καλοκαιρινός Ἀη-Θανάσης φέτος ἔπεφτε τήν Δεύτερη τοῦ Πάσχα, μετά τήν Πρωτομαγιά. Τήν μέρα αὐτή ὁ σύλλογος Χωρουδιανῶν καθιέρωσε πανηγύρι γιά τήν διπλή χαρά τῆς Ἄνοιξης καί τοῦ Ἁγίου. Γιά νά μήν δυσκολέψει τό γιορτασμό τοῦ Πάσχα, μετάθεσε τό πανηγύρι γιά τίς 18 τοῦ Μάη, Κυριακή. Ἄλλη μιά εὐκαιρία, μετά τήν Ἀναστάσιμη γιά νά ξανανέβουμε τόν οἰκεῖο πλέον ἀνήφορο. Στήν γνωστή μας ἐκκλησία θά λειτουργοῦσε ὁ παπα-Θανάσης (χρόνια του πολλά, τήν εὐχή του νἄχουμε, νἄναι καλά πού μᾶς «ποτίζει» μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ).
Ὅταν φτάσαμε τό πρωί γιά τήν λειτουργία, ὁ σύλλογος εἶχε ἤδη ξεκινήσει τήν προετοιμασία γιά τό γλέντι, τά τραπέζια ὄμορφα τοποθετημένα στήν σκιά καί ἡ τσίκνα εἶχε ἀρχίσει νά γαργαλάει τίς μύτες μας κάπου κάπου. Ἀπό τό μεγάφωνο ἀντηχοῦσε στίς γύρω πλαγιές τό ψάλσιμο τοῦ Χρήστου (γιοῦ τοῦ παπα- Θανάση), ἀκόμη ἕνα καλλικέλαδο ἀηδόνι ἀνάμεσα στά τόσα πού γέμιζαν τήν πρωινή δροσιά στό ξύπνημα τῆς φύσης. Ὅλο καί περισσότεροι γέμιζαν σιγά σιγά τόν μικρό Ναό, καθώς προχωροῦσε ἡ λειτουργία. Ἄνθρωποι καί δημιουργία, πνεῦμα καί ὕλη.
Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἔδωσε τά ἐφόδια, τήν ὕλη, ἀπομένει στόν ἄνθρωπο νά δείξει ἐνδιαφέρον, νά θυσιάσει, «νά χαλαλίσει» χρόνο καί ζωή. Τό ὑλικό μᾶς περιμένειἡ, ἤ μάλ
λον περιμένει κάποιον παπα-Θανάση κάθε φορά, γιά νά «δώσει» αὐτά πού ἀπαιτοῦνται, νά μήν σκεφτεῖ τόν ἑαυτό του, νά κάνει ἀγώνα δρόμου, νά κινήσει φιλότιμα καί συνειδήσεις, νά δώσει χαρά σέ ὁτιδήποτε ζεῖ καί ἀναπνέει.
Μιά ἀκόμη ἀλησμόνητη Θεία εὐχαριστία, «ὁ εὐλογῶν τούς εὐλογοῦντας» ἦταν πάλι ἐκεῖ καί ἀντιδώρησε τό χειροφίλημα μέ τόν ἄρτο τῆς ζωῆς.
Καί ἡ περιφορά τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου καί τῶν ἄλλων εἰκόνων συμπλήρωσε τή λατρεία τῆς ἡμέρας. Εὐλαβικά, μέ τήν συνοδεία τοῦ κόσμου, ὁ Ἅγιος ἔκανε τόν περίπατό του στό χωριό, στάθηκε στήν αὐλή τοῦ σχολείου, εὐλόγησε μέ τό βλέμμα του τήν ἁπλόχερη ἀνοιχτοσιά τῆς φύσης, καί ἀργά, μεγαλόπρεπα ἐπέστρεψε στόν «θρόνο» του, στήν ἐκκλησιά του. Ὑπομονετικός φύλακας στοργῆς καί ἀγάπης, συναίνεσε στήν χαρά τῆς ζωῆς, καί μᾶς περιμένει ἀδιαμαρτύρητα νά τόν θυμηθοῦμε, κάθε φορά πού νιώθουμε τήν ἀνάγκη νά παρακαλέσουμε, νά εὐχαριστήσουμε, νά δοξάσουμε. 
Ὅλα θύμιζαν Ἀνάσταση, ἡ ὑπέροχη ψαλμωδία, ὁ θαυμάσιος καιρός, οἱ χαρούμενοι ἄνθρωποι, ἡ μουσική πού σιγά σιγά ἀκουγόταν ἀπό ἔξω (ὁ σύλλογος ἔφερε συγκρότημα καί τραγουδιστές πού πλαισίωσαν ἐπάξια τήν χαρά πού ἀκολούθησε). Ὁ κόσμος ὅλο καί πλήθαινε. Χωρουδιανοί καί μή. Ὅσοι τό ἄκουγαν ἀπό φίλους ἤ τό εἶχαν στόν νοῦ τους, ἀνηφόριζαν λίγο λίγο καί τά τραπέζια γέμιζαν, τά ψητά πηγαινοέρχονταν καί ἀρκετοί μέ τό ρυθμό μέσα τους ( γειά σου Ἀπόστολε), ἄρχισαν νά τιμοῦν τήν πίστα, «πᾶν᾽ στά λιανοχορταρούδια». Ὁ παπα-Θανάσης μας δέν ἄφησε κάποιον πού νά μήν τόν μιλήσει, νά μήν τόν περιποιηθεῖ, νά μήν φροντίσει νά μείνει εὐχαριστημένος. Καί ὅλοι ἦταν χαρούμενοι γιά ὅλα, γιατί ὅλα ἦταν χαρά. Ἡ παρεούλα κουβέντιαζε καί πείραζε γιά ὅλα, καλοκάγαθα καί καλοπροαίρετα, ἐνῶ τό πλατύ παιδιάστικο χαμόγελο τοῦ παπα-Κώστα ἀγκάλιαζε ἀπό τήν μιά ἄκρη τοῦ τραπεζιοῦ στήν ἄλλη. Καί κοντά σέ ὅλα μᾶς «ἔφτασε κι ὁ Μάης», πλέξαμε καί τά στεφανάκια μας (μπράβο Νίκη καί πρεσβυτέρα).
Κι ὁ κόσμος ὅλο πλήθαινε. Καί τό κέφι ἀπό τό καλό στό καλλίτερο. Καί δώστου τραγούδι καί χοροί, καί γέλια, παντοῦ γέλια. Κι ὁ Ἀη-Θανάσης μᾶς καμάρωνε ἀπό τό χαμηλό κιόσκι, μπρός ἀπό τά ἀναμμένα κεριά καί τό εὐλαβικό θυμίαμα τῆς προσευχῆς μας. Φρουρός ἐκεῖ, στήν κορφούλα τῆς Χωρούδας, παρηγορητής καί μεσίτης τοῦ πόνου μας στό θυσιαστήριο τοῦ «ποιήσαντος τόν οὐρανόν καί τήν γῆν». Ἀγναντεύει καί χαίρεται μαζί μας. Χρόνια περίμενε τήν ὥρα τούτη, πῶς νά μήν εἶναι εὐχαριστημένος; Στέκεται αὐστηρός καί ἐπιεικής στήν βαριά ξύλινη εἰκόνα του, καί θαυμάζει κι αὐτός, αἰῶνες μετά, τά ἐγγόνια του, ἕνας ἀκόμη «παππούλης» ἀνάμεσα στούς τόσους πού στολίζουν τίς τοιχογραφίες καί τά τέμπλα τῶν ἐκκλησιῶν μας.
Ἡ ὥρα περνᾶ. Ἄλλοι ἔρχονται, ἄλλοι φεύγουν. Ἑτοιμαζόμαστε σιγά σιγά; Ἄντε νά πηγαίνουμε (ἄμαθοι σέ πιοτό καί ξενύχτι). Ἕνας ἕνας χαιρετιοῦνται καί ἀγκαλιάζονται, χωρίς λύπη πού φεύγουν. Ὅ, τι μᾶς γέμισε σήμερα εἶναι ἐκεῖ, πάντα στήν διάθεσή μας, ἁπλόχερο ἀπό τήν καλοσύνη τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἀνθρώπων πού στηρίζουν τήν ζωή τους στό «Ἄξιόν ἐστί» τῆς Ὡραίας Πύλης καί στήν ταπεινή ὑπόκλιση στά ἐλέη τοῦ Παντοκράτορα.
Ἔχουμε φύγει. Τήν περιποίηση τῶν Χωρουδιανῶν θά ἔχουμε νά τήν λέμε, ἀνοιχτόκαρδη καί εὐπροσήγορη. Συναντᾶμε πολλούς πού ἀνεβαίνουν, καλό γλέντι καί σέ σᾶς. Τό μυαλό χωρίς νά τό θέλει ταξιδεύει, ἀναπολεῖ, φιλοσοφεῖ. Πόσοι ἄνθρωποι σήμερα, καί σάν σήμερα, ζοῦν στιγμές παρόμοιας ὀμορφιᾶς; 
Πόσοι ἀντιμετωπίζουν τήν φουρτούνα τῆς σύγχρονης ἐπιβίωσης μέ τήν δύναμη τῆς πίστης καί τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης; Γιατί παράδοση δέν εἶναι μόνο χορός καί τραγούδι (καί φαγητό), ἀλλά καί κάτι πού φωλιάζει στήν ψυχή μας καί μᾶς συνδέει μέ τά οὐράνια. Κι αὐτά ὅλα τά ζήσαμε σήμερα. Καί θά τά ζοῦμε καί θά μᾶς ζοῦν, μέχρι τοῦ χρόνου, ἀλλά καί γιά πολλά χρόνια. Μνῆμες γεμάτες πρόσωπα καί φιγοῦρες, ἀγαπημένες καί προσφιλεῖς, ὅλοι μαζί σάν ἕνα σῶμα, σῶμα Χριστοῦ, κοινωνία καί συμμετοχή, ὁ χορός τῶν Ἁγίων καί ὁ χορός τῶν ἀνθρώπων, τό πνεῦμα καί ἡ ὕλη, τό ἄφθαρτο καί τό φθαρτό, τό προσωρινό καί τό αἰώνιο. Εἴμαστε ὅλοι μαζί, μᾶς ἑνώνει, Ὅ,τι μᾶς ἔπλασε, καί θά μᾶς ἑνώνει. Ἐμεῖς θά ὀνειρευόμαστε πάντα, τά σχέδιά μας ἔχουν φόντο τόν Οὐρανό.
Νέστορας Καλιατζᾶς
Καθηγητής Φιλόλογος
