1η Πνευματική Παρακαταθήκη - ΑΓΑΠΗ -

 

  ΑΓΑΠΗ - ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ - ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ - ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

 

Ἀγαπητό μου παιδί,


«1ἰσθάνομαι τήν βαθειά ἀνάγκη νά σοῦ ἀφήσω μιά πνευματική κληρονομιά, πού θά εἶναι φάρος καί ὁδηγός στήν ζωή σου, καθοδηγώντας κάθε σου βῆμα μέ τήν βοήθεια καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἔχω ἀκράδαντη τήν ἐλπίδα ὃτι τά λόγια μου θά ριζώσουν καί θά καρποφορήσουν στήν ἁγνή σου ψυχή. Θά ξεκινήσω, λοιπόν, μέ τήν ἀρετή τῶν ἀρετῶν, πού αὐτή εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, τήν Ἀγάπη. Κάνε τήν ἀγάπη ἀπόκτημα τῆς ὓπαρξής σου, κάνε τήν καρδιά σου ἀγάπη, γίνε ἡ ἀγάπη πού δίδαξε μέ τήν ζωή Tου πάνω στήν γῆ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἐφαρμόζοντάς την σέ κάθε Tου βῆμα, καί δείχνοντάς μας πῶς νά τήν πραγματώσουμε κι ἐμεῖς».
    Μήν ἀπορεῖς γιατί τήν θεωρῶ θεμέλιο τῶν ἀρετῶν καί τῆς πίστης μας καί ἀρχίζω μέ αὐ-τήν. Ἀκριβῶς γι̉ αὐτήν κατέβηκε ὁ Κύριός μας στήν γῆ καί ἀγωνίστηκε, ὥστε νά ἐπικρατήσει στόν κόσμο, θυσιάζοντας, τέλος, καί τήν ζωή Tου πάνω στόν Σταυρό, γιά νά τήν ἐπισφραγίσει μέ τό πανάγιο Αἷμα Tου. Εἶναι τό κύριο γνώρισμα, πού δίνει στόν Χριστιανό τήν θεϊκή σφραγίδα τοῦ Ἰησοῦ καί τόν κάνει ξεχωριστό καί χαριτωμένο, ὥστε νά διακρίνεται μέσα στό πολυποίκιλο πλῆθος τῶν ἀνθρώπων. Ὅ,τι κι ἄν προσπαθήσεις νά πετύχεις στήν ζωή σου, αὐτήν πρέπει νά ἔχεις ὡς ἀφετηρία, γιατί αὐτή εἶναι ἡ προϋπόθεση, γιά νά προέλθει ὁτιδήποτε καλό.


    Κάθε ἀγῶνας σου στήν ζωή, ὑλικός καί πνευματικός, θά μένει χωρίς τό στεφάνι τῆς νίκης, ἄν γίνεται μακριά ἀπό τήν ἀγάπη. Ἀγάπη πρός τόν Κύριό μας Ἰησοῦ, πού θά κατέχει ὅλη τήν ὕπαρξή σου, δέν θά κάνει ἐκπτώσεις καί ὑποχωρήσεις, ἀλλά θά λαμπαδιάζει τήν ψυχή σου μέρα καί νύχτα. 
   Καί πῶς ἀποδεικνύεται ἡ ἀγάπη μας σ̉ Αὐτόν; Ἐφαρμόζοντας πιστά ὅ,τι μᾶς δίδαξε καί μᾶς ἄφησε μέ τήν Διαθήκη Του. Βαδίζοντας στά χνάρια τῶν ὑποδημάτων Του στό δύσβατο μονοπάτι τῆς ἀρετῆς.
   Καί γιά νά πραγματώσεις ὅλα αὐτά, πρέπει νά ταπεινωθεῖς. Νά χαμηλώσεις τό ἀνάστημα μπροστά Του, νά διώξεις τόν ἐγωισμό, νά ἐξαφανίσεις τό ἴδιον θέλημα καί νά προσφέρεις τόν ἑαυτό σου «σκεῦος ἐκλογῆς».
    Κι ἔπειτα νά κατέβεις στόν στίβο τῶν ἀγώνων, νά παλαίψεις μέ τά θηρία, πού κρύβεις μέσα σου. Νά πνίξεις τά πάθη σου καί τά θέλω σου. Εἶναι πολύ δύσκολο, φαίνεται ἁπλό ἀλλά ἀποδεικνύεται ἀκατόρθωτο. Τά πάθη σέ γυρίζουν πίσω, ἡ ἀγάπη σέ στέλνει ἀπέναντι, στόν συνάνθρωπο.
    Γιατί αὐτό εἶναι τό διπλό νόημα τῆς ἀγάπης, ἡ διπλή της κατεύθυνση, Θεός καί πλησίον. Κάνε Κύριο τῆς καρδιᾶς σου τόν Χριστό, παραχώρησέ Του καί τήν τελευταία γωνιά τοῦ εἶναι σου, καί ἡ ἀγάπη θά γίνει κατευθυντήρια δύναμη τῆς ζωῆς σου. Αὐτή ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό εἶναι ἡ βάση, γιά νά ξεκινήσεις ὁτιδήποτε στήν ζωή, ἀλλά, γιά νά τό ὁλοκληρώσεις, πρέπει νά φτάσεις στό τέλος τοῦ διαδρόμου, πού βρίσκεται ὁ πλησίον. Ὅσο κι ἄν προσπαθεῖς νά ἀποδείξεις στόν Χριστό τήν ἀγάπη σου, δέν θά τό κατορθώσεις, ἄν στόν πλησίον δέν βλέπεις τό πρόσωπό Του. Δύσκολο νά ξεκολλήσεις τήν ἀγάπη ἀπό τόν ἑαυτό σου καί νά τήν στρέψεις πρός τόν διπλανό σου. Πρέπει νά ἀποχωριστεῖς τό Ἐγώ σου καί νά τό κάνεις Ἐσύ. Νά μήν ξεχωρίζεις στήν ἀγάπη Ἐσένα ἀπό τόν Ἄλλο.
    Δέν εἶναι εὔκολο νά ἀγαπήσεις τόν διπλανό σου. Ὅσο τόν γνωρίζεις καί ἀνακαλύπτεις τά πάθη καί τά ἐλαττώματά του, τόσο σοῦ γίνεται ἀντιπαθής. Αὐτό, ὅμως, εἶναι τό πραγματικό νόημα τῆς ἀγάπης, νά τόν ἀγαπήσεις, ὅπως εἶναι, γι̉ αὐτό πού εἶναι, ἔτσι, ἡ ἀγάπη σέ βοηθάει νά γνωρίσεις τόν Χριστό, ἀφοῦ ὁ Ἴδιος εἶναι ἡ ἀγάπη.
   Μήν πεῖς ποτέ ὅτι ἀγαπᾶς τόν Θεό, χωρίς νά ἀγαπᾶς τούς συνανθρώπους σου. Εἶναι τό μεγαλύτερο ψέμα πού μπορεῖς νά πεῖς. Εἶναι εὔκολο, ἴσως, νά ἀγαπήσεις κάποιον πού δέν βλέπεις, πού δέν εἶναι μπροστά σου, γιά νά σέ προκαλεῖ μέ τό φέρσιμό του κάθε στιγμή. Δέν εἶναι ἕνα ὁρατό ἐμπόδιο γιά σένα. Πολύ δύσκολο, ὅμως, εἶναι νά ἀγαπήσεις αὐτόν πού μέρα - νύχτα σέ πονάει, σέ βασανίζει, σέ προκαλεῖ. Γι᾿ αὐτό, πρέπει νά ξεκινήσεις ἀπό ἐδῶ, ἀπό τά δύσκολα. Ἀκριβῶς, γιατί αὐτή εἶναι ἡ ἐντολή πού μᾶς δόθηκε, νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό καί τόν ἀδελφό μας μαζί.
   Πολλές φορές σέ κυριεύει ἡ ὑπεροψία καί ὁ ἐγωισμός. Ἡ πίστη στόν ἑαὐτό σου, στίς γνώσεις σου, στήν σοφία σου σέ γεμίζει ἔπαρση καί θεωρεῖς τούς ἄλλους γύρω σου κατώτερους, μηδενικά. Ἴσως, κατανοεῖς ὅλη τήν ἀνθρώπινη δημιουργία καί ὅλοι σέ θαυμάζουν καί κάνεις μεγάλη ἐντύπωση, αὐτό, ὅμως, δέν σοῦ δίνει καμία ἀξία. Ἄν δέν ἔχεις ἀγάπη, μέ κανέναν δέν ἐπικοινωνεῖς, δέν ἀκοῦς κανέναν καί δέν σέ ἀκούει κανείς, ἀκοῦς τόν ἑαυτό σου καί μόνο. Μοιάζεις μέ ἕνα ἄδειο, μεταλλικό δοχεῖο, πού τό χτυπᾶς καί βγάζει ἀκατανόητους ἤχους.
    Κι ἄν, ἀκόμη, σοῦ δόθηκε τό χάρισμα τῆς προφητείας καί σοῦ ἔχει ἀποκαλυφθεῖ κάθε γνώση καί σοφία, καί ἡ πίστη σου εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε νά μετακινεῖς βουνά μέ μιά σου λέξη, ἀλλά δέν ἔχεις ἀγάπη, οὐσιαστικά, εἶσαι ἕνα τίποτα. Κι ἄν ἀκόμη μοιράσεις ὅ,τι ἔχεις σέ ἐλεημοσύνες, καί, ἐπιπλέον τούτων, ἄν δεχτεῖς νά ὑποστεῖς κάθε μαρτύριο, μέχρι καί νά καεῖς  ζωντανός μέσα στήν φωτιά, ἄν ὅλα αὐτά δέν τά συνοδεύει ἡ ἀγάπη, δέν θά ἔχεις καμιά ὠφέλεια, γιατί στήν πραγματικότητα θά λείπει ὁ Χριστός ἀπό τήν πράξη σου, θά λείπει ἡ εὐλογία Του, πού δίνει ἀξία σέ κάθε ἀνθρώπινη ἐνέργεια.
    Τότε θά ἀντιληφθεῖς ὅτι ἡ ἀγάπη κυβερνᾶ τήν ζωή σου, ὅταν θά συγχωρεῖς τούς πάντες καί τά πάντα. Ἡ συγνώμη πρός τούς ἄλλους ἑλκύει πρός ἐμᾶς τήν θεία χάρη ἀλλά καί τήν συγχώρεση πρός τό πρόσωπό μας ἀπό τόν Χριστό. Ὅταν μισεῖς κάποιον, γιατί τόν ζηλεύεις, αὐτό εἶναι σημάδι πώς ἡ ἀγάπη ἀπουσιάζει. Ὅταν εἶσαι γεμᾶτος ὑπερηφάνεια καί ἔπαρση καί ἡ συμπεριφορά σου προκαλεῖ, αὐτό δέν εἶναι ἀγάπη. Δέν θά κυνηγᾶς τό συμφέρον σου καί δέν θά ὀργίζεσαι, γιατί ὁ θυμός δηλητηριάζει τήν ψυχή καί τήν γεμίζει μέ κακές σκέψεις γιά τούς ἄλλους. Καί μιά ψυχή γεμάτη κακία γιά τόν πλησίον δέν ἀφήνει τόπο γιά τήν ἀγάπη. Καί τό χειρότερο εἶναι νά χαίρεσαι, ὅταν ὁ ἄλλος ὑποφέρει, ἐνῶ, ἀντίθετα, εἶναι εὐλογία νά χαίρεσαι μέ τήν χαρά του.
   Ὅταν ἀνέχεσαι, αὐτό εἶναι ἡ ἀρχή τῆς  ἀγάπης, γιατί ἀπό ἐκεῖ ξεκινάει ἡ συμπάθεια πρός τόν διπλανό μας. Ὅταν δέν βλέπεις τά πάντα μέ καχυποψία καί δέν εἶσαι ἕτοιμος νά ἐπιτεθεῖς, νά διαφωνήσεις καί νά συγκρουστεῖς, ἔχεις κάνει τό πρῶτο μεγάλο βῆμα γιά τήν ἐπίσκεψη τῆς ἀγάπης στήν ψυχή σου. Ἡ πίστη σου πρός τόν Θεό καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον θά κάνει τό καθετί νά εἶναι πηγή χαρᾶς καί ἀγαθοῦ.
    Ἕνα νά ἔχεις πάντα στόν νοῦ σου, παιδί μου∙ ὁ Θεός ὑπῆρχε πρίν τόν κόσμο καί θά ὑπάρχει εἰς τόν αἰῶνα, μαζί καί ἡ ἀγάπη πού πηγάζει ἀπό τόν Ἴδιο. Θά καίει καί θά πυρώνει τήν καρδιά τοῦ κάθε ἀνθρώπου, κάθε ἡλικίας καί θέσης, ὅπου κι ἄν βρίσκεται, ὅποιος κι ἄν εἶναι.
    Μήν λησμονήσεις νά κρατήσεις ἀγάπη καί γιά τόν ἑαυτό σου! Ἀπό μικροί μάθαμε πόσο κακό καί ἀποκρουστικό εἶναι νά εἶναι κάποιος ἐγωϊστής. Ὅμως, ἐγώ μιλάω γιά τόν ὑγιῆ ἐγωϊσμό, αὐτόν πού ὅσοι τόν ἔχουν ἀγαποῦν τόσο πολύ τόν ἑαυτό τους, ὥστε νά γνωρίζουν καί πόση ἀγάπη καί φροντίδα ἔχουν νά δώσουν στούς ἄλλους. «Μά, ἄν ἀγαπῶ τόσο πολύ τόν ἑαυτό μου, πῶς θά μπορῶ νά σκεφτῶ τούς ἄλλους καί νά τούς δώσω ἀγάπη;».
    Ἄλλη μιά ἀπορία πού δείχνει μέ πόση ἐνοχή ἔχουμε συνυφασμένη τήν ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό μας. Θά σοῦ πῶ κάτι πού σέ πολλούς θά φανεῖ ἐντελῶς ἀκατανόητο: «Εἶναι ἀδύνατον νά μπορέσω νά ἀγαπήσω κάποιον ἀληθινά, ἄν πρῶτα δέν ἀγαπήσω ἀληθινά τόν ἑαυτό μου!».
   Ἄν, λοιπόν, ἄκουσες ποτέ τήν φράση: «τόν ἀγαπῶ περισσότερο κι ἀπό τόν ἑαυτό μου», καλύτερα, πρίν θαυμάσεις, νά ἀναρωτηθεῖς πῶς εἶναι δυνατόν νά μπορεῖς νά ἀγαπήσεις κάποιον, χωρίς νά ἀγαπᾶς τόν ἑαυτό σου; Μήν ξεχνᾶς πώς ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἔδωσε τό μέτρο τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον μας βάζοντας ὡς κριτήριο τόν ἑαυτό μας: «ἀγάπα τόν πλησίον σου, ὡς σεαυτόν».
   Ἡ ἀγάπη γιά τούς ἄλλους γεννιέται καί τρέφεται ξεκινώντας ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό μου, κι ἔχει νά κάνει μέ τήν δυνατότητα νά βλέπω τόν ἑαυτό μου μέσα στόν ἄλλον. Δέν ἀδειάζω ποτέ, ὅταν ἀγαπῶ. Εἶναι ψέμα πώς, ἄν ἀγαπᾶμε τόν ἑαυτό μας, θά χάσουμε τήν δυνατότητα νά ἀγαπᾶμε τούς ἄλλους.
    Ὅταν θά μάθω νά ἀγαπῶ ἀληθινά τόν ἑαυτό μου, τότε καί μόνο τότε, θά μπορέσω νά δώσω ἁπλόχερα καί εἰλικρινά ἀγάπη στούς ἄλλους, ἐπειδή μέσα ἀπό τήν καρδιά μου ξεχειλίζει πιά ἡ ἀγάπη, τόσο, πού εἶναι ἀδύνατον νά μήν τήν μοιραστῶ. Ἡ εὐχαρίστηση πού παίρνω φροντίζοντας τούς ἄλλους εἶναι τόσο μεγάλη, πού δέν θέλω νά τήν στερηθῶ. Κι ἐπειδή δέν θέλω νά τήν στερηθῶ, τήν προσφέρω καί στόν πλησίον μου.
   Ἀγάπη, ὄνομα οὐσιαστικό, ἑνικοῦ ἀριθμοῦ, ἄν μπεῖ στόν πληθυντικό, χάνει τήν ἀξία της. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πολλές ἀγάπες, κάθε φορά ἀγαποῦν κάτι ἄλλο, τά χρήματα, τήν ὀμορφιά, τίς διασκεδάσεις. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη εἶναι μία, ἡ χριστιανική ἀγάπη, πού πηγάζει ἀπό τόν Χριστό καί ἐπιστρέφει σ᾿ Αὐτόν. Στό διάβα της ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιατί συνδέει τόν Θεό μέ τόν ἄνθρωπο καί τό ἀντίθετο. Ἡ θεϊκή ἀγάπη ἀγκαλιάζει ὅλους καί τόν καθένα χωριστά.
    Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἀκόμη, ἀπό τό Ὄρος Σινᾶ, κατηύθυνε, τρόπον τινά, τήν ἀγάπη μας, αὐτήν πρός τούς γονεῖς μας, καί τήν κατέστησε πρωταρχικῆς σημασίας γιά τήν προσωπική μας εὐτυχία ἀλλά καί τήν μακροζωία μας. Ἄν σκεφτεῖς, παιδί μου, τί παίρνουμε ἀπό τούς γονεῖς μας καί τί παραδίδουμε στά παιδιά μας, θά συνειδητοποιήσεις τήν μέγιστη ἀξία αὐτοῦ τοῦ δεσμοῦ. Τό «τίμα» ἀνεβάζει τόν πήχη τῆς ὑποχρέωσής μας πρός τούς γονεῖς, τήν βγάζει ἀπό τά ὅρια τοῦ ἁπλοῦ αἰσθήματος καί τήν ἀνεβάζει σέ ἐπίπεδο πνευματικῆς ἐνέργειας καί διαρκοῦς προσπάθειας καί προσφορᾶς. Εἶναι διαρκής ἀπόδοση τιμῆς πρός αὐτούς πού μᾶς ἔφεραν στόν κόσμο καί μᾶς μετέδωσαν τήν ζωή.
    Ἡ συμπεριφορά μας πρός τούς γονεῖς περιλαμβάνει ὅλο τό σύνολο τῶν ἀνθρώπινων ἐκφράσεων εὐγνωμοσύνης. Ἀφορᾶ σέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τοῦ ἀνθρώπινου χαρακτῆρα, σωματικές καί πνευματικές. Δέν ἀναφέρεται μόνο στήν συνεχῆ παρουσία καί φροντίδα, ἀλλά καί στήν διακριτικότητα πού πρέπει νά χαρακτηρίζει αὐτές τίς ἔννοιες. Ἀναγνωρίζοντας στό πρόσωπο τῶν γονιῶν μας τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας ἐπισφραγίζουμε τήν καταγωγή μας, ὑλική καί ἠθικοπνευματική. Αὐτή ἡ κληρονομιά εἶναι πολύτιμη καί ἀναντικατάστατη, εἶναι ἀπό μόνη της ἀξία καί ἀποτελεῖ καύχημα ἠθικῆς ἱκανοποίησης καί ψυχικῆς ἀνάπαυσης.
    Αὐτή ἡ ἐπιμέλεια, ὅμως, δέν σταματᾶ ἐδῶ, προετοιμάζει κι ἐμᾶς γιά τήν ἀποδοχή τῆς τιμῆς τῶν παιδιῶν μας. Πῶς θά ἀπαιτήσουμε μεθαύριο  φροντίδα καί προσοχή ἀπό τά παιδιά μας, ὅταν ἐμεῖς δέν θά τά ἔχουμε προσφέρει στούς γονεῖς μας; Καί βέβαια δέν μιλᾶμε γιά ἀγάπη ὑπό ὅρους, ὅ,τι πῆρα θά δώσω, ὅ,τι μοῦ κληροδότησαν θά ἀνταποδώσω, ἀλλά γιά στοργή ἀπευθείας ἀπό τήν πηγή της, τόν Χριστό. Τό πόσο καλό θά σοῦ κά-νει αὐτή ἡ φροντίδα πρός τούς γονεῖς σου, θά τό καταλάβεις, ὅταν θά φτάσεις στά δικά σου παιδιά. Δῶσε, χωρίς νά προσδοκᾶς ἀνταπόδωση, χωρίς εὐτελῆ καί προσωρινά ὀφέλη. Ὅταν τά παιδιά σου θά βλέπουν τό ἐνδιαφέρον σου γιά τούς παπποῦδες τους, θά εἶναι μιά καλή κατάθεση στό μελλοντικό σου κεφάλαιο. Γιατί τά χρόνια θά περάσουν, εἴτε τό θέλουμε εἴτε ὄχι, καί τότε θά συνειδητοποιήσεις ποιό εἶναι τό σίγουρο «κομπόδεμα» γιά τά γεράματα. Καί θά τολμοῦσα νά πῶ ὅτι τήν τιμή αὐτή πρέπει νά τήν ἀποδίδουμε καί πρός κάθε γονιό, στό πρόσωπο καί στήν ἀξία.
    Ὅπως κι ἄν φέρεται ἕνας γονιός, ὅσο κι ἄν συμφωνοῦμε ἤ ὄχι μέ ὅ,τι κάνει καί τήν ἐν γένει συμπεριφορά του, δέν πρέπει νά ξεχνᾶς πώς, ὅ,τι ἔκανε, τό ἔκανε ἀπό ἀγάπη καί γιατί τό θεωροῦσε ὅ,τι καλύτερο. Μήν βιαστεῖς νά τόν κρίνεις, γιατί, ὅταν θά ἔρθεις στήν θέση του, ἴσως πικραθεῖς πολύ, καί αὐτό θά εἶναι πολύ ὀδυνηρό. Ἄν μετανιώσεις γιά κάτι καλό, πού μποροῦσες νά κάνεις, ἀλλά δέν ἔκανες, δυστυχῶς, δέν θά ἔχεις τόν χρόνο νά ἐπανορθώσεις. Καί μόνο ἡ σκέψη ὅτι κάποια στιγμή δέν θά εἶναι δίπλα σου, δέν θά τούς βλέπεις, ἄς εἶναι ἀρκετή νά γαληνεύει τήν ὀργή σου, τίς κακές στιγμές.
    Ξέρεις, μερικές φορές ἡ ἀγάπη δέν φαίνεται καθαρά καί ξαφνικά πε-τάγεται μπροστά σου κάποια στιγμή καί σέ ξαφνιάζει. Κάτι τέτοιο συνέβη καί σέ κάποια μικρή κωμόπολη τῆς Θεσσαλονίκης, ὅπου ὑπηρετοῦσε ὡς καθηγητής Λυκείου γνωστός μου ἐκπαιδευτικός.
    Μικρή ἡ ἐπαρχιακή κωμόπολη, καί τό σχολεῖο μικρό κι αὐτό. Εἰκοσιένα παιδιά στήν τάξη… Λίγοι οἱ μαθητές, ἴσα πού ἔβγαζαν ἕνα τμῆμα σέ κάθε τάξη. Λίγα παιδιά, πολύ «δέσιμο». Ὅλοι γνώριζαν ὅλους καί κανείς δέν ἒμενε παραπονεμένος. Μαζί στό μάθημα, μαζί στό διάλειμμα, μαζί στίς ἐκδρομές. Βέβαια αὐτό ἦταν τό καλύτερο, ἀπό τούς περιπάτους ξεχνοῦσαν νά γυρίσουν.
    Πλησίαζε ἡ Ἄνοιξη, λοιπόν, καί ἦταν ὅλοι γεμᾶτοι χαρά κι ἐνθουσιασμό. Ἑτοιμάζονταν γιά τήν τριήμερη ἐκδρομή τους πρίν τίς διακοπές τοῦ Πάσχα. Μετά ἀπό πολλούς ἀγῶνες, τά χρήματα συγκεντρώθηκαν, ἔμενε νά πληρωθεῖ τό πρακτορεῖο καί ξεκινοῦσαν γιά Γιάννενα.
    Ξαφνικά, ἔπεσε σάν κεραυνός στόν καταγάλανο  οὐρανό. Ἕνας συμμαθητής τους, ὁ Παντελής, εἶχε μέρες νά φανεῖ, μᾶλλον κάτι συνέβαινε, ἂσχημο. Μετά ἀπό κάποια τηλέφωνα τοῦ δασκάλου, ἐπιβεβαιώθηκε. Ἔπρεπε νά πάει ἐπειγόντως γιά χειρουργεῖο στήν Ἀθήνα.
Χάλασε τό κέφι ὅλων καί ἡ χαρά θόλωσε. Δυστυχῶς, στίς περιπτώσεις αὐτές, τό πρῶτο πού σοῦ λένε εἶναι «χρήματα», καί ἡ οἰκογένεια τά  ̉φερνε πολύ δύσκολα, ποῦ νά βρεθοῦν… ; Πολλοί προ-σφέρθηκαν, ἀλλά καί πάλι…
    Καλά λένε πώς οἱ καλές ἰδέες ἔρχονται ἀπό τό πουθενά. Ἀπό μέρες κάτι ψιθυριζόταν στήν τάξη καί τά διαλείμματα. Κι ὁ καθηγητής ἄφησε μιά ἀμυδρή ἰδέα νά πλανᾶται στόν ἀέρα:
-Ἄν δίναμε τά λεφτά τῆς ἐκδρομῆς…; Βέβαια, δέν θά ἔσωζαν τήν κατάσταση, ἀλλά θά βοηθοῦσαν κι ἄλλοι…
   Ταραχή στήν τάξη. Ἐπιφωνήματα ἐνθουσιασμοῦ καί ἀγριοκοιτάγματα. Τό σύνολο χαμογελαστό κι εὐχαριστημένο, λές καί τό εἶχε ἀπό καιρό ἀποφασισμένο…, σέ λίγο οἱ λίγες λοξές ματιές μετατράπηκαν κι αὐτές σέ χαμόγελο…Καί ἔδωσαν τά χρήματα γιά τόν Παντελῆ, πῆγαν κι ἕναν περίπατο μέχρι τά πευκάκια, νά ξεδώσουν λίγο καί περίμεναν.
    Ἦρθε τό Πάσχα, ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί μαζί του κι ὁ Παντελής. Χαρούμενος, μετά τήν ἐγχείρηση, μέρα μέ τήν μέρα καλυτέρευε. Καί πέρασε τό καλοκαίρι κι ἄρχισε ἡ ἑπόμενη χρονιά, καί ξαναμαζεύτηκαν χρήματα, καί ξαναετοίμασαν βαλίτσες, καί ἦταν πολύ χαρούμενοι, ὅλοι. Καί πῆγαν στά Γιάννενα, καί γλέντησαν, καί περπάτησαν, καί γύρισαν, καί… πέρασαν χρόνια, πολλά χρόνια, καμιά τριανταριά. Τότε ἄρχισαν σιγά – σιγά νά κατανοοῦν πώς, ὅσο κι ἄν παραπονιόμαστε γιά τήν ζωή μας, ὅσο κι ἄν γκρινιάζουμε ὅτι ὅλα μᾶς πᾶνε στραβά, στό τέλος βεβαιωνόμαστε ὅτι ὁ Θεός τά μοίρασε ὅλα δίκαια, κι αὐτή εἶναι ἡ οὐσία, ὅτι ὅλα εἶναι θέμα ἀγάπης.

Εκτύπωση