«Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεὸν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν».
εν έλειψαν δυστυχώς ποτέ από τον κόσμο, Αγαπητοί μου, οι «μικροί» άνθρωποι. Και τους «μικρούς» αυτούς ανθρώπους δεν τους συγκινεί τίποτα άλλο εξόν ο εαυτό τους. Και δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο, παρά μόνο για ό,τι αφορά τον εαυτό τους. Αυτοί δεν παραδέχονται καμία αξία στον κόσμο. Και όταν τα πράγματα αποδείξουν ότι μέσα στην ζωή υπάρχουν μεγάλες ηθικές αξίες, και αυτές τις ηθικές αξίες τις υπηρετούν μεγάλες φυσιογνωμίες, τότε οι «μικροί» αυτοί άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο να φράξουν τον δρόμο τους και με διάφορες ειρωνείες να γελειοποιήσουν την προσπάθεια τους και να ματαιώσουν τα μεγάλα σχέδιά τους.
Η σημερινή περικοπή του ιερού Ευαγγελίου μας περιγράφει ένα τέτοιο περιστατικό τόσο παραστατικά, που πράγματι αξίζει κανείς να το προσέξει σοβαρά.
Ο γλυκύς Διδάσκαλος, γύρω του σκόρπιζε λόγια ζωής αιωνίου και ο κόσμος αισθανόταν κάθε λόγο του να ακουμπά στην καρδιά του. Όλοι κρέμονταν από τα χείλη του και κάθε ένας εύρισκε γαλήνη στην ψυχή του από τα λόγια του. Οι φαρισαίοι, οι αιώνιοι «μικροί» άνθρωποι είχαν αποτύχει σε κάθε τους προσπάθεια να σταματήσουν τον λαό από το να τρέχει πίσω από τον Χριστό και επεχείρησαν να γελοιοποιήσουν την διδασκαλία του Ανθρώπου του Θεού, τού νέου Προφήτου, όπως τον πίστευε ο λαός. Να, λοιπόν. Μιά μέρα ένας από αυτούς παρουσιάζεται μπροστά στον Χριστό και με υποκρισία, μπροστά σε όλο τον κόσμο, του απευθύνει μία ερώτηση: «Διδάσκαλε ποία εντολή μεγάλη εν τω Νόμω;» Ό Χριστός έρριξε πάνω του ένα βλέμμα, που έδινε στον υποκριτή φαρισαίο να καταλάβει ότι αυτήν την στιγμή διαβάζει τα βάθη της καρδιάς του και έπειτα του λέγει καθαρά και επιβλητικά: «Αγάπα τον Θεό με όλη σου την καρδιά. Και η αγάπη σου αυτή ας πλημμυρήσει τα βάθη της. Και το ξεχείλισμά της ας αποτελεί μια ατέλειωτη, ολόθερμη λατρεία προς Αυτόν. Και η ψυχή σου όλη ας δοθεί σ' Εκείνον, ώστε Αυτός να την κρατεί στα χέρια του και να την σκεπάζει με την ευλογία του. Κάθε σκέψη του νου σου ας εμπνέεται από Αυτόν και ας αποτελεί μια ατέλειωτη δοξολογία προς Αυτόν. Να, ποια είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή.
Αγάπα και τον πλησίον σου σαν τον ίδιο τον εαυτό σου. Και τον πλησίον το ίδιο χέρι, το χέρι του Θεού τον έπλασε. Έχει κι αυτός τα ίδια δικαιώματα στην ζωή. Μεταξύ σας είστε αδελφοί. Η γέννησή σας έχει σ' αύτό τον κόσμο τον ίδιο σκοπό. Αποτελέστε, λοιπόν, μια ψυχή, μια καρδιά και ενωμένοι ψυχικά τραβάτε τον δρόμο της ζωής σας για να φτάσετε στα ύψη του προορισμού σας με ασφάλεια. Αύτές οι δυο εντολές αποτελούν μαζί την μεγάλη εντολή της αγάπης. Και σ' αυτές τις δυο εντολές κρέμονται όλος ο Νόμος του Θεού και όλοι oι Προφήτες. Εάν ό,τι ορίζει ο Νόμος του Θεού και ό,τι οι Προφήτες, που πέρασαν και βροντοφόνησαν, δεν στηρίζονται επάνω στις δυο αυτές εντολές, δεν έχουν καμιά αξία. Όλα πάνε χαμένα, όλα σκορπίζονται σαν την θυσία του Κάιν».
Ο νομοδιδάσκαλος, που πήγε να πειράξει τον Χριστό, κάτω από τα μεγάλα, τα βαριά αυτά λόγια έσκυψε το κεφάλι του ταπεινωμένος χωρίς να τολμήσει να πει λέξη.
Ο Χριστός απηύθυνε τότε μερικές ερωτήσεις στους φαρισαίους, πού τον είχαν περιτριγυρίσει, σχετικά μέ τον Μεσσία και τούς έβαλε σε τέτοιες σκέψεις, ώστε, όπως τόσο ζωηρά τονίζει ο ιερός Ευαγγελιστής «ουδέ ετόλμησέ τις από εκείνης της ημέρας επερωτήσαι Αύτόν ουκέτι».
Ο «Νομικός» του σημερινού Ευαγγελίου πήγε να πειράξει τον Χριστό, αλλά έγινε αφορμή να χαρίσει ο Κύριός μας στην ανθρωπότητα τα μεγάλα αυτά λόγια, πού πράγματι αποτελούν τους αιωνόβιους, τούς αδιάσειστους βράχους, πάνω στους οποίους πρέπει να στηριχθεί η ζωή του κάθε χριστιανού.
Όλα να τα έχεις, φίλε μου, στην ζωή σου, όσα αφορούν την τήρηση των εξωτερικών σημείων της χριστιανικής ζωής. Και στην 'Εκκλησία να πηγαίνεις και προσευχές μακροσκελείς να απευθύνεις και τις νηστείες να κρατάς και ελεημοσύνες να κάνεις και όλα τα μυστήρια του κόσμου να κατέχεις και πίστη να έχεις, που ακόμα και τα βουνά να μετατοπίζονται στο πρόσταγμά σου και αυταπάρνηση να έχεις τόση, πού να μπορείς να δώσεις το κορμί σου να ψηθεί στην σχάρα, εάν δεν έχεις αγάπη όλα πάνε χαμένα, όλα είναι άχρηστα. Κρίμα τους κόπους και τις θυσίες.
Αντίθετα, ή πόρνη του Ευαγγελίου είχε κυλιστεί μέσα στον βούρκο της αμαρτίας και καθημερινά αντιμετώπιζε την καταφρόνια όλου του «ηθικού κόσμου», επειδή όμως στα βάθη της καρδιάς της είχε κρυμμένη καλωσύνη, της έδωσε ο Θεός την δύναμη, να πέσει με συντριβή στα πόδια του Σωτήρα και να πάρει την άφεση: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι άμαρτίαι σου αι πολλαί, ότι ηγάπησας πολύ»!
Ο Ζακχαίος ήταν χωμένος μέσα στο άδικο και η παρουσία του στους τίμιους ανθρώπους προκαλούσε αναστάτωση, μα ο ίδιος ο Χριστός τον κάλεσε για να τον φιλοξενήσει στο σπίτι του και να σωθεί.
Και ο ληστής του Γολγοθά σε όλη του την ζωή είχε για σύντροφό του το έγκλημα, μα επειδή είχε κρυμμένη στα βάθη της καρδιάς του κάποια καλωσύνη τον αξίωσε ο Θεός να πει το «μνήσθητί μου» και να βρει ανοιχτεί τήν Ουράνια Πύλη του Παραδείσου!
Καλωσύνη, καλωσύνη. Γλυκειά και μαλακιά καρδιά. Αγάπη απέραντη προς όλους, είναι το παν για την ζωή μας. Η αγάπη πρέπει να ρυθμίζει την ζωή του Χριστιανού. Η αγάπη προς τον Θεό. Πρέπει να την νοιώθουμε να πλημμυρίζει τις καρδιές μας και να αισθανόμαστε την μεγαλύτερη ευχαρίστηση όταν Τον λατρεύουμε. Η σκέψη μας να είναι πάντοτε σ' Αυτόν. Η καρδιά μας να κτυπά τους ωραιότερους παλμούς γι' Αυτόν, δεν θα ζούμε πλέον εμείς, Αυτός θα ζει μέσα μας. Έτσι δεν νοιώθουν δυο άνθρωποι ερωτευμένοι; Αυτός είναι ο Θείος έρωτας.
Και όταν όλοι μαζί συναντιόμαστε στον Ναό για την κοινή λατρεία, ε, τότε ανάμεσα στα μυρωμένα σύννεφα του μοσχολίβανου θα βγαίνουν από τις καρδιές μας οι σκέψεις και από τα χείλη μας οι ύμνοι και μ' ένα στόμα και με μια καρδιά θα πλέκουμε τις συναρπαστικές αρμονίες προς τον Θεό, που θα γλυκαίνουν την ζωή μας. Η αγάπη μας προς τον Θεό! Και η αγάπη μας προς τον πλησίον. Η αγάπη, που «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει», η αγάπη, που «ουδέποτε εκπίπτει» ό,τι και αν συμβεί.
Ο αέρας, που αναπνέει ο Χριστιανός, πρέπει να είναι η αγάπη και να πλημμυρίζει τα βάθη του εσωτερικού μας κόσμου, και το ξεχείλισμά της να είναι τα έργα της. Να ενώνει το δάκρυ μας με το δάκρυ του πονεμένου, να μας φέρνει στο πλευρό του αρρώστου, να σκεπάζει το έρημο ορφανό σαν στοργική μητέρα, να ευλογεί τον ιδρώτα του εργάτη, να στηρίζει την κατατρεγμένη χήρα, να γλυκαίνει και τον πιο οδυνηρό πόνο.
Τί ωραία ζωή! Έτσι στ' αλήθεια η γη μας θα μπορούσε να γίνει ένας παράδεισος, πρόγευση του Ουρανίου Παραδείσου και οι άνθρωποι να περνούν την ζωή τους ευτυχισμένοι και στην συνέχεια η τελείωση της ευτυχίας να είναι η αιώνια ζωή.
Δυστυχώς η αμαρτία των ανθρώπων έχει στεριώσει πέτρινες ακτές στον ανθρώπινο βίο και εκεί σπάζουν τα κύματα της Θείας αγάπης.
Η αγάπη της μάνας προς το παιδί, των καλών παιδιών προς τους γονείς τους, η αγάπη των αδελφών, η αγνή και όμορφη φιλία, και κάθε άλλη ωραία εκδήλωση αγάπης σ' αυτόν τον κόσμο δεν είναι, παρά λίγες μόνον σταλαγματιές από τα νερά της Θείας αγάπης, που σταματούν στις ακτές του ανθρώπινου βίου. Αυτές οι λίγες σταλαγματιές ξεφεύγουν από το ξέσπασμα και φτάνουν ως τη γη μας. Για φανταστείτε αν όλα εκείνα τα ευλογημένα νερά κατέκλυζαν τον κόσμο μας!
Αγαπητοί μου,
Να αγαπάμε αγνά, ειλικρινά, θερμά τον Θεό και τον πλησίον μας. Ο Θεός θα μας αποδώσει από αυτήν την ζωή τα αγαθά της αγάπης μας και η γαλήνη αυτή θα εξουδετερώσει τα φαρμάκια της αχαριστίας, με τα οποία θα ποτιστούμε από τους συνανθρώπους μας, που θα ευεργετήσουμε.
Να αγαπάμε! Φίλους και εχθρούς, ομόθρησκους και αλλόθρησκους, συγγενείς και ξένους, γνωστούς και άγνωστους, να αγαπάμε τους πάντες. Σ’ αυτήν την αγάπη θα βρούμε την πολυπόθητη γαλήνη, και την πιο μεγάλη ευτυχία μας.