Σάββατο 4 Απριλίου
Σάββατο του Ακαθίστου,
Γεωργίου οσίου, Πλάτωνος, Ζωσιμά οσίου
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 67 επισκέπτες και κανένα μέλος
Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
«Ὃς ἐάν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος,
καὶ ὅς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος».
αράδοξα πράγματα ἀναφέρει, Ἀγαπητοί μου, ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοποή, πού ἀκούσαμε πρίν λίγο. Ὅσοι δέν μποροῦν νά διακρίνουν τό βαθύ νόημα τῶν λόγων τοῦ Εὐαγγελίου, ὑπάρχει περίπτωση νά παρεξηγήσουν τά γραφόμενά του. Τό Εὐαγγέλιο εἶναι βιβλίο πέρα ἀπό τά καθημερινά καί φυσιολογικά πράγματα. Περιέχει ἀλήθειες αἰώνιες, πού πολλές φορές φαίνονται παράδοξες ἤ καί πικρές στούς κοσμικούς ἀνθρώπους.
Στό Εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Πέμπτης Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν βλέπουμε τέσσερα παράδοξα πράγματα.
Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
πό την Καθαρά Δευτέρα και για τις επόμενες πέντε εβδομάδες, ακούγεται κάθε Παρασκευή στις Εκκλησίες ο Ακάθιστος Ύμνος. Ο Ύμνος αυτός, που από ποιητικής και μελωδικής πλευράς θεωρείται ένας από τους ωραιότερους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έχει ιδιαίτερη σημασία τόσο για την Θρησκεία, όσο και για το Έθνος.
Με την Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου εκδηλώνονται ευχαριστίες και εγκώμια στο πρόσωπο της Παναγίας. Αποτελείται, κατά βάση, από τον Ακάθιστο Ύμνο και τον Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου, πλαισιωμένα με ψαλμούς, απολυτίκια και ευχές. Και τα δύο χαρακτηρίζονται ως αριστουργήματα της Βυζαντινής υμνολογίας , που εξαίρουν το έργο και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου , με θεολογικό βάθος, κομψότητα λόγου, μουσικό κάλλος, αγιοπνευματική έμπνευση.
Ε´ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ
ε την Ακολουθία των Χαιρετισμών, Αγαπητοί μου, και τις πέντε Παρασκευές της αγίας και Μεγάλης
τεσσαρακοστής του Πάσχα, προσφέρουμε στην Παναγία μας δύο υπέροχα δώρα που είναι αντάξια της Μητέρας του Θεού, της Θεοτόκου.
Τα θεσπέσια αυτά δώρα είναι ο Ακάθιστος Ύμνος, με τους 24 Οίκους και ο Κανόνας, με τις εννέα ωδές. Και τα δυο είναι αριστουργήματα της Βυζαντινής υμνολογίας που εξυμνούν το έργο και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Οι φράσεις που χρησιμοποιεί ο υμνογράφος στον Κανόνα για την Παναγία, προσδιορίζουν την ξεχωριστή θέση που έχει η Παναγία στον χώρο της Εκκλησίας.
Ως Μητέρα του Θεού είναι ο μοναδικός θησαυρός του πιστού, διότι προσφέρεται για την σωτηρία του κόσμου και γι' αυτό αποκαλείται «κόσμου διάσωσμα». Η Παναγία είναι το καταφύγιο και το λιμάνι των πιστών, διότι σ' αυτήν βλέπουν ασφάλεια και προστασία.
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κύκκου και Τηλλυρίας κ. Νικηφόρου 29 Μαρτίου 2020
………………………………………………………………………
Τούτες, λοιπόν, τις μέρες της Μεγάλης Σαρακοστής, κατά την περίοδο αυτή της νηστείας, της θερμής προσευχής και της έντονης μυστηριακής ζωής, ας χρησιμοποιήσουμε όλοι εντονότερα τα δύο αυτά πνευματικά όπλα, την προσευχή και τη νηστεία, για να αναδειχθούμε νικητές στον αγώνα κατά του διαβόλου και της αμαρτίας, αλλά και κατά των πειρασμών που μας πολιορκούν και των κινδύνων, των ποικίλων κινδύνων και δοκιμασιών που μας περιζώνουν. Και αυτή τη φορά οι κίνδυνοι και οι δοκιμασίες δεν είναι μόνο εθνικοί, αφορούν την ανθρωπότητα ολόκληρη, είναι παγκόσμιοι.
ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
Είναι πολλοί οι «πιστοί» και οι «ζηλωτές» χριστιανοί που κόπτονται για το κλείσιμο των Ναών και τον περιορισμό της τελέσεως των θείων Λειτουργιών.
Άσχετα με το αν αυτή η απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας συνταυτίζεται με την άποψη και απόφαση της κυβέρνησης, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, ήταν καιρός να γίνει και αυτό, να κλείσουν οι Ναοί, για να καταλάβουμε τι είχαμε και τι χάσαμε. Σε ποια κατάσταση και σε ποιο επίπεδο πίστεως έχουμε καταντήσει. Ο Θεός δυστυχώς μας σιχάθηκε. Δεν θα το κατοχυρώσω και δεν θα το επεξηγήσω θεολογώντας. Ο καθένας ας το αντιληφθεί από μόνος του. Το λέει ξεκάθαρα ο ίδιος ο Θεός μέσω του προφήτη Ησαΐα (1,11-18):
Τη Υπερμάχω Στρατηγώ
Κοντάκιον
ῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε· ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοί· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.
Σε σένα, Θεοτόκε, την Υπέρμαχο Στρατηγό
εγώ η Πόλη Σου αποδίδω με ευγνωμοσύνη
την ένδοξη νίκη, επειδή λυτρώθηκα απο τις
φοβερές συμφορές. Αλλά Συ, επειδή Έχεις
ακατανίκητη δύναμη, ελευθέρωσέ με από κάθε
είδος κινδύνου, για να Σου φωνάζω δυνατά:
Χαίρε, Νύφη ανύμφευτε.
Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος (3 Απριλίου)
Ὅσιος Ἰωσήφ γεννήθηκε στή Σικελία, τό ἔτος 816 μ.Χ., ἀπό ἐνάρετους καί εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν Πλουτίνο καί τήν Ἀγάθη. Τά περί τῆς ζωῆς καί τῆς δράσεώς του τά γνωρίζουμε ἀπό τόν βίο πού συνέταξε ὁ μαθητής καί διάδοχός του στή μονή του, Θεοφάνης, συμπληρωματικά δέ ἀπό τά ἐγκώμια πού τοῦ ἀφιέρωσαν ὁ Ἰωάννης Διάκονος καί ὁ Θεόδωρος Πεδιάσιμος.
Ὁ Ὅσιος ἀναγκάσθηκε νά φύγει ἀπό τήν γενέτειρά του οἰκογενειακῶς, λόγω τῆς ἐντάσεως τῶν Ἀραβικῶν ἐπιδρομῶν πού ἔπειτα ἀπό λίγο καιρό ἐπρόκειτο νά καταλήξουν στήν κατάληψη τῆς νήσου καί νά μεταναστεύσει στήν Πελοπόννησο. Σέ ἡλικία δεκαπέντε ἐτῶν ἀποχωρίσθηκε τούς γονεῖς του καί μετέβη στήν Θεσσαλονίκη καί συγκεκριμένα στήν περίφημη μονή Λατόμου, ὅπου ἐπιδόθηκε στή μοναχική ἄσκηση ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Δεκαπολίτου († 20 Νοεμβρίου), ἀσκώντας τό ἔργο τοῦ ὀξυγράφου.
Μετά ἀπό ἐννέα χρόνια παραμονῆς στήν Θεσσαλονίκη, τό ἔτος 840 μ.Χ., μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη μαζί μέ τόν Ἅγιο Γρηγόριο καί ἐγκαταστάθηκε στή μονή τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρα Ἀντίπα. Δέν παρέμεινε ὅμως γιά πολύ ἐκεῖ ἀπερίσπαστος, διότι τό ἑπόμενο ἔτος ἀπεστάλη ἀπό τούς Ὀρθοδόξους τῆς Βασιλεύουσας στή Ρώμη γιά διαβουλεύσεις ἐπί τοῦ θέματος τοῦ διωγμοῦ ἀπό τούς εἰκονομάχους. Δέν κατόρθωσε νά φέρει εἰς πέρας τήν ἀποστολή, διότι τό πλοῖο του ἔπεσε στά χέρια Ἀράβων πειρατῶν καί αὐτός ὁδηγήθηκε αἰχμάλωτος στήν ἀραβοκρατούμενη τότε Κρήτη, ἀπό ὅπου ἐλευθερώθηκε μέ τίς φροντίδες φιλάνθρωπων πιστῶν καί μέ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου.
Ὅσιος Νικήτας ὁ Ὁμολογητής (3 Απριλίου)
Ὅσιος Νικήτας καταγόταν ἀπό τήν Καισάρεια τῆς Βιθυνίας καί ἔζησε τόν 8ο αἰῶνα μ.Χ. Σέ βρεφική ἡλικία ἔμεινε ὀρφανός ἀπό μητέρα καί τήν ἀνατροφή του τήν ἀνέλαβαν ἡ ἐνάρετη γιαγιά του καί ὁ εὐσεβής Φιλάρετος, ὁ πατέρας του, ὁ ὁποῖος ἀνέθεσε ἀπό πολύ νωρίς τήν ἐκπαίδευσή του σέ κάποιο κληρικό φημισμένο γιά τίς παιδαγωγικές καί πνευματικές του ἀρετές. Ἔτσι ὁ νεαρός Νικήτας ἀπόκτησε ἀξιόλογη κοσμική καί πνευματική παιδεία.
Ἀφοῦ ἐγκατέλειψε πατέρα, μητέρα, ἀδελφούς, ἀδελφές, συγγενεῖς, σπίτι, πατρίδα, πλούτη καί σήκωσε τόν σταυρό του μέ προθυμία, ἀκολούθησε τόν Χριστό καί ἔγινε ἄξιος μαθητής αὐτοῦ.
Σέ νεαρή ἡλικία κατέφυγε στήν περίφημη μονή τοῦ Μηδικίου τῆς Τριγλίας, ὅπου γρήγορα, γιά τίς πολλές του ἀρετές, κατάκτησε τήν ἀγάπη καί τήν ἐκτίμηση ὅλων τῶν ἀδελφῶν τῆς μονῆς, οἱ ὁποῖοι μετά τόν θάνατο τοῦ ἡγουμένου Νικηφόρου, τόν ἐξέλεξαν ἡγούμενο τῆς μονῆς, ἐπί Πατριάρχου Ταρασίου (784 – 806 μ.Χ.).
Λόγω τῆς σταθερῆς πίστεώς του στήν διδασκαλία καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τίς ἱερές εἰκόνες ὁ Ὅσιος ἐξορίσθηκε, ἐπί αὐτοκράτορα Λέοντος τοῦ Ε’ (813 – 820 μ.Χ.), στήν κωμόπολη Μασαλεών τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἀπό ἐκεῖ ἀνακλήθηκε γιά νά ἐξορισθεῖ ἐκ νέου, τό 815 μ.Χ., στή νῆσο τῆς Ἁγίας Γλυκερίας κοντά στόν Ἀκρίτα. Ἐπανέκαμψε στήν Κωνσταντινούπολη ἐπί βασιλέως Μιχαήλ τοῦ Τραυλοῦ (820 – 829 μ.Χ.) καί ἐγκαταστάθηκε σέ κάποιο μετόχι στό βόρειο τμῆμα τῆς πόλεως, τό ὁποῖο πιθανῶς ἀνῆκε στή μονή Πελεκητῆς. Πρός τόν Ὅσιο ἔγραφε συνεχῶς ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Ὁ Ὅσιος Νικήτας ὁ Ὁμολογητής κοιμήθηκε μέ εἰρήνη στόν τόπο πού εἶχε ἐγκατασταθεῖ.
Ἅγιος Παῦλος ὁ Νεομάρτυρας ὁ Ἀπελεύθερος (3 Απριλίου)
Ἅγιος Νεομάρτυς Παῦλος καταγόταν ἀπό τή Ρωσία. Αἰχμαλωτίσθηκε σέ παιδική ἡλικία ἀπό τούς Τάταρους, ἀπό τούς ὁποίους τόν ἀγόρασε κάποιος Χριστιανός τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τόν ἄφησε ἐλεύθερο. Στή Βασιλεύουσα ὁ Ἅγιος νυμφεύθηκε Ρωσίδα γυναίκα, πού ἦταν πρῶτα αἰχμάλωτη, μετά τῆς ὁποίας ζοῦσε βίο εὐσεβή καί φιλόθεο.
Ὅμως ὁ Ἅγιος, πού ἔπασχε ἀπό τή νόσο τῆς ἐπιληψίας, κάποια στιγμή σέ ὥρα κρίσεως, ἐνῷ οἱ γείτονές του τόν ὁδηγοῦσαν στό ναό τῆς Θεομήτορος τῆς ἐπιλεγομένης τοῦ Μογλουνίου, ὅταν συνάντησε στόν δρόμο κάποιους Τούρκους, ἄρχισε νά ζητᾶ βοήθεια ἀπό αὐτούς καί νά φωνάζει «Εἶμαι Ἀγαρηνός».
Ἅγιοι Βιθύνιος, Γάλυκος καὶ Δίος οἱ Μάρτυρες (3 Απριλίου)
ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Βιθύνιος ἢ Βυθόνιος, Γάλυκος καί Δίος, σύμφωνα μέ τόν Λαυρεωτικό Κώδικα, μέ αὐτοπροαίρετη διάθεση, γνώμη καί ὁμοψυχία παρέστησαν στόν ἄρχοντα τῆς πόλεώς τους, τόν ἔλεγξαν γιά τήν παράνομη ἀσέβεια καί τίς εἰδωλολατρικές θυσίες καί ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό. Ὁ ἄρχοντας τότε, ἐπειδή οἱ Ἐθνικοί προετοιμάζονταν ἐκείνη τήν στιγμή νά προσφέρουν θυσία στά εἴδωλα, τούς εἶπε νά θυσιάσουν πρῶτα στούς θεούς καί ἔπειτα θά ἔκανε ὅτι τοῦ ἔλεγαν. Οἱ Ἅγιοι, προσποιούμενοι, ὅτι θά θυσιάσουν στά εἴδωλα, εἰσῆλθαν στόν εἰδωλολατρικό ναό καί συνέτριψαν τά εἴδωλα. Ὕστερα ἀπό αὐτό, οἱ φτωχοί τῆς πόλεως ἄρχισαν νά μαζεύουν τά συντρίμματα τῶν εἰδώλων, ὅσα ἦταν ἀργυρά καί χρυσά, διότι ὑπῆρχε τότε λιμός μεγάλος.
ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟ
ΕΥΧΗ ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟΝ
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἀρχίατρος τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων· ὁ δι᾽ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσας, ἵνα ἰάσῃς τὸ μέγα τραῦμα τὸν ἄνθρωπον· ὁ μὴ καταφρονήσας τοὺς ἀνιάτως νοσήσαντας δέκα λεπρούς, ἀλλὰ τῇ σωστικῇ χάριτί σου καθαρίσας αὐτούς· ὁ διελθὼν ὡς Θεάνθρωπος τὰς ἡμέρας τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας σου, εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας τοὺς ἐν ἀσθενείᾳ ὄντας καὶ κακῶς ἔχοντας· ὁ εὐεργετήσας καὶ ἀποκαταστήσας ὑγιαίνοντας, παραλυτικούς, τυφλούς, βαρέως ἡμαρτηκότας, δαιμονιῶντας καὶ ἐμπαθεῖς κατ᾽ ἄμφω, ἤγουν ἐν τῇ σαρκὶ καὶ τῷ νοΐ· πρόσδεξαι εὐμενῶς τὴν δέησιν ἡμῶν καὶ φυγάδευσον τῇ δυνάμει σου, τὸν φονευτὴν ἰὸν τὸν σχῆμα κορώνας φέροντα, καὶ προκαλοῦντα φοβίας ἢ καὶ θάνατον εἰς ἀσθενεῖς καὶ ἀναξιοπαθοῦντας.
Καὶ εἰ μὲν διὰ τὰς πολλὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐπέτρεψας τὸν πειρασμὸν τοῦτον, ἱκετεύομέν σοι ὡς ἐλεῆμον, ἵνα ἄρῃς αὐτὸν ἀφ’ ἡμῶν καὶ ἀπὸ πάσης τῆς οἰκουμένης, προσδεχόμενος πάντας ἡμᾶς ἐν μετανοίᾳ.
Εἰ δὲ διὰ δοκιμασίαν τῆς πίστεως ᾠκονόμησας τὴν ἐπικράτησιν αὐτοῦ, παῦσον τὸν τάραχον τῶν ἀσθενῶν ἀπὸ τῆς ἐπιδημίας αὐτοῦ.Πολλαὶ γὰρ θλίψεις καὶ ὠδῖναι εὗρον ἡμᾶς καὶ πικρίᾳ πολλῇ συνεχόμεθα, ἀλλὰ μὴ παραδῷς ἡμᾶς εἰς τέλος ὁ τῶν Πατέρων Θεός.
Εἰ δὲ ὑπὸ τῆς κακουργίας τοῦ ἀντικειμένου ἢ καὶ ἀμελείας τῶν ἐπιπολαίων ἀνθρώπων οὗτος διεδόθη, θραῦσον τὴν ἰσχὺν αὐτοῦ ὡς Θεὸς παντοδύναμος.
Φύλαξον τὴν νεότητα· περιφρούρησον τοὺς ἐν γήρατι ὄντας· θεράπευσον τοὺς ἀσθενήσαντας ἐκ τοῦ ἐπαράτου ἰοῦ, καὶ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀσθενείας, λοιμοῦ τε καὶ θλίψεως, ὅτι ἐπὶ σοὶ πεποίθαμεν τῷ ζῶντι Θεῷ.
Πάντας ἀπάλλαξον ἐκ τῆς συνοχῆς τῆς καρδίας, καὶ ἀντὶ ταύτης δώρησαι ἡμῖν, ὑγιείαν ἄνεσιν καὶ πλατισμόν, πρεσβείαις τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων.
Σὸν γὰρ ἐστι τὸ ἐλεεῖν καὶ σῴζειν ἡμᾶς ὁ Θεὸς ἡμῶν καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΡΩΝΑΪΟ - ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Ενας «θεόσταλτος» «άγιος» στο νησί των καταραμένων.
Η Σπιναλόγκα είναι ένα μικρό νησί κοντά στην Ελούντα στην ανατολική Κρήτη.
Είναι γνωστή ως «το νησί των ζωντανών νεκρών», αφού εκεί απομονώνονταν οι λεπροί από την Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα έως το 1957.
Ακόμη και η αναφορά στο όνομά της αποτελούσε ταμπού για πολλά χρόνια, καθώς είχε ταυτιστεί με τον πόνο και τη δυστυχία των χανσενικών που ζούσαν εκεί.
Αυτή η δραματική πτυχή της ιστορίας του νησιού ξεκινά το 1903, όταν ιδρύθηκε το Λεπροκομείο στη Σπιναλόγκα για την απομόνωση όσων έπασχαν από τη νόσο του Χάνσεν από τον υγιή πληθυσμό.
Κατά την αρχαιότητα, το όνομα του νησιού ήταν Καλυδών και μετονομάστηκε σε Σπιναλόγκα την περίοδο την Ενετοκρατίας, το οποίο ετυμολογείται από το spina lunga, που σημαίνει μακρύ αγκάθι.
Λόγω του ότι έως τότε η λέπρα ήταν μια ανίατη ασθένεια και ο κόσμος αγνοούσε πως η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων έχει φυσική ανοσία απέναντι στη νόσο, το στίγμα έφερε και ολόκληρη η οικογένεια του ασθενή, η οποία οδηγούνταν έτσι σε κοινωνική απομόνωση. Κρατική μέριμνα δεν υπήρχε και οι λεπροί ζούσαν αποκλειστικά από την ελεημοσύνη του κόσμου.
Το 1913, με την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, άρχισαν να μεταφέρουν εκεί λεπρούς απ' όλη τη χώρα και σταδιακά η Σπιναλόγκα χαρακτηρίστηκε ως Διεθνές Λεπροκομείο της Ευρώπης.
Στην είσοδο του λεπροκομείου, μάλιστα, είχε τοποθετηθεί μια ανατριχιαστική επιγραφή με το μήνυμα: «Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα»...
Εγκύκλιος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σμύρνης κ. Βαρθολομαίου για την πανδημία του κορονοϊοῦ.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
Πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σμύρνης,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Προσευχόμενοι πρὸς τὸν ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν νὰ ἐνισχύῃ ὅλους μας κατὰ τὰς δυσκόλους αὐτὰς ἡμέρας,μετὰ συνοχῆς καρδίας σᾶς πληροφοροῦμεν ὅτι συνῆλθον εἰς συνεδρίαν ὑπὸ τὴν προεδρίαν τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου οἱ Ἐνδημοῦντες εἰς Κωνσταντινούπολιν Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται τοῦ Θρόνου, σήμερον, 18 Μαρτίου 2020, πρὸς θεώρησιν τῆς καταστάσεως ἡ ὁποία ἐδημιουργήθη ἀπὸ τὴν πανδημίαν τοῦ κορονοϊοῦ ποὺ πλήττει καὶ τὴν Χώραν μας, καί, ληφθέντων ὑπ’ ὄψιν τῶν μέτρων ποὺ ἔλαβον αἱ Ἁρμόδιοι Ἀρχαὶ τῆς Ἐντίμου Πολιτείας μας διὰ τὸν περιορισμὸν τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ ἰοῦ αὐτοῦ, ἀπεφασίσθη ἡ ἀναστολὴ τῆς τελέσεως Θείων Λειτουργιῶν καὶ Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν.
