ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΡΕΝΤΙΝΑΣ

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ  

ατ᾽ ἀρχήν ἐπιτρέψτε μου, σᾶς παρακαλῶ, νά ξεφύγω ἀπό τό πρωτόκολλο τῶν προσφωνήσεων καί νά ἀπευθυνθῶ σέ ὅλους μέ τήν φράση, Ἀγαπητοί μου, γιατί ἡ  φράση αὐτή ἐκφράζει καί τά συναίσθηματά μου πρός ὅλους ἐσᾶς ἐξ αἰτίας τῶν δεσμῶν, πού καλά μέ κρατοῦν, μέ τό Σρατόπεδό σας ἐδῶ καί τέσσερα χρόνια.
Εὐχαριστῶ τήν διοίκηση τοῦ Κ.Ε.Α.Π. γιά τήν πρόσκληση καί τήν τιμή πού μοῦ ἔκανε, ἀλλά καί γιά τήν χαρά  πού μοῦ ἔδωσε μέ τήν εὐκαιρία τῆς σημερινῆς μας ἐπικοινωνίας.
Δέν θά σᾶς παρουσιαστῶ ὡς σοφός, ἔξυπνος καί γνώστης τῶν πάντων, γιατί  ὅλα αὐτά πού θά ἀκούσετε εἶναι γνωστά καί τά βιώνουμε ὅλοι μας καθημερινά. Θά πεῖτε τότε, πολύ φυσικά  καί καλοπροαίρετα: Ἀφοῦ  τά  γνωρίζουμε  γιατί  νά χάσουμε τόν χρόνο μας, σέ τί θά μᾶς ὠφελήσουν; Δέν ξέρω! Θά πρότεινα νά κρατήσουμε τήν ἀπάντηση γιά τό  τέλος.

Ἐλᾶτε, λοιπόν, νά κάνουμε μαζί μία περιήγηση καί νά «φωτογραφίσουμε τά ἀξιοθέατα τῆς κοινωνίας μας», τήν πνευματική καί ἠθική της κατάσταση.
 Νά ἐπισημάνουμε τό κοινωνικό περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο ζοῦμε, ἐργαζόμαστε, καί ἔχουμε ἐμπιστευθεῖ τήν οἰκογένεια μας, κυρίως δέ τά παιδιά μας.
Ἄν ρίξουμε μέ εἰλικρίνεια μιά ματιά γύρω μας, στήν κοινωνία πού ζοῦμε, καί θελήσουμε νά ἐπισημάνουμε τήν κατάστασή της, τίς ἀρρωστημένες ἐκδηλώσεις της, θά τρομάξουμε καί θά πρέπει νά ἀνησυχήσουμε γιά τό μέλλον μας.
Ὅλοι μας κατηγοροῦμε τήν κοινωνία. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ φράση: «δυστυχῶς ἡ  κοινωνία μας χάλασε», ἀλλά δέν ἐπικεντρώνουμε τήν προσοχή μας στά μέλη τῆς κοινωνίας, στόν ἄνθρωπο· πῶς σκέπτεται, πῶς ἐνεργεῖ, ποιά εἶναι τά ἰδανικά του, ποιά εἶναι ἡ ψυχική του κατάσταση, ἀφοῦ ὅλοι ζοῦμε σ᾽ αὐτό τό περιβάλλον καί ὅλοι, λιγότερο ἤ περισσότερο ὁ καθένας μας, δημιουργοῦμε αὐτό τό περιβάλλον ἤ ὑφιστάμεθα τίς συνέπειές του. Χρειάζεται, λοιπόν, μιά βαθύτερη μελέτη γιά νά συνειδητοποιήσουμε τήν κατάστασή μας καί νά ἀναλάβουμε ὅλοι τίς εὐθύνες μας.
Θά προσπαθήσουμε, σύντομα, νά ἐντοπίσουμε μερικά χαρακτηριστικά τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου πού ἀποτελεῖ  τό κύτταρο  τῆς κοινωνίας μας καί πού ἔχει διαμορφώσει τήν ὑπόστασή της.
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος σέ μεγάλη πλειονότητα εἶναι ἀσυνεπής.

Ἀναλαμβάνει μιά ὑποχρέωση καί δέν τήν ἐκπληρώνει.
Ὁρίζεται «ραντεβοῦ» καί δέν ἔρχεται ἤ παρουσιάζεται ἀργά, συνήθως χωρίς νά ὑπάρχει σοβαρή δικαιολογία.
Ὁ τεχνίτης καθορίζει τήν ἡμέρα πού θά ἀρχίσει ἕνα ἔργο καί δέν ἐμφανίζεται, οὔτε κἄν   παίρνει τηλέφωνο, γιά νά δικαιολογηθεῖ.
Δανείζεις χρήματα καί δέν ἐπιστρέφονται στά συμφωνηθέντα χρονικά ὅρια, μερικές φορές δέν ἐπιστρέφονται καθόλου.
 Κλείνεις μιά συμφωνία γιά ἀγορά ἤ πώληση ἑνός ἀντικειμένου ἤ ἀκινήτου καί μέχρι νά γυρίσεις στό σπίτι σου, ὁ ἄλλος σέ εἰδοποιεῖ, ὅτι  ἀνακαλεῖ.
Προθυμοποιεῖται κάποιος νά σέ ἐξυπηρετήσει σέ μιά ὑπόθεση πού σέ ἀπασχολεῖ, καί μπορεῖ νά βοηθήσει, καί δέν κάνει καμιά προσπάθεια, οὔτε σέ ἐνημερώνει.
Ἡ ἀσυνέπεια εἶναι μιά ἀναμφισβήτητη  πραγματικότητα. Τίθεται ὅμως τό ἐρώτημα: πῶς ψευτίσαμε τόσο πολύ; Καί πῶς μπορεῖ νά σταθεῖ ἔτσι μιά κοινωνία;

Σχετικό καί προέκταση τῆς ἀσυνέπειας εἶναι τό ψέμα καί ἡ ἀπάτη.

Ἐδῶ ἔχουμε μιά βαθύτερη μορφή ψυχικοῦ πάθους. Στήν ἀσυνέπεια, μπορεῖ νά ὑπάρχει  ἁπλῶς μιά ἀδιαφορία, μιά ἀμέλεια, μιά ἀπροσεξία. Ἡ ἀπάτη  ὅμως εἶναι σκόπιμη, εἶναι συνειδητή, οὐσιαστικά εἶναι ἐχθρική ἐνέργεια, χωρίς ἐλαφρυντικά ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἤ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Προϋποθέτει διαφθορά καί ψεύτισμα τοῦ χαρακτήρα. Εἶναι μιά καθαρή ἁμαρτία στά μάτια τοῦ Θεοῦ καί μιά κοινωνική πληγή, πού ἐμποδίζει τήν ἀνάπτυξη ὑγιῶν σχέσεων στήν κοινωνία.
Μερικοί, θεωροῦν ἱκανότητα τό νά ἀπατοῦν τούς ἄλλους, καί καυχῶνται γι᾽ αὐτό. Ὅμως δέν θά ἀργήσουν νά χάσουν τήν ἐκτίμηση καί τήν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων, καθώς καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἀργεῖ, ἀλλά δέν λησμονεῖ. Κι ἔπειτα αὐτό εἶναι λόγος καύχησης  ἤ λόγος ντροπῆς, τό νά φέρεις, δηλαδή στό μέτωπό σου τήν ἐτικέτα τοῦ ψεύτη καί ἀπατεώνα; Σέ μιά ὑγιῆ κοινωνία οἱ ἀπατεῶνες εἶναι στιγματισμένοι. Βρίσκονται σέ ἀποδοκιμασία καί περιφρόνηση. Σήμερα ὅμως ἔχουν δημιουργηθεῖ εὐνοϊκές συνθῆκες γιά τήν ἀνάπτυξη καί τήν ἐπικράτησή τους.

Ἕνα ἄλλο γνώρισμα τῆς κοινωνίας μας εἶναι ἡ ἐπιπολαιότητα καί ἡ ἔλλειψη ὑπευθυνότητας.

Ὅλοι μας, ἀπό τήν καθημερινή, ἀτομική καί οἰκογενειακή μας ζωή, μέχρι τίς ψηλότερες δημόσιες θέσεις πού τυχόν κατέχουμε, ἔχουμε πάντοτε μπροστά μας διάφορες εὐθύνες. Πρέπει νά ἐκπληρώνουμε ὁρισμένα καθήκοντα. Νά ἀντιμετωπίζουμε κάποια προβλήματα.
Γιά ὅλα αὐτά χρειάζεται σκέψη, μελέτη, πληροφορίες, προσοχή καί προσευχή, διότι ἕνα λάθος ἤ μιά παράλειψη, μπορεῖ νά ἔχει σοβαρές συνέπειες.Καί ὅμως πολλοί, ὄχι μόνον τά καθημερινά προβλήματα, ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν ζωή τους τήν παίρνουν πολύ ἐπιπόλαια.
Προτιμοῦν τίς εὔκολες λύσεις. Προσπαθοῦν νά καλοπεράσουν σήμερα, ἀδιαφορώντας γιά τό αὔριο.
Ἐκμεταλλεύονται τήν θέση τους, γιά  προσωπικό ὄφελος, καί ἀδιαφοροῦν γιά τά καθήκοντα, τά ὅποια τούς ἐπιβάλλει ἡ θέση τήν ὁποία κατέχουν.
Παίρνουν πρόχειρες ἀποφάσεις, καί μάλιστα γιά σοβαρά θέματα, οἱ ὁποῖες θά ὁδηγήσουν ὁπωσδήποτε σέ ἀποτυχία. Ἐκ τῶν ὑστέρων βέβαια, ἄν ἔχουν ταπείνωση, μπορεῖ νά ὁμολογήσουν τό σφάλμα τους καί νά μετανοήσουν. Ὅμως τό κακό ἔχει γίνει καί μάλιστα μερικές φορές εἶναι ἀνεπανόρθωτο. Τί χρωστᾶνε ὅμως οἱ ἄλλοι, πού ἐξαρτῶνται ἀπό αὐτούς καί εἶναι καί αὐτοί θύματα; Συνήθως οἱ ἔνοχοι δέν ἀναλαμβάνουν τίς εὐθύνες τους, ἀλλά ρίχνουν τά βάρη στούς ἄλλους.

Ὁ σημερινός, λοιπόν, ἄνθρωπος πολλές φορές:

Ἐνεργεῖ χωρίς νά σκέπτεται.
Προτιμάει τήν προχειρότητα ἀπό τόν προγραμματισμό.
Δέν διαθέτει ὑπομονή καί ἐπιμονή, πού θέλει ἡ σωστή δουλειά.
Ἀκόμη καί οἱ ἐργασίες κοινῆς ὠφελείας καί τά διατάγματα τοῦ Κράτους γίνονται «στό πόδι ἤ στό γόνατο», ὅπως λέει ἡ λαϊκή ἔκφραση καί μάλιστα κάποιες φόρες ἀπό ἀνθρώπους μή εἰδικούς.

Παρ᾽ ὅλα αὐτά, ὁ ἄνθρωπος, ἔχει μιά ἀδικαιολόγητη  αὐτοπεποίθηση.

Νομίζει πώς τά ξέρει ὅλα. Δέν καταδέχεται νά συμβουλευθεῖ  τούς εἰδικούς. Ἀκόμα καί στήν περίπτωση πού αὐτοί, μέ δική τους πρωτοβουλία, τόν συμβουλεύσουν σέ κάτι, δέν δέχεται εὔκολα  τήν ὑπόδειξή  τους ἤ  τούς παρουσιάζει τά πράγματα ἔτσι, ὥστε νά τούς παρασύρει νά συμφωνήσουν μέ τήν ἄποψή  του.
Οἱ νεώτεροι  δέν δέχονται εὔκολα  τίς  ὑποδείξεις τῶν πεπειραμένων, οὔτε τῶν γονέων τους. Θεωροῦν  τόν ἑαυτό  τους ἤδη  μεγάλο καί ὥριμο, ὥστε δέν ἔχουν πλέον ἀνάγκη ἀπό συμβουλές καί προστασία. Βιάζονται νά φτάσουν στήν αὐτονομία καί στήν ἀνεξαρτησία.
Ὁ σημερινός ἄνθρωπος κάθε ἐπέμβαση τῶν  ἄλλων, τήν θεωρεῖ προσβλητική, πού θίγει τό κύρος καί τήν ἀξιοπρέπειά του. Δέν καταδέχεται νά προσφύγει στήν βοήθεια τῶν ἄλλων. Νομίζει πώς εἶναι παντογνώστης, παντοδύναμος, αὐτάρκης, ἱκανός γιά ὅλα. Γι᾽αὐτό κυριαρχεῖται ἀπό μιά ὑ-πέρ-αἰσιοδοξία γιά κάθε τί πού ἐπιχειρεῖ. Ὅσο  περισσότερο εἶναι ἀνεπαρκής καί ἡμιμαθής, τόσο μεγαλύτερη ἰδέα  ἔχει  γιά  τόν ἑαυτό  του. Γι᾽ αὐτό καί κάνει θόρυβο καί αὐτοεπαινεῖται, σάν τούς ἄδειους τενεκέδες, πού κάνουν περισσότερο θόρυβο ἀπό τούς γεμάτους. Τοῦ λείπει τό «γνῶθι σ᾽ αὐτόν», διαφορετικά θά ἔλεγε τὸ «ἕν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα». Κάποτε ὅμως «πέφτει ἀπό τά σύννεφα» καί κάνει ἀναγκαστική προσγείωση.

Κάτι ἄλλο πού ἔχει πάθει ὁ ἄνθρωπος καί κατ᾽ ἐπέκταση ἡ σημερινή κοινωνία, καί πού δέν φαίνεται εὔκολα, εἶναι ἡ  ἠθική  ἀναισθησία.

Ἐξανθένησε τό ἠθικό αἰσθητήριο τῶν ἀνθρώπων ὡς πρός τίς ἐνέργειές τους, ἀλλά καί ὡς  πρός τίς πράξεις τῶν  ἄλλων. Ἡ συνείδησή τους ἔπαψε νά λειτουργεῖ σωστά, καί δέν δείχνει τήν ἠθική  ποιότητα τῶν πράξεών τους, οὔτε  διαμαρτύρεται γιά τίς ἐκτροπές καί τίς παρανομίες. Κάποτε ὁ ἄνθρωπος ρωτοῦσε  τήν συνείδησή του, ἄν ἔπρεπε νά κάνει κάτι. Σήμερα κατά ἕνα μεγάλο ποσοστό τήν ἔχει καταργήσει καί πνίγει τήν ἐνδεχόμενη φωνή διαμαρτυρίας της. Οὔτε ὑποφέρει  ἀπό τήν ἀνήθικη ἀτμόσφαιρα στήν ὁποία ζεῖ. Σήμερα ὅλα ἐπιτρέπεται νά γίνονται, καί ἀπό ὅλους, ἔστω καί ἄν κατέχουν ὑψηλές θέσεις. Οἱ ἠθικοί φραγμοί κατέπεσαν καί οἱ παρανομίες θεωροῦνται φυσικές καταστάσεις.
Ἡ προσβολή τοῦ ἠθικοῦ νόμου πάντοτε συνέβαινε.Ὑπήρχε ὅμως σάν φύλακας, ἡ ἠθική  συνείδηση τῆς κοινωνίας, πού διαμαρτυρόταν καί ἀπομόνωνε ἤ καί τιμωροῦσε τόν παρανομοῦντα. Σήμερα πόσα σκάνδαλα συμβαίνουν γύρω μας καί ἡ κοινωνία, ὄχι ἁπλῶς τά ἀνέχεται, ἀλλά μερικές φορές τά ἐπιδοκιμάζει καί ἡρωοποιεῖ τούς δράστες. Εἶναι ἕνα φαινόμενο πνευματικῆς νάρκης, ἀναισθησίας,παχυδερμίας, μπροστά σέ καταστάσεις ἐξευτελιστικῆς παρακμῆς. Ἡ κοινωνία σήμερα δέν ἀποδοκιμάζει καί δέν καταδικάζει τούς ἀνήθικους καί τούς ἀπατεῶνες. Γι᾽ αὐτό καί ἐκεῖνοι συνεχίζουν ἀδιάντροπα τήν δράση τους. Εἶναι ἕνα  φαινόμενο δραματικό καί τραγικό, πού μετά  τήν κατάργηση  τῶν ἠθικῶν  ἀξιῶν, προετοιμάζει τήν σήψη τῆς κοινωνίας καί τήν διάλυση αὐτοῦ  τοῦ τόπου.

Θά πρέπει νά προσθέσουμε ἀκόμα ἕνα χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς σύγχρονης κοινωνίας μας. Τήν ἀποξένωση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου.

Ἡ προσωπικότητα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου ἔχει χάσει τήν θέση πού κατεῖχε στήν παραδοσιακή κοινωνία. Ὁ σημερινός ἄνθρωπος ἔχει ἀποξενωθεῖ ἀπό τούς συνανθρώπους του. Αἰσθάνεται μόνος καί ἀποξενωμένος. Οἱ σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἐπιφανειακές, ρηχές, χωρίς ψυχικό βάθος. Ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους δέν ὑπάρχει σήμερα πραγματική ψυχική ἐπαφή, ἀλλά ἀπόσταση καί ἀδιαφορία. Τό μόνο στοιχεῖο πού συνδέει τούς πιό πολλούς ἀνθρώπους, εἶναι τό συμφέρον καί οἱ ἐμπορικές συναλλαγές τους.

Φοβερή κοινωνική μάστιγα εἶναι καί ἡ ἔλλειψη τῆς ἠθικῆς ἁγνότητας, πού ὁδηγεῖ σίγουρα στόν πνευματικό θάνατο καί πολλές φορές καί στόν  σωματικό (ἔιτζ).

Ἡ ἠθική  ἁγνότητα εἶναι μιά ἀρετή ξεχασμένη καί περιφρονημένη, ἀπό τό μεγαλύτερο μέρος τῆς σημερινῆς κοινωνίας. Ὁ μεγαλύτερος θησαυρός γιά τήν νέα εἶναι ἡ ἁγνότητα, καί ὄπλα γιά τήν διαφύλαξή της ἡ σύνεση, ἡ προσοχή, τό κοκκίνισμα τῆς ντροπῆς, οἱ συμβουλές τῶν καλῶν γονέων.
Ἀλλά καί ὁ νέος, πού ζητάει γιά σύζυγό  του μιά  ἁγνή  κοπέλα, ἔχει καί αὐτός  ὑποχρέωση νά προσφέρει σ᾽ αὐτήν ἁγνό τόν ἑαυτό του. Πρέπει νά ἔχει μεθαύριο, στόν γάμο, τό μέτωπο καί τό σῶμα του καθαρό, καί μέ καύχηση νά τῆς πεῖ: εἶσαι ἡ πρώτη γυναίκα πού γνωρίζω στήν ζωή μου. Δέν ὑπάρχουν δύο ἠθικές, ὅπως θέλουν μερικοί, δηλαδή  οἱ μέν κοπέλες νά εἶναι ἁγνές, οἱ δέ νέοι νά κάνουν ὅ,τι θέλουν. Μία εἶναι ἡ χριστιανική ἠθική: καί οἱ νέες καί οἱ νέοι μέχρι τό γάμο νά μείνουν ἁγνοί καί ἁγνές.
Ἀλλά καί οἱ σύζυγοι νά μήν ξεθαρρεύονται. Διατρέχουν πάντοτε τόν κίνδυνο νά καταπατήσουν τό στεφάνι τους. Λίγη ἀπροσεξία, λίγη ἐπιπολαιότητα, λίγο θάρρος περισσότερο ἀπό τό κανονικό καί ἡ πρώτη ρωγμή ἄνοιξε στήν ψυχή τους, γιά νά μπεῖ ἡ δυναμίτιδα πού θά ἀνατινάξει τήν οἰκογενειακή τους εὐτυχία.
Τελευταῖο ἄφησα τό φοβερότατο ἐκεῖνο ἁμάρτημα πού μαστίζει τήν κοινωνία μας, πού εἶναι ντροπή γιά τόν  πολιτισμό μας καί δεῖγμα ψυχικῆς κατωτερότητας. Πού εἶναι μία ἀντίδραση ψυχοπαθολογική, ἀφύσικη καί ἀδικαιολόγητη γιά τόν λογικά σκεπτόμενο ἄνθρωπο. Πού φανερώνει ἀσέβεια, χυδαιότητα, ἔλλειψη λογικῆς καί ἀξιοπρέπειας.

Ἀναφέρομαι στήν βλασφημία πού ἴσως εἶναι ἡ μοναδική κοινωνική πληγή, γιά τήν ὁποία δέν μποροῦμε νά δικαιολογηθοῦμε.

Καί δέν βλαστημοῦν μόνο τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τό ὄνομα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ὅλων τῶν Ἁγίων. Βλαστημοῦν ἀκόμα τόν τίμιο Σταυρό καὶ ὅ,τι ἄλλο ὅσιο καί ἱερό ἔχει ἡ Θρησκεία μας.

Ἀπευθυνόμαστε σ᾽ αὐτοὺς πού ἔχουν τήν κακή συνήθεια νά βλαστημοῦν καί τούς λέμε:

Βλαστημᾶς; Δὲν εἶσαι Χριστιανὸς, γιατί ὁ χριστιανὸς ἔμαθε νά σέβεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ,
Βλαστημᾶς; Δὲν εἶσαι ἄνθρωπος,γιατί κανένας ἄνθρωπος, πού ἔχει μέσα του μιά σπίθα θρησκευτικότητας, δέν βλαστημάει αὐτό πού λατρεύει.
Βλαστημᾶς; Οὔτε ζῶο δέν εἶσαι, γιατί τά ζῶα ἀναγνωρίζουν καί ἀγαποῦν τό ἀφεντικό τους πού τά ταΐζει.
Βλαστημᾶς; Εἶσαι χειρότερος καί ἀπό τόν Διάβολο,γιατί ὁ Διάβολος ἀκούει τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί τρέμει. Ὁ ἴδιος δέν βλαστημάει, βάζει ἄλλους νά βλαστημοῦν τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
Καί σάν ἀποτέλεσμα, ὅλων  αὐτῶν, ἔρχεται  ἡ διαταραχή τοῦ ψυχικοῦ κόσμου πολλῶν ἀνθρώπων καί κυρίως τῶν νέων. Πολλοί νέοι σήμερα ἔχουν ψυχολογικά προβλήματα τά ὁποῖα: τούς ἀνακόπτουν τήν ἐπιτυχημένη πορεία τους στήν ζωή, τούς καθιστοῦν ἀρρωστημένα μέλη τῆς  κοινωνίας, τούς ὁδηγοῦν στήν διαφθορά, τά ναρκωτικά καί τέλος στήν αὐτοκτονία. Πλῆθος τέτοιων νέων ἐπισκέπτονται τακτικά τούς ψυχιάτρους καί παίρνουν ψυχοφάρμακα. Μερικοί ἔρχονται καί στήν ἐξομολόγηση. Ἀγωνίζονται νά ἀναστήσουν μέσα τους τήν τραυματισμένη προσωπικότητά τους, νά βροῦν τό νόημα τῆς ζωῆς, νά συναντήσουν τόν Θεό πού τόν ἔχασαν. Φοβία, κατάθλιψη, ἄγχος, ὑστερία, κλείσιμο στόν ἑαυτό  τους, ἀντικοινωνικά αἰσθήματα, φαντασιώσεις κ.λ.π. εἶναι μερικές μορφές ψυχονευρώσεων πού ὑπάρχουν γύρω μας, ἀλλά δυστυχῶς δέν γίνονται ἀπό ὅλους ἀντιληπτές. Πάντως οἱ ψυχικές ἀνωμαλίες εἶναι  πολύ περισσότερες ἀπό  ὅσες  συνήθως νομίζουμε.

Ἀπό τά  ὅσα ἀναφέραμε, μποροῦμε  νά ποῦμε, ὅτι δύσκολα βρίσκουμε σήμερα σωστούς ἀνθρώπους. Σωστούς ἀπό λογική, ψυχολογική καί ἠθική  ἄποψη.

Σάν λαός ἔχουμε τά πρωτεῖα σέ πολλά πράγματα: στά τροχαῖα, στό κάπνισμα, στήν βλασφημία, στίς ἐκτρώσεις, στήν ἀγραμματοσύνη, στά νυχτερινά κέντρα, τά ὁποῖα κάποιος μακαρίτης πολιτικός τά ὀνόμαζε «κέντρα πολιτισμοῦ». Δηλαδή, κάνουμε μιά ζωή «τραλαλά». Ὅλοι διεκδικοῦμε τά δικαιώματά μας. Σπάνια ὅμως σκεπτόμαστε σοβαρά τά καθήκοντά μας. Ἐπιδιώκουμε τόν εὔκολο πλουτισμό μέ τήν τύχη (προπό, λαχεῖα, κ.λ.π.) ἤ μέ τίς καταχρήσεις, τίς ἀπάτες, τίς ληστεῖες. Μᾶς λείπει ἡ ἀγωνιστική διάθεση, τό πνεῦμα τῆς θυσίας καί τοῦ ἀλτρουισμοῦ, ἡ πνοή τῆς ζωῆς, ἡ χαρά τῆς δημιουργίας. Χάθηκε σέ μεγάλο μέρος ἡ ἀξιοπρέπεια, ἡ ἀρχοντιά, ἡ ἐθνική ὑπερηφάνεια. Ἔχουμε καταντήσει μεμψίμοιροι, φυγόπονοι, καλοπερασάκηδες, ἀνεύθυνοι, εὐερέθιστοι, εὐάλωτοι στίς προπαγάνδες, περίγελος διεθνής γιά πολλά ἐλαττώματά μας.

Συγχωρέστε με. Δέν θέλω νά σᾶς κάνω κήρυγμα. Ἀλλά θέλω νά βγάλω ἀπό μέσα μου αὐτό πού μέ πονάει καί μέ καίει. Τήν ἀγωνία γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς. Τήν ἀγάπη μου γιά τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθοδοξία.

Δέν ἤμασταν ἔτσι, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες. Οἱ πρόγονοί μας εἶχαν ζωή μέσα τους, πνεῦμα αὐτοθυσίας, φιλότιμο, ψυχή ἁγνή, ἦταν σκληραγωγημένοι καί εἶχαν ψηλά τήν τιμή. Ἄν καί καυχώμαστε γιά τά ἔργα τῶν προγόνων μας κοιμόμαστε, κυριολεκτικά κοιμόμαστε, ἐπάνω στίς  δάφνες τους,  χωρίς νά συνειδητοποιοῦμε τούς λόγους τῆς ἀκμῆς  καί τῆς  ἀκτινοβολίας τους καί συνεπῶς, χωρίς νά προσπαθοῦμε γιά  ἔργα ἀντάξιά τους.  
Σήμερα περιφρονοῦνται οἱ πνευματικές ἀξίες, ὑπονομεύονται οἱ ἐθνικές μας παραδόσεις. Ἔχει παραλύσει ἡ ἠθική εὐαισθησία τοῦ λαοῦ. Μᾶς ἔχει κυριεύσει μιά μανία ἐκποιήσεως καί πωλήσεως τῶν πάντων, ἀρκεῖ νά πάρουμε λεφτά. Πουλᾶμε πολύτιμους θησαυρούς καί οἰκογενειακά κειμήλια. Πουλᾶμε τούς ἱερούς θεσμούς τῆς οἰκογένειάς μας, τίς ἰδέες καί τά ἰδανικά μας, τά ὅσια καί τά ἱερά τῆς φυλῆς μας. Πουλᾶμε τήν Ελλάδα, τήν ἱστορία της, τούς ἀρχαιολογικούς της θησαυρούς, τίς ἑλληνοχριστιανικές παραδόσεις, τήν ἐθνική μας συνείδηση.Πουλᾶμε ἀκόμη στούς ξένους τήν ἑλληνική γῆ, γιά νά γίνουν ἐκεῖνοι ἀφεντικά καί ἐμεῖς ὑπηρέτες. Ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολλά ἔχουν δυσμενῆ ἀντίκτυπο στήν ὅλη πορεία τοῦ Ἔθνους μας.
Τό θεμέλιο ὅμως γιά νά πάει ἡ χώρα, ἡ κοινωνία μας μπροστά εἶναι ἡ Πίστη, ἡ εὐσέβεια λαοῦ καί ἀρχόντων. Κανένα ἀπό τά κοινωνικά καί ἠθικά κακά πού ταλανίζουν τόν λαό μας δέν μπορεῖ νά διορθωθεῖ, ἄν δέν ὑπάρχει ὁ σεβασμός πρός τόν Θεόν καί τόν νόμο Του. Ὅσο καλοί νόμοι κι ἄν ψηφισθοῦν, ὅσο καλά προγράμματα κι ἄν συνταχθοῦν, δέν θά ἀποδώσουν, ἄν ὅλοι μας δέν διαπνεόμαστε ἀπό τό πνεῦμα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης καί δικαιοσύνης. Ἄν δέν ἔχουμε ὑγιῆ συνείδηση, ἡ ὁποία νά κατευθύνει τίς πράξεις μας.
 Οἱ νόμοι δέν καταργοῦν τήν παρανομία, ἀπεναντίας τήν αὐξάνουν.Ὅσο περισσότεροι νόμοι τόσο περισσότεροι καί οἱ παραβάτες. Δέν χρειάζεται θέσπιση νόμων, ἀλλά ἀπαιτεῖται  ἡ ἐφαρμογή τῶν νόμων. Ἀντίθετα, γιά τόν καλό χριστιανό πολλοί ἀνθρώπινοι νόμοι εἶναι περιττοί, εἶναι ἄχρηστοι γιατί πάνω ἀπό αὐτούς εἶναι ὁ ἀληθινός νόμος τοῦ Θεοῦ.
Τό Ἔθνος μας ἀπό τήν ἀρχαία ἐποχή ἦταν θεοσεβέστατο. Ἐδῶ καί αἰῶνες τώρα συνδέθηκε μέ τήν Ὀρθοδοξία, διασώθηκε ἀπό κινδύνους καί μεγαλούργησε σέ κρίσιμες στιγμές. Συνήθως το-νίζεται ἡ ὁμοψυχία, ἡ ἀποφασιστικότητα, τό πνεῦμα αὐτοθυσίας, ὁ ἐνθουσιασμός σέ κρίσιμες ἐθνικές στιγμές. Ἀρχίσαμε ὅμως νά ξεχνοῦμε ὅτι τό γενεσιουργό αἴτιο τοῦ θαύματος τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων ἦταν ἡ πίστη καί ἡ προσευχή.
Ἡ Ἑλλάδα, ἄν θέλει νά πάει μπροστά, δέν πρέπει νά ξεχάσει τόν Θεό της, ὅπως τόν γνώρισε  μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Πρέπει νά εἴμαστε λαός πιστός καί προσευχόμενος. Οἱ ἄρχοντές μας, τότε μόνον θά ἐπιτύχουν στό ἔργο τους, ἄν τούς νόμους πού θά συντάξουν, θά τούς ἐναρμονίσουν μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ.
Οἱ νόμοι συνήθως γίνονται γιά νά ἱκανοποιήσουν τά συμφέροντα μιᾶς διοικούσας μερίδας, καί ἑπομένως εἶναι ἀνήθικοι, μεροληπτικοί καί παροδικοί. Γι᾽ αὐτό  μιά πράξη μπορεῖ νά εἶναι νόμιμη, δηλαδή σύμφωνη μέ τούς νόμους τῶν  ἀνθρώπων, ἀλλά ὄχι  ἠθική, δηλαδή ὄχι σύμφωνη μέ τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ, καί τό ἀντίθετο.
Μέ τήν ὑποστήριξη  τῶν ἀνθρωπίνων  νόμων ἔχουν γίνει τά μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ὅπως γενοκτονίες, διωγμοί κατά τῆς Ἐκκλησίας, φόνοι(ἐκτρώσεις), δημόσιες πορνεῖες καί ἠθικές διαστροφές, (πολιτικός γάμος, σύμφωνο ἐλεύθερης διαβίωσης, γάμος ὁμοφυλοφίλων), διευκόλυνση διαζυγίων (αὐτόματο διαζύγιο), καί τόσα ἄλλα πού γνωρίζουμε.
Τά μεγαλύτερα ἐγκλήματα στόν κόσμο ἔγιναν καί συνεχίζουν νά γίνονται στό ὄνομα τῆς Δημοκρατίας καί τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί μου.

