ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

analipseos7 ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως, Ἀγαπητοί μου, σαράντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση, σηματοδοτεῖ τό τέλος τῆς ἐπίγειας παρουσίας τοῦ Κυρίου μας καί τήν ἄνοδό του στούς οὐρανούς, πλησίον τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα. Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἐπιστρέφει ἀπό ἐκεῖ πού ξεκίνησε πρίν τήν Σάρκωσή του, μόνο ὡς Θεός. Ἐπί πλέον, ἀνεβάζει στούς οὐρανούς τήν ἀνθρώπινη φύση καί ξαναδίνει στόν ἄνθρωπο, αὐτό πού τοῦ ἔλειπε: δηλαδή, τήν δυνατότητα νά βρίσκεται σέ συνεχή κοινωνία μέ τόν Θεό, τήν δυνατότητα νά νικάει τήν  ἁμαρτία καί τόν φόβο τοῦ θανάτου, τήν δυνατότητα τῆς σωτηρίας, τῆς θεώσεως καί τῆς λυτρώσεως. Καί αὐτή ἡ σωτηρία δέν ὑπάρχει πλέον ὡς ἀναμονή ἤ ὡς ἐπιθυμία, ἀλλά ὡς βεβαιότητα.

 Αὐτό ἀποτυπώνεται στίς τελευταῖες φράσεις τοῦ Ἀπολυτικίου πού ψάλλουμε στήν ἑορτή: «βεβαιωθέντων αὐτῶν – τῶν μαθητῶν  διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου».
Ἐπί σαράντα ἡμέρες ὁ Ἀναστημένος Κύριος ἐμφανίζεται στούς μαθητές του. Συνομιλεῖ μ᾽ αὐτούς. Συντρώγει. Ἐπιλύει τίς τελευταῖες ἀπορίες τους. Κάνει θαύματα. Τούς φανερώνει τήν ἀγάπη του. Τούς καλεῖ νά ἀναμένουν τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τούς ὑπόσχεται ὅτι δέν θά τούς ἀφήσει ὀρφανούς. Τούς δίνει πλέον τήν βεβαιότητα ὅτι ὄχι μόνο ἐπάτησε τόν θάνατο, ἀλλά καί ότι  προετοιμάζει γιά τόν καθένα τήν κοινή Βασιλεία. Ὅτι, ὄχι μόνο θά ἀναστηθοῦμε, ἀλλά καί θά ζήσουμε σέ κοινωνία μέ τόν Θεό. Γιατί τό νόημα τῆς ὑπάρξεώς μας δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά ζήσουμε αἰώνια. Ἀλλά τό νά ζήσουμε αἰώνια μέ τόν Θεό καί μαζί του, μέσα στήν Ἐκκλησία. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται ἀπό τήν παροῦσα  ζωή καί ὄχι μετά θάνατον.
Ὁ Κύριός μας συνοδευόμενος ἀπό τούς Ἀγγέλους, «ἐν νεφέλη φωτεινή», ἀνεβαίνει στόν οὐρανό. Μέ τήν Ἀνάληψή του ἐπισφραγίζει τήν Ἀνάσταση, τήν διδασκαλία του, τίς ὑποσχέσεις του. Δείχνει στούς μαθητές του, ἀλλά καί σέ κάθε χριστιανό ὅτι τά πάντα γι᾽ Αὐτόν εἶναι δυνατά. Τό ἐπίγειο ἔργο του τελείωσε. Τώρα τό ἀφήνει ὡς παρακαταθήκη στούς μαθητές, ἀλλά καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύουμε σ᾽ Αὐτόν. Καί Ἐκεῖνος μᾶς περιμένει, ἔχοντας δώσει στόν καθένα τήν δυνατότητα νά νικήσει τήν φύση του, νά ἀνεβοῦμε πνευματικά «εἰς ὕψος νοητόν», σέ κοινωνία καί σχέση μαζί του, νά ἀφήσουμε τήν ὅποια προσκόλληση στήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς μας καί νά ζητήσουμε καί τήν δική μας ἀνάληψη πλησίον του. Ὄχι ἀποκόπτοντας τόν ἑαυτό μας ἀπό τήν ζωή μας, ἀλλά δίδοντάς της ἄλλο νόημα.
Αὐτό τό διαφορετικό νόημα εἶναι βεβαιότητα γιά τήν Ἐκκλησία μας. Δέν εἶναι ὑπόθεση, οὔτε ἰδέα. Δέν εἶναι ἁπλή πίστη, οὔτε θρησκευτική ἐκδήλωση.

-Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Κύριός μας ἀναστήθηκε καί «ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς».

-Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου.

-Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση μας ἀπέκτησε ἄλλες δυνατότητες. Ὅτι μποροῦμε νά εἴμαστε μαζί μέ τόν Θεό.

