«Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου».
ε λίγες ἁπλές ἀλλά βαθυστόχαστες λέξεις ὁ Χριστός, στό σημερινό Εὐαγγέλιο, διαγράφει τήν ἀποστολή τῶν μαθητῶν του στόν κόσμο. Τήν παρομοιάζει μέ φῶς. Γιατί πραγματικά μέσα στίς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων οἱ χριστιανοί ἔχουν τίς ἴδιες ἰδιότητες πού ἔχει τό φῶς. Τρεῖς βασικές ἰδιότητες ἔχει τό φυσικό φῶς. Φωτίζει, ζεσταίνει, ἀπολυμαίνει. Τό ἴδιο ἀκριβῶς κάνει κι ἕνας πραγματικός μαθητής τοῦ Χρίστου.
Πρώτα - πρῶτα φωτίζει μέ τήν ἀρετή του. Μέ τήν ἠθική ἀκτινοβολία τῆς προσωπικότητάς του. Ἡ ζωή του εἶναι ἕνα φωτεινό παράδειγμα γιά μίμηση, γιατί ἀντιγράφει, μέσα στά ἀνθρώπινα πλαίσια, τήν ζωή τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ. Δέν ὑπάρχουν σ᾽ αὐτήν σκιές. Σκοτεινές ὑποθέσεις πού φοβοῦνται τό φῶς τῆς δημοσιότητας. Ὁ σύνδεσμός του μέ τό «Φῶς τὸ ἀληθινὸν» τόν ἔχει ἀναγεννήσει. Ἐφαρμόζεται καί σ᾽αὐτόν ἐκεῖνο πού ἔγραφε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου: «Ἦ τέ ποτε σκότος,νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίῳ». (Ἐφεσ. ε´ , 8)
Ἡ ἐνάρετη συμπεριφορά του τόν ἀναδεικνύει ἡγέτη στό περιβάλλον του. Δέν ἔχει σημασία ἡ κοινωνική του θέση. Εἴτε στήν βάση βρίσκεται εἴτε στήν κορυφή τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας ἐπιβάλλεται μέ τήν τιμιότητα καί τήν εἰλικρίνεια, μέ τήν σοβαρότητα καί τήν σεμνότητά του. Δέν παίρνει ἀξία τό πρόσωπο ἑνός τέτοιου χριστιανοῦ ἀπό τό ἀξίωμα καί τήν θέση πού κατέχει, ἀλλά ἡ θέση καί τό ἀξίωμα παίρνουν ἀξία ἀπ᾽ αὐτόν. Γι᾽ αὐτό δέν καταδέχεται νά χρησιμοποιήσει ἀνέντιμα μέσα γιά νά φτάσει ψηλά καί ἀποφεύγει τήν ἀναρριχητική εὐελιξία καί εὐκαμψία, τακτική πού εἶναι, δυστυχῶς, πολύ τῆς μόδας στόν καιρό μας. Ἐκεῖνο πού τόν ἐνδιαφέρει δέν εἶναι τό ποῦ θά φτάσει, ἀλλά τό ἄν θά ἀκτινοβολεῖ ἀπό ἐκεῖ πού βρίσκεται μέ τά καλά του ἔργα. