι: Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν”, για να με θυμάστε…Λέτε ότι με αγαπάτε΄ πώς αφού δεν προσερχεσθε, που σημαίνει…δεν με θυμάσθε; Όταν λέγω, “ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ, “που είναι το άκρον της ευσπλαχνίας μου, πως δεν συγκινείσθε να ετοιμασθείτε, να έρθετε να ενωθείτε μαζί μου;
Ποια άλλη απόδειξη της άπειρης ευσπλαχνίας μου θέλετε; Και τι είναι αυτό που σας εμποδίζει; Οι αμαρτίες σας; Δεν έδωσα την Χάρη στους Πατέρες σας να σας συγχωρούν; Αποφάσισε ο Θεός την καταστροφή Των Σοδόμων. Αυτό είναι έργο της δικαιοσύνης του. Το φανερώνει όμως στον Αβραάμ και υπόσχεται αν βρει δέκα καλούς να μην τα καταστρέψει και δυστυχώς δεν βρήκε…
Αποφασίζει τον αφανισμό της Νινευί. Είναι έργο της θείας δικαιοσύνης. Στέλνει τον Προφήτη Ιωνά να κηρύξει στους Νινευίτες. Μετανοούν οι Νινευίται και διαφυλλάτει ο Θεός την πόλη. Έργο της ευσπλαχνίας του.
Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα που δείχνουν την δικαιοσύνη του Θεού συμπεπλεγμένη με την ευσπλαχνία του. Όποιος, λοιπόν, φοβάται τον Θεό και προσέχει, εκείνος καταλαβαίνει το σημείο που είναι ο έλεγχος της συνειδήσεως, η επερχόμενη ασθένεια, η προτροπή του Λόγου του Θεού, που πολλές φορές μπαίνει βαθιά στην καρδιά μας, και τρέχοντας στην μετάνοια φεύγει “από προσώπου τόξου”, που λέγει ο νθ,6. (59, 6) Ψαλμός, δηλαδή από την δίκαιη τιμωρία και σώζεται.
Αδελφοί μου, το να απελπίζεται κάποιος για τις αμαρτίες του είναι παραλογισμός και στέρηση της διάνοιας. Είναι…τρέλλα. Γι αυτό αποκρούοντας αυτόν τον δαιμονικό λογισμό, να βάλουμε βαθειά στην καρδιά μας την ελπίδα του πανοικτίρμονος Θεού, την άπειρη ευσπλαχνία του, το άπειρο έλεος και την απερίγραπτη αγάπη του, που τον οδήγησαν πάνω στον Σταυρό για την σωτηρία μας όταν άνοιξε τα πανάγια χέρια του για να αγαλλιάσει όλον τον κόσμο.
Όσοι όμως πάλι παίρνουν θάρρος από την θεία ευσπλαχνία και αμαρτάνουν αμετανοήτως, να θυμηθούν ότι καταφρονούν “τον πλούτο της χρηστότητας και της ανοχής και της μακροθυμίας” που λέγει ο Απόστολος Παύλος, “αγνοούντες ότι το χρηστόν του Θεού μας οδηγεί στην μετάνοια”. Δηλαδή, αν δεν εκμεταλευτούμε την ευκαιρία χάνουμε το τελευταίο τρένο που οδηγεί στον Ουρανό.
Αδελφοί μου, να φοβόμαστε περισσότερο μήπως φανούμε ανάξιοι της ευσπλαχνίας του Θεού, διότι αν με τα έργα μας παροργίσουμε την δικαιοσύνη του θα καταφύγουμε με την μετάνοια στην ευσπλαχνία. Αν όμως παροργίσουμε την ευσπλαχνία του, δηλαδή φανούμε ανάξιοι αυτής, αχάριστοι προς τις ευεργεσίες του, τότε δεν έχουμε άλλο καταφύγιο. Τότε αλοίμονό μας!
Ο Κύριος όμως που θέλει πάντας τους ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν “ δεν θα πάψει μέχρι συντελείας των αιώνων, μέχρι την ημέρας της δευτέρας παρουσίας του και της αδεκάστου κρίσεως να φωνάζει: “Έλθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς”. Μακάριοι όσοι ακούσουν το κάλεσμά του και ανταποκριθούν. Αμήν, γένοιτο!