Καί ἀντλοῦμε αὐτήν τήν βεβαιότητα μέσα ἀπό τρεῖς πηγές :
πρώτη πηγή εἶναι ἡ ἴδια ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως αὐτή ἀποτυπώνεται στήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά καί σέ ὅλη τή διάρκεια τῶν αἰώνων. Οἱ Ἀπόστολοι ὑπῆρξαν αὐτόπτες μάρτυρες τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου. Τόν ψηλάφησαν μετά τήν Ἀνάστασή του. Τόν ἄκουσαν νά τούς μιλάει. Τόν εἶδαν νά πορεύεται μαζί τους. Καί εἶχαν τήν εὐλογία νά τόν δοῦν τήν στιγμή πού ἔφευγε ἀπό κοντά τους  «ἐν δόξῃ». Ὄχι ἁπλά καί ταπεινά, ὅπως ἦρθε. Ἀλλά μέσα στό Φῶς καί τήν μεγαλοπρέπεια πού ἁρμόζει στόν Θεό. Καί αὐτή ἡ μαρτυρία τῆς Ἀναλήψεως διαπότισε τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἀνά τούς αἰῶνες. Ἡ βεβαιότητα μεταδόθηκε ἀπό γενεά σέ γενεά. Καί συνδυάσθηκε μέ τήν προσδοκία τῆς ὁριστικῆς ἐπανόδου «ἐν τῇ Ἀναστάσει τῶν νεκρῶν καὶ ἐν τῇ ζωῇ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
δεύτερη πηγή εἶναι ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων μας. Οἱ Ἅγιοι, σὲ  ὅλη τήν διάρκεια τῆς Ἱστορίας, ἀποδεικνύουν τίς νέες δυνατότητες τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὅταν αὐτή κοινωνεῖ μέ τόν Θεό. Ὁ Ἅγιος μπορεῖ καί ὑπερβαίνει τά πάθη του,παραιτεῖται ἀπό τά δικαιώματά του, ἀκόμη καί ἀπό τήν ἴδια του τήν ζωή, πρόθυμος νά ὑποστεῖ τά φρικτότερα μαρτύρια, ἀγαπᾶ καί τούς ἐχθρούς του, ἔχει εἰρήνη μέσα στὴν  καρδιά του, χαίρεται κάθε στιγμή τῆς ὑπάρξεώς του, θαυματουργεῖ χάρις στήν κοινωνία μέ τόν Θεό, γίνεται Φῶς καί δόξα γιά ὅλο τόν κόσμο. Εἶναι μέν ἄνθρωπος. Εἶναι ὅμως ταυτόχρονα καί κοινωνός τῆς θείας φύσεως. Καί ἐπειδή  οἱ Ἅγιοι  οὐδέποτε θά ἐκλείψουν, ἡ βεβαιότητα τῆς Ἀναλήψεως θά δίνει  δύναμη στόν καθέναν μας νά ἀκολουθεῖ τόν δρόμο πρός τόν οὐρανό.
τρίτη πηγή εἶναι ἡ εὐλογία πού μᾶς δίνεται στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὄχι μόνο ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἀλλά καί κάθε τί τό ὑλικό μέσα στήν Ἐκκλησία, ἁγιάζεται καί ἀνεβαίνει προσφερόμενο στόν Θεό. Τό ψωμί καί τό κρασί, τό κερί καί τό λιβάνι, τά χρώματα τῶν εἰκόνων, τό νερό καί τό λάδι, οἱ καρποί καί τά γεννήματα τῆς γῆς, εὐλογοῦνται μέσα στά μυστήρια καί τίς ἀκολουθίες καί μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι εἶναι δικά του. Ὅτι, χωρίς τόν Θεό,  δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τίποτα, γιατί μόνο ἡ  σχέση μας μαζί του δίνει νόημα στήν ζωή μας. Ἡ ὕλη δέν θά πάψει νά εἶναι ὕλη. Ἀκόμη ὅμως καί αὐτή θυμίζει τίς δυνατότητες τῆς φύσεώς μας νά εἶναι πλησίον τοῦ Θεοῦ.
Ὁ κόσμος μας ἐξακολουθεῖ νά πορεύεται μέ ἄλλες προοπτικές. Ἔχει ἐμπιστοσύνη στήν ἐξουσία, τήν τεχνολογία, τό χρῆμα, τήν γνώση. Μερικές φόρες  περιφρονεῖ τίς βεβαιότητες τῆς πίστεώς μας, θεωρώντας τες ξεπερασμένες γιά τήν ἐποχή μας. Διαπιστώνουμε ὅμως ὅτι οἱ ἀνθρώπινες βεβαιότητες κρατοῦν μέχρι του τάφου. Μπροστά στόν πόνο, τήν ἀρρώστια καί τόν θάνατο, κάθε βεβαιότητα συντρίβεται καί φανερώνεται γυμνή, καθότι κρατάει τήν ἀνθρώπινη φύση καθηλωμένη στά πεπερασμένα ὅρια τῆς φθαρτότητας.
Ἡ βεβαιότητα τῆς πίστεως, Ἀγαπητοί μου, ἀνεβάζει τόν ἄνθρωπο «εἰς οὐρανούς». Δίνει δόξα, τιμή καί ἐλπίδα στόν πιστό. Προσφέρει γνήσια χαρά, πού ἁγιάζει τήν ζωή μας. Δέν εἴμαστε μόνοι μας. Δέν καταλήγει ἡ ζωή μας στόν θάνατο. Μποροῦμε νά νικήσουμε τήν ματαιότητα καί τήν φθαρτότητα. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, διά της Ἀναλήψεώς του, μᾶς δίδει αὐτήν τήν βεβαιότητα. Καί ἡ εὐλογία βιώνεται κάθε φορά πού ἡ Ἐκκλησία μας τελεῖ τά μυστήριά της, ἑορτάζει τούς Ἁγίους της, ὑπενθυμίζει τόν λόγο τοῦ Κυρίου στό Εὐαγγέλιο. Αὐτήν τήν βεβαιότητα οὐδείς τήν γκρέμισε στούς αἰῶνες. Καί κάθε φορά πού ὁ καθένας μας τήν ζεῖ, τήν βιώνει, ἀνέρχεται πλησίον τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ Ἀναληφθέντος Κυρίου μας.  
            

Εκτύπωση