Στήν κοινωνία πάντοτε ὑπῆρχαν κακοποιά στοιχεῖα, πάντοτε γίνονταν παρανομίες. Ἡ  συνείδησή της ὅμως πάντοτε ἀναστατωνόταν καί ἀντιδροῦσε ἔχοντας ὡς σύμμαχο τήν δικαιοσύνη καί τήν γενική κατακραυγή. Ἔτσι αὐτοπροστατευόταν .
Σήμερα τό μεγάλο κακό δέν τό κάνουν οἱ κακοί μέ τήν παρανομία τους. Τό κάνουν οἱ δῆθεν καλοί μέ τήν ἀδιαφορία  τους. Δέν ὑπάρχει ἠθική  εὐαισθησία στό κακό. Αὐτό σημαίνει ὅτι:  ἤ τό λογικό μας σκοτίσθηκε καί δέν καταλαβαίνουμε ἤ  ἡ συνείδησή μας διεφθάρθηκε καί γι᾽ αὐτό  δέν λειτουργεῖ καί δέν ἀντιδρᾶ.
Ἄς σηκωθοῦμε  πρίν μᾶς πάρει ὁ ὕπνος, πρίν μᾶς κάνουν τήν τελική νάρκωση. Διαφορετικά θά εἴμαστε πλέον ἀκίνητοι στά χέρια, ὄχι εὐεργετῶν χειρούργων, ἀλλά αἱμοβόρων σφαγέων.
Τελειώνοντας θέλω νά σᾶς περάσω τό μήνυμα τῆς αἰσιοδοξίας καί ὄχι τῆς ἀπαισιοδοξίας. Τά ὅσα σᾶς ἀνέφερα εἶναι αὐτά πού βλέπουμε νά ἐπιπλέουν στόν ὠκεανό τῆς κοινωνίας μας. Ὑπάρχει ὅμως καί ὁ πλοῦτος τοῦ βυθοῦ, τόν ὁποῖο γιά νά δεῖ καί νά ἀπολαύσει κάποιος πρέπει νά γίνει δύτης, βουτηχτής. Εὐτυχῶς γιατί μέσα στήν Ἑλλάδα, στήν κοινωνία μας, ὑπάρχουν πολλοί «κρυπτοχριστιανοί» καί πολλοί «κρυπτοέλληνες».

Ὑπάρχουν δύο δίδυμοι πύργοι: ὁ Κλῆρος καί ὁ Στρατός, πού φυλᾶνε Θερμοπύλες.

Αὐτοί ὅλοι, καλά κρατοῦν. Ἄν ὅμως διαβρωθοῦν καί ἀλλοιωθοῦν, τότε ἡ μέν πίστη μας θά ἀλλάξει χέρια καί θά δοθεῖ σέ ἄλλον λαό, ὅπως ἔγινε καί μέ τούς Ἑβραίους, ὁ δέ Θεός θά ἐγκαταλείψει τό  Ἑλληνικό Ἔθνος καί ἡ Ἐλλαδίτσα μας θά χορέψει τόν χορό τοῦ Ζαλόγγου καί τῆς Μακρυνίτσας.
Ὁ Θεός μᾶς προτρέπει: «πρόσεχε σ᾽ ἑαυτῷ», «γρηγορεῖτε», «ἀγρυπνεῖτε», «προσέχετε ἑαυτούς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν  αἱ  καρδίαι», (προσέξτε μήπως κουραστοῦν καί νυστάξουν οἱ καρδιές σας) «ὡς καιρόν ἔχοντες ἐργαζώμεθα», (δουλεύετε ὅσο μπορεῖτε, ὅσο ἔχετε χρόνο) «μή καθεύδωμεν ὡς καί οἱ λοιποί, ἀλλά γρηγορῶμεν καί νήφωμεν» (μήν κοιμᾶστε ὅπως οἱ ἄλλοι, ἀλλά νά βρίσκεστε σέ ἐγρήγορση καί σέ ἑτοιμότητα).
Τά ὅσα ἀναφέραμε εἶναι καί μιά ἀπάντηση στό ἐρώτημα πού θέσαμε: γιά τό πόσο ὁ χρόνος πού διαθέσατε πῆγε χαμένος  ἤ ὄχι. Εὔχομαι πρῶτα γιά μένα καί μετά γιά σᾶς νά ἀποτελέσουν τόν καθρέφτη μέσα στόν ὁποῖο ὁ καθένας μας θά καθρεφτίσει τόν ἑαυτό του καί θά ἐπισημάνει τήν κατάστασή του, ὥστε νά γίνει ἕνα ὑγιές καί χρήσιμο μέλος γιά τήν κοινωνία μας.
Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ὑπομονή καί τήν ἀνοχή σας.