Κυριακή 8 Δεκεμβρίου
Παταπίου, Σωφρονίου, Σωσθένους, Απολλώ, Καίσαρος, Επαφροδίτου και Κηφά
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 39 επισκέπτες και κανένα μέλος
Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Ἑορτή τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τά Χριστούγεννα, ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἡμέρες τῆς χριστιανοσύνης.
Ἀνήκει στίς Δεσποτικές ἑορτές, δηλ. ἀναφέρεται σέ γεγονός τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Μαζί μέ τό Πάσχα εἶναι οἱ κορυφαῖες ἑορτές τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Τήν ἡμέρα αὐτή ἑορτάζουμε τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, τήν κάθοδο τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος στόν κόσμο. Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος θεός κατά χάριν.
Ὁ Θεός ἔρχεται ἀπό τόν Οὐρανό στήν γῆ, γιά νά ἀνέβει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό.
Ὁ Χριστός ἦλθε ἀνάμεσά μας γιά νά σώσει τό ἀνθρώπινο γένος, νά στήσει καί πάλι τίς γκρεμισμένες γέφυρες ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, νά ἀποκαταστήσει τόν ἄνθρωπο στήν ἀληθινή του δόξα, νά φανερώσει στούς ἀνθρώπους τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Χριστός ταπεινώθηκε βαθειά γιά νά μᾶς ἀνυψώσει, γεννήθηκε στό χρόνο γιά νά ὑπερβοῦμε ἐμεῖς τόν χρόνο, ἔλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση γιά νά τήν θεώσει. Γι' αὐτό γιορτάζουμε, χαιρόμαστε καί πανηγυρίζουμε.
Τούς πρώτους αἰῶνες ἡ Γέννηση καί ἡ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ συνεορτάζονταν τήν ἴδια ἡμέρα, καί συγκεκριμένα στίς 6 Ἰανουαρίου, μέ τό κοινό ὄνομα Ἐπιφάνεια. Ἀπό τά μέσα τοῦ 4ου αἰώνα καθιερώθηκε ὡς ξεχωριστή ἡ γιορτή τῶν Χριστουγέννων στίς 25 Δεκεμβρίου, καί παρέμεινε στίς 6 Ἰανουαρίου μόνο ἡ γιορτή τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου.
Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Ἡ νηστεία δέν εἶναι ἀνθρώπινη ἐπινόηση, καθιερώθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό καί εἶναι ἔκφραση ἀγγελικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία ἁρμόζει σέ κάθε Χριστιανό πού ἐπιθυμεῖ νά ὑπερβεῖ τά ἀνθρώπινα ὅρια καί νά βρεθεῖ στήν πνευματική σφαίρα. Εἶναι εἰδικός τρόπος ζωῆς γιά νά ἐλέγχει τόν ἑαυτό του.
Στήν Παλαιά Διαθήκη μᾶς εἶναι γνωστό ὅτι ὁ προφήτης Μωϋσῆς, προτοῦ πάρει τίς Δέκα ἐντολές στό Ὄρος Σινᾶ ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, νήστεψε σαράντα ἡμέρες.
Στήν Καινή Διαθήκη τό παράδειγμα μᾶς τό δίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, πού νήστεψε πρῶτα σαράντα ἡμέρες καί κατόπιν ἄρχισε τό σωτηριῶδες ἔργο Του.
Ἀκόμη θά πρέπει νά ἔχουμε ὑπόψη μας ὅτι ἡ ἁμαρτία καί ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων ἦταν παράβαση καί κατάλυση τῆς νηστείας. Νά τί εἶπε ὁ Θεός στούς πρωτοπλάστους: «Θά τρῶτε ἀπό ὅλα τά καλά τοῦ Παραδείσου. Δέν θά φᾶτε μόνο ἀπό ἕναν καρπό, τόν καρπό τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Τήν ἡμέρα πού θά φᾶτε ἀπ’ αὐτόν θά πεθάνετε» (Γέν. β΄ 16-17).
Ἡ ἀπαγορευτική, λοιπόν, αὐτή ἐντολή ἦταν ἐντολή νηστείας. Καί ἦταν ἡ πρώτη ἐντολή πού ἔδινε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους. Γι’ αὐτό καί ὁ Μέγας Βασίλειος τήν ὀνομάζει «νόμου πρεσβυτέραν καί συνηλικιῶτιν τῆς ἀνθρωπότητος», δηλ. ἡ νηστεία εἶναι ἀρχαιότερη ἀπό τό νόμο πού ἔδωσε ὁ Θεός στούς Ἐβραίους καί ἔχει τήν ἴδια ἡλικία μέ τήν ἀνθρωπότητα.
ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΛΗΓΕΙ
Ἀρχίζει τήν 15η Νοεμβρίου καί λήγει τήν 24η Δεκεμβρίου.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ
«Ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε καί μή τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Σαββάτου».
Ἡ συγκύπτουσα καί ὁ ἀρχισυνάγωγος!
υό ἀντίθετοι θρησκευτικοί τύποι. Δυό προσκυνητές τοῦ Θεοῦ μέ ἐντελῶς διαφορετικές
ψυχικές διαθέσεις. Φαινομενικά καί οἱ δυό τους εἶναι εὐσεβεῖς, στήν οὐσία ὅμως μόνο ἡ ἄρρωστη γυναίκα. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ὑποκρίνεται τόν εὐσεβῆ καί τόν θρῆσκο, κάνοντας πώς ἐνδιαφέρεται γιά τήν πιστή ἐφαρμογή τοῦ νόμου καί τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, μέσα του ὅμως φωλιάζει τό μῖσος καί ἡ κακία.
Ἐνῶ δέν τολμᾶ νά ἐλέγξει τόν Κύριο κατά πρόσωπο, ἐκσφενδονίζει ἐναντίον του λόγια γεμάτα πίκρα καί ἀγανάκτηση. Προσποιεῖται ὅτι εἶναι θεοφοβούμενος, ἀλλά τό πάθος πού ἔχει στήν ψυχή του τόν προδίδει, ἐνῶ συγχρόνως ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ τόν ἀφοπλίζει καί τόν ξεσκεπάζει.«Ἄν ἐσεῖς φροντίζετε τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου γιά τά ζῶα σας, γιατί ὁ Θεός νά μήν φροντίσει καί νά μήν βοηθήσει τό πλάσμα του αὐτό;»«Καί ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ, κατησχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ».
Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Κύριός μας ξεσκέπασε τήν εὐσεβοφάνεια τοῦ ὑποκριτῆ ἀρχισυναγώγου.
Ὅσιος Πατάπιος (8 Δεκεμβρίου)
εννήθηκε στήν Αἴγυπτο καί ἀπό μικρό παιδί εἶχε «πνεῦμα ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ». Δηλαδή, πνεῦμα ἀγάπης καί πνεῦμα πού σωφρονίζει, ὥστε φρόνιμα καί συνετά νά κυβερνᾶ τόν ἑαυτό του, ἀποφεύγοντας κάθε ἠθική παρεκτροπή, διατηρώντας τήν ἁγνότητα, ἀλλά συγχρόνως παραδειγμάτιζε καί τούς συνανθρώπους του.
Καί αὐτό τό ἀπέδειξε ἀκόμα περισσότερο, ὅταν μεγάλωσε. Ἀφοῦ διαμοίρασε τήν κληρονομιά του στούς φτωχούς, ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο. Ἐκεῖ γέμιζε τόν χρόνο του μέ προσευχή, μελέτη καί ἀγαθοεργίες. Σέ κάθε κουρασμένο ὁδοιπόρο πού περνοῦσε ἀπό τό κελί του, πρόσφερε ἀνάπαυση καί φιλοξενία. Ἀλλά ἐκμεταλλευόμενος τήν εὐκαιρία τοῦ παρεῖχε μέ διάκριση καί πνευματικές ὁδηγίες καί συμβουλές, χρήσιμες γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἔτσι, ἡ φήμη τοῦ Παταπίου ἐξαπλώθηκε γρήγορα καί κάθε μέρα πολλοί ἔφθαναν στό κελί του γιά νά ἀκούσουν ἀπό τά χείλη του ἐπωφελή διδασκαλία.
Μετά ἀπό καιρό, ὁ Πατάπιος πῆγε στήν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ, θέλοντας νά μείνει ἄγνωστος, ἐξέλεξε ἕνα ἡσυχαστήριο στίς Βλαχερνές. Ὅμως, ἡ ταπεινή καί καθαρή ζωή τοῦ Παταπίου, τόν ἀξίωσε νά θαυματουργεῖ. Ἔτσι καί πάλι ἔγινε γνωστός καί πέθανε θεραπεύοντας ἀρρώστους.
