σημερινή εὐαγγελική περικοπή, πού ἀκούσαμε, Ἀγαπητοί μου, ἀποτελεῖ τήν ἀρχή μιᾶς μεγάλης ἑνότητας στήν ὁποία ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης τοποθετεῖ τόν πρῶτο μεγάλο λόγο τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τῶν Ἰουδαίων, πού εἶναι ἡ τυπολατρεία, δηλαδή ἡ προσκόλληση τῶν Ἰουδαίων στόν τύπο.
Ἕνα δέ ἀπό τά κυριότερα σημεῖα σύγκρουσης Χριστοῦ καί Ἰουδαίων εἶναι ἡ μή τήρηση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, ἐκ μέρους τοῦ Χριστοῦ, πρός ὄφελος τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅπως ἀναφέρει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, στά Ἱεροσόλυμα, κοντά στήν προβατική πύλη, ὑπῆρχε ἡ κολυμβήθρα Βηθεσδά. Βηθεσδά, σημαίνει οἶκος ἐλέους. Προβατική πύλη, ὀνομάστηκε γιατί ἀπό αὐτήν διήρχοντο τά πρόβατα γιά τή βοσκή ἤ γιά τή θυσία.
Στήν κολυμβήθρα, λοιπόν, αὐτή, πού ἀποτελεῖτο ἀπό πέντε στοές, συνωστιζόταν πλῆθος ἀσθενῶν, πράγμα πού ἔκανε τήν κολυμβήθρα νά μοιάζει μέ νοσοκομεῖο. Καί αὐτό γιατί κάθε τόσο, ἄγγελος κατέβαινε ἀπό τόν οὐρανό καί τάραζε τά νερά, ὁ δέ πρῶτος πού ἔπεφτε σ᾽ αὐτά θεραπευόταν, ἀνεξάρτητα ἀπό τό εἶδος τῆς ἀσθένειας ἀπό τήν ὁποία ἔπασχε.
Διερχόμενος ὁ Χριστός μέ τούς μαθητές του ἀπό τήν κολυμβήθρα, βρίσκεται μπροστά σέ ἕναν παράλυτο ὁ ὁποῖος ἦταν ἐκεῖ γιά τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. Τό γεγονός αὐτό δείχνει τή βα ρύτητα τῆς ἀσθένειάς του. Ταυτόχρονα ὅμως δείχνει, ἀπό τή μιά, τήν πίστη τοῦ παραλύτου στό ὅτι μπορεῖ μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά θεραπευθεῖ, καί ἀπό τήν ἄλλη, τήν ἐπιμονή του ὅτι θά ἔλθει καί γι᾽ αὐτόν ἡ ὥρα τῆς θεραπείας.
Ἔχοντας ὑπόψη του αὐτά, ὁ Χριστός, τόν πλησιάζει καί τόν ρωτᾶ ἄν θέλει νά θεραπευθεί. Ὁ παράλυτος ἀπαντᾶ ὅτι αὐτός εἶναι ὁ μεγάλος του πόθος, πού δυστυχῶς ὅμως δέν ἐκπληρώνεται, μιά καί δέν ἔχει ἄνθρωπο νά τόν βοηθήσει νά πέσει στήν κολυμβήθρα τήν ὥρα πού ὁ ἄγγελος ἀναταράσσει τά νερά. Ὁ Χριστός τότε τόν διατάσσει νά σηκωθεῖ καί παίρνοντας τό κρεβάτι του νά ξεκινήσει γιά τό σπίτι του. Ὁ παράλυτος συμμορφώνεται ἀμέσως, δείχνοντας ἔτσι πίστη πρός τόν Χριστό, ἀφοῦ ἐκτελεῖ τήν ἐντολή ἑνός ἀγνώστου, ἐντολή πού ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται ἐντελῶς ἀδύνατη.
Τόν πρώην παράλυτο, ἔχοντας τό κρεβάτι του στόν ὦμο, βλέπουν οἱ τυπολάτρες Ἰουδαῖοι οἱ ὁποῖοι καί τόν ἐπιτιμοῦν γιά τήν πράξη του αὐτή, ἀφοῦ ἡ μεταφορά φορτίων ἀπαγορευόταν κατά τήν διάρκεια τοῦ Σαββάτου. Ὁ ἄνθρωπος δικαιολογεῖται λέγοντας ὅτι αὐτός πού τόν θεράπευσε, αὐτός τόν διέταξε νά πάρει καί τό κρεβάτι. Καί ἐνῶ κάποιος θά περίμενε ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι θά ρωτοῦσαν ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού τόν θεράπευσε, αὐτοί ρωτοῦν ποιός εἶναι αὐτός πού τόν διέταξε νά παραβεῖ τήν ἐντολή τοῦ Σαββάτου.
Προσκολλημένοι στό γράμμα καί στόν τύπο, οἱ Ἰουδαῖοι δίνουν σημασία ὄχι στή θεραπεία ἑνός ἀρρώστου καί ταλαίπωρου ἀνθρώπου, ἀλλά στήν παράβαση τοῦ νόμου. Ἀντί νά χαροῦν πού ἕνας συνάνθρωπός τους βρῆκε ἐπιτέλους τήν ὑγειά του, λυποῦνται γιατί παραβιάζεται μιά νομική διάταξη. Καί ἀσφαλῶς θά λυπήθηκαν πολύ πού ὁ παράλυτος δέν ἤξερε ποιός ἦταν ἐκεῖνος ὁ δῆθεν «ἀσεβῆς» ἄνθρωπος, πού τόλμησε νά τόν θεραπεύσει τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου.
Ἀργότερα, ὁ πρώην παράλυτος, συναντᾶ τόν Χριστό στό ἱερό. Ὁ Χριστός τοῦ τονίζει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐκτός ἀπό τή σωματική θεραπεία ἔχει ἀνάγκη καί ἀπό τήν πνευματική θεραπεία, γι᾽ αὐτό τώρα πού θεραπεύθηκε σωματικά, πρέπει νά προσέχει καί τήν πνευματική του κατάσταση.
Πραγματική θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀποφυγή τῆς ἁμαρτίας. Ἡ δέ συνάντηση μέ τόν Θεό προσφέρει στόν ἄνθρωπο τήν ἀληθινή ζωή. Γι᾽ αὐτό καί ὁ παράλυτος ἐπιστρέφει καί πληροφορεῖ τούς Ἰουδαίους, ὅτι αὐτός πού τόν ἔκανε καλά εἶναι ὁ Χριστός, ἀναγνωρίζοντας ἔτσι τόν Χριστό ὡς σωτήρα καί Θεό του.
Ἀγαπητοί μου·
Ὁ Χριστός, μέ τίς θεραπεῖες πού ἐπιτελεῖ, δείχνει, ὅτι ὁ καινούργιος κόσμος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἕνας κόσμος στόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος θά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τίς δυνάμεις τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, καί θά ζεῖ σέ κοινωνία ἀγάπης καί ἀδελφοσύνης.
Τόν παράλυτο πού δέν εἶχε ἕναν ἄνθρωπο νά τόν βοηθήσει, ἴσως καί ἀπό δική του ὑπαιτιότητα, τόν ἐπαναφέρει καί πάλι ὁ Χριστός στήν ἀνθρώπινη κοινωνία.
Πρίν καί πάνω ἀπό ὅλα, βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, μέ τίς συγκεκριμένες προσωπικές του ἀνάγκες. Τά πάντα, ὀργανώσεις, θεσμοί, νόμοι, ὀφείλουν νά ὑπηρετοῦν τόν ἄνθρωπο, διαφορετικά δέν ἐκπληρώνουν τό σκοπό τους.
Ἡ θεραπεία τοῦ παραλύτου ἀπό τόν Χριστό, τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, δείχνει, ὅτι γιά τόν Χριστό προτεραιότητα ἔχει ὁ ἄνθρωπος καί ὄχι οἱ ἀνθρώπινοι κανόνες. Ὁ Θεός δέν ἀφήνει μόνο καί ἀβοήθητο τόν ἄνθρωπο πού ὑποφέρει. Ἐκείνους πού τούς ἔχουν ἐγκαταλείψει οἱ ἄνθρωποι τούς ἐπισκέπτεται ὁ Θεός. Γι᾽ αὐτό ὁ ἄνθρωπος δέν πρέπει νά ἀπελπίζεται. Ὅταν ἐπικαλεῖται τόν Θεό, ὁ Θεός ἀπαντᾶ μέ τήν προσφορά τῆς ἀγάπης του.
Ἡ ἀγάπη εἶναι πάνω ἀπό τόν νόμο.
Μέ τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου, πού ἀκούσαμε στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, Ἀγαπητοί μου, ὁ Χριστός τονίζει, ὅτι γιά τήν προσφορά ἀγάπης δέν ὑπάρχει ἡμέρα ἀναπαύσεως. Ἡ προσφορά καί ἡ ὑπηρεσία πρός τόν συνάνθρωπό μας πρέπει νά εἶναι μία συνεχής καθημερινή πράξη ἀγάπης γιά ὅλους μας.
