«Ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.»
νέκαθεν ὁ ἄνθρωπος, Ἀγαπητοί μου, ἦταν ἕνας ἀναζητητής καί νοσταλγός τῆς χαρᾶς. Ποτέ ὅμως δέν τήν ἀναζήτησε μέ τόση λαχτάρα, μέ τόσο πάθος, ὅσο σήμερα. Ἴσως γιατί ποτέ ἄλλοτε δέν ἔνιωσε περισσότερο τήν ἔλλειψή της.
Στίς μέρες μας συμβαίνει τοῦτο τό περίεργο: ὅσο περισσότερο χρόνο καί μόχθο ξοδεύουμε γιά τήν ἀπόκτηση τῆς χαρᾶς, τόσο πιό πολύ ἐκείνη ἀπομακρύνεται ἀπό τή ζωή μας. Ἀνθρώπινη προσπάθεια καί χαρά, κατάντησαν πραγματικότητες ἀντιστρόφως ἀνάλογες.
Ὁ λόγος εἶναι ἁπλός: Ἀναζητοῦμε τήν χαρά ἔξω ἀπό τόν χῶρο τῆς Πίστεως, μακριά ἀπό τόν Θεό, νομίζοντας πώς ἡ βίωση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς σημαίνει γιά τόν ἄνθρωπο μόνο ἀγώνας, θλίψη, σταυρός.
Ἐν τούτοις ἀκούσαμε τόν Ἰησοῦ Χριστό στό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα νά βεβαιώνει πώς, σκοπός τοῦ λυτρωτικοῦ του κηρύγματος στόν κόσμο εἶναι ἡ χαρά τοῦ ἀνθρώπου καί μάλιστα μιά χαρά πού ξεπερνᾶ τά γήινα καί ἀνθρώπινα μέτρα, παίρνει διαστάσεις θεϊκές καί ἐμφανίζεται ὁλοκληρωμένη στά βάθη τῆς ψυχῆς. «Ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς» εἶναι τά λόγια τῆς Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς του.
Ὀνόμασαν τόν Χριστιανισμό θρησκεία ὄχι μόνο τῆς ἀγάπης, ἀλλά καί τῆς χαρᾶς καί εἶναι ἀκριβής ὁ χαρακτηρισμός.
Δέν εἶναι χωρίς σημασία ὅτι ἡ ἱστορία τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ ἀρχίζει μέ ἕνα μήνυμα χαρᾶς, ἐκεῖνο τό ὑπέροχο «χαῖρε» τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, καί τελειώνει μέ ἕνα ἀνερμήνευτο συναίσθημα χαρᾶς, πού κατακλύζει τίς ψυχές τῶν Ἀποστόλων, λίγο μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, καί πού ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει στίς τελευταῖες γραμμές τοῦ Εὐαγγελίου του: «καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης».
Μήνυμα χαρᾶς ἦταν ἡ πρώτη λέξη πού βγῆκε ἀπό τά χείλη τοῦ Ἀναστημένου Ἰησοῦ, ἐκεῖνο τό «χαίρετε» πρός τίς σεμνές Μυροφόρες, καί τό πρῶτο θαῦμα τῆς παντοδυναμίας του δέν ἔγινε γιά νά ἀνακουφίσει ἀνθρώπινο πόνο, ἀλλά γιά νά προσφέρει χαρά στούς καλεσμένους ἑνός Γάμου, στήν Κανά.
Στό πέρασμα τῶν αἰώνων ὅσοι ἀκολούθησαν μέ συνέπεια τόν δρόμο τῆς Χριστιανικῆς Ἀλήθειας κατόρθωσαν, περνώντας μέσα ἀπό θύελλες καί σκοτάδια, νά φτάσουν στό φῶς καί στό λιμάνι τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς. Ἀπό τούς πρώτους ἀκόμα χριστιανούς, γιά τούς ὁποίους μᾶς μιλάει τό βιβλίο τῶν Πράξεων, ὅτι «ἐπληροῦντο χαρᾶς καὶ πνεύματος Ἁγίου» ἐνῶ γύρω τους ξεσποῦσε μέ ἀκράτητη ὁρμή ἡ τρικυμία τοῦ διωγμοῦ, μέχρι καί τούς σημερινούς κουρασμένους ὁδοιπόρους τῆς ζωῆς, πού ἀπό τά σκοτεινά καί ἀγκαθόσπαρτα μονοπάτια τῆς ἀμφιβολίας κατορθώνουν κάποτε νά φτάσουν στίς φωτόλουστες κορυφές τῆς Πίστεως.
Ἡ πείρα πού ἀπόκτησαν παλιοί καί σύγχρονοι χριστιανοί ἀγωνιστές, ἐπιβεβαιώνει τά λόγια τοῦ Πασκάλ: «κανένας ἄνθρωπος δέν εἶναι χαρούμενος ὅσο ὁ πραγματικός χριστιανός».
Δέν ὑποστηρίζουμε πώς οἱ χριστιανοί ἔχουν τό προνόμιο νά μήν δοκιμάζουν πόνους καί θλίψεις στή ζωή τους. Κάτι τέτοιο θά ἦταν ἔξω ἀπό τήν πραγματικότητα, πού συχνά μαρτυρεῖ τό ἀντίθετο.
Οἱ χριστιανοί ἀγωνιστές εἶναι ἐκεῖνοι πού γεύονται τίς σκληρότερες δοκιμασίες. Ὅμως, ἡ χριστιανική χαρά εἶναι ριζωμένη τόσο βαθειά στό ἐσωτερικό τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τά ἐξωτερικά γεγονότα, ὅσο δυσάρεστα καί ἄν εἶναι.
Ὁ Χριστιανισμός ἀποδέσμευσε τήν χαρά ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες πού μέσα σ᾿αὐτές ζεῖ καί παλεύει ὁ ἄνθρωπος.
Ἡ χαρά πού προσφέρει ὁ Χριστός δέν στηρίζεται στήν καλοπέραση καί στά ὑλικά ἀγαθά. Γι᾿ αὐτό δέν σβήνει ὅταν τήν χτυπήσουν οἱ κεραυνοί τῆς φτώ-χειας καί τῆς ταλαιπωρίας. Οὔτε στηρίζεται στήν ὑγεία τοῦ σώματος καί στήν φιλία τοῦ κόσμου. Ἔτσι δέν ἐξαφανίζεται στό κρεβάτι τῆς ἀρρώστιας, στό πένθος τοῦ τάφου, στή μοναξιά καί τόν κατατρεγμό. Εἶναι μόνιμη καί ἀναφαίρετη.
Ἔχει τόσο βάθος καί πλάτος, ὥστε δίνει στόν ἄνθρωπο τή δυνατότητα νά ἀψηφᾶ τά βάσανα τῆς γῆς καί νά ἀτενίζει πίσω ἀπό τά σύννεφα τῆς ζωῆς τόν φωτεινό οὐρανό τῆς αἰωνιότητας, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός». Ἀκόμα καί τήν στιγμή πού ὁ χριστιανός σταυρώνεται, στοῦ πόνου τόν σταυρό, ξέρει πώς θά ἔλθει ἡ ἀνάσταση καί χαίρεται μέ τήν προσμονή της.
Τούτη τήν ἀποδέσμευση τῆς χριστιανικής χαρᾶς ἀπό τά δυσάρεστα καί τίς δυσκολίες τοῦ κόσμου ἐκφράζουν τά λόγια τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητές του ὅλων τῶν αἰώνων: «τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν».
Ἔτσι οἱ χριστιανοί ἐμφανίζονται στόν κόσμο «ὡς λυπούμενοι, ἀεὶ δὲ χαίροντες». Καί ξέρουν πολύ καλά ὅλοι ὅσοι ἔζησαν τούτη τήν χριστιανική «χαρμολύπη» ὅτι τό παραπάνω ὀξύμωρο δέν εἶναι ἁπλῶς σχῆμα λόγου, οὔτε ἔκφραση στιγμιαίου ἐνθουσιασμοῦ, ἀλλά διαπίστωση χειροπιαστῆς πραγματικότητας.
Ἡ χριστιανική χαρά πηγάζει ἀπό τόν ἀπύθμενο ὠκεανό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Καί εἶναι αὐτή ἀκριβῶς ἡ θεϊκή ἀγάπη, πού δίνει στόν ἄνθρωπο τό αἴσθημα τῆς σιγουριᾶς καί τῆς αὐτάρκειας στά προβλήματα καί τίς ἀνάγκες, πού εἶναι φυσικό νά ἀντιμετωπίζει σέ κάθε βῆμα του.Γιατί ἰδιαίτερα στήν περίπτωση αὐτή θυμᾶται ὁ ἀγωνιστής τά λόγια τοῦ Ἀπόστόλου: «τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πὼς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται;»
Ἀφοῦ ἡ θεϊκή ἀγάπη μᾶς ἔδωσε τόσο πολύτιμο δῶρο,τὸν Ἰησοῦ Χριστό, πώς εἶναι δυνατόν νά μήν μᾶς δώσει τά μικρότερα; Ἄν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεξάντλητη, εἶναι φυσικό καί ἡ χαρά πού πηγάζει ἀπ᾿ αὐτήν νά μήν τελειώνει ποτέ.
Πόσοι, ἀλήθεια, στόν καιρό μας ἀγνοοῦν πώς ἡ ἀληθινή χαρά δέν ἐξασφαλίζεται μέ ἀσφαλιστικά συμβόλαια, οὔτε ἀγοράζεται μέ χρήματα, ἀλλά οὔτε καί μέ χρυσάφι! Εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού τόν γεύονται ὅσοι διά μέσου τῶν αἰώνων ἀκολουθοῦν συνειδητά καί μέ συνέπεια τήν Θρησκεία τῆς χαρᾶς, τήν Ἀποκάλυψη τοῦ σταυρωμένου καί Ἀναστημένου Λυτρωτή.
Ἄν, λοιπόν, Ἀγαπητοί μου, θέλουμε κι ἐμεῖς, κουρασμένοι νοσταλγοί τῆς χαρᾶς, κάποτε νά τή βροῦμε, δέν ἔχουμε παρά νά ἀκολουθήσουμε τόν ἴδιο δρόμο, τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ.