Ἅγιος Λογγῖνος ὁ Ἑκατόνταρχος (16 Οκτωβρίου)

ταν ἐπικεφαλής ἀξιωματικός τῶν ρωμαίων στρατιωτῶν, στήν ἐκτέλεση τῆς θανατικῆς καταδίκης τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἐκτελοῦσε τή διαταγή τοῦ Πιλάτου, ἀγνοοῦσε ποιός ἦταν ὁ Ἰησοῦς, γι’ αὐτό παρέστη σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς φρικτῆς τραγωδίας. Ὅμως ἡ ψυχή τοῦ Λογγίνου δέν εἶχε τίς φαρισαϊκές παρωπίδες καί τήν ἀχρειότητα τῶν ρωμαίων στρατιωτῶν. Εἶδε σέ βάθος τό θύμα καί πρόσεξε σ’ αὐτό τήν ἀγαθότητα, τή σεμνότητα, ἀλλά καί τήν γαλήνη πού τό διέκρινε.
Μετά τόν θάνατο τοῦ Κυρίου, ὅταν εἶδε τό καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ νά σχίζεται στά δυό, τήν γῆ νά σείεται, τίς πέτρες νά ραγίζουν καί τά μνημεῖα νά ἀνοίγουν, φωτίσθηκε ἀκόμα περισσότερο. Δέ χωροῦσε πλέον καμιά ἀμφιβολία μέσα του, καί μέ ὅλη του τήν δύναμη διακήρυξε κάτι, πού ὅλοι ὅσοι ἔχουν καθαρά τά μάτια τῆς ψυχῆς τους στήν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου διακηρύττουν: «Ἀληθῶς ὁ ἄνθρωπος οὗτος υἱός ἣν Θεοῦ».
Ἡ εἴδηση ὅτι ὁ Λογγῖνος ἀσπάσθηκε καί κήρυττε τήν χριστιανική πίστη, ἐξήγειρε τήν μανία τῶν Ἰουδαίων, καί μέ ἐνέργειές τους στή ρωμαϊκή ἐξουσία, τόν ἀποκεφάλισαν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τόν Ἥλιον τῆς δόξης Σταυρῷ προσηλωθέντα, καί τοῖς ἐν σκιᾷ τοῦ θανάτου ἐκλάμποντα ὡς εἶδες, ηὐγάσθης αὐτοῦ ταῖς ἀστραπαῖς, καί ἤθλησας Λογγῖνε εὐσεβῶς· διά τοῦτο νοσημάτων παντοδαπῶν, λυτροῦσαι τούς ἐκβοῶντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιοv. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Εὐφροσύνως γέγηθεν ἡ Ἐκκλησία, ἐν τῇ μνήμῃ σήμερον, τοῦ ἀοιδίμου Ἀθλητοῦ Λογγίνου ἀνακραυγάζουσα· Σύ μου τό κράτος Χριστέ καί στερέωμα.

Μεγαλυνάριον.
Κῆρυξ καί αὐτόπτης ὤφθης τρανῶς, τοῦ σαρκί παθόντος, εὐδοκίᾳ Λόγου Θεοῦ· εὐθαρσῶς γάρ τούτου, τήν ἔγερσιν κηρύττων, ὑπέρ αὐτοῦ Λογγῖνε, προθύμως τέθυσαι.

Ἅγιοι δύο Στρατιώτες (16 Οκτωβρίου)

αρτύρησαν μαζί μέ τόν Ἅγιο Λογγῖνο.

Ὅσιος Μαλός (16 Οκτωβρίου)

υνετός καί ὀλιγαρκής στά νεανικά του χρόνια ὁ Ὅσιος Μαλός, ἔμεινε φτωχός στήν ὕλη γιά νά γίνει πλούσιος ἐν Χριστῷ. Δέν ἦταν μεγάλης μορφώσεως, ἦταν ὅμως πολλῆς πίστεως καί ζήλου θερμοῦ. Ἐπειδή δέν μποροῦσε νά διδάσκει δημόσια, ἔκανε κήρυγμα στόν κάθε ἕνα χωριστά.
Ὁ Μαλός εἶχε μεγάλη πνευματική διάκριση, ὥστε νά μή γίνεται βαρύς, ἐνοχλητικός καί ἄστοχος στίς ἰδιαίτερες αὐτές νουθεσίες. Ἡ θεία χάρη τόν εἶχε ὁπλίσει μέ μεγάλη λεπτότητα καί ἀγάπη, πού τοῦ ὑπαγόρευαν πάντοτε τί ἦταν συμφέρον νά εἰπωθεῖ καί τί ἔπρεπε νά παραλειφθεῖ.
Στήν συνέχεια ἀκολούθησε τήν ἐρημική ζωή. Ἀλλά ὅσοι μάθαιναν πού βρίσκεται ἔρχονταν καί τόν ζητοῦσαν στό ἐρημητήριό του. Καί αὐτός ὅμως, κατά διαστήματα, κατέβαινε στίς πόλεις, ὄχι γιά νά κάνει ὁμιλίες, ἀλλά γιά νά σκορπίσει εὐεργεσίες. Διότι ὁ Κύριος τόν εἶχε προικίσει καί μέ τή δύναμη νά θεραπεύει θαυματουργικά διάφορες ἀρρώστιες. Πολλοί μάλιστα βρῆκαν τήν γιατρειά τους μέ τίς προσευχές τοῦ Ὁσίου Μαλοῦ καί διά μόνου τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν του.
Ἀλλά καί ὅταν ἐξεδήμησε πρός τόν Κύριο, τό λείψανο του ἀνάβλυζε μύρο καί ἔγινε πηγή ἰάσεως διαφόρων ἀσθενειῶν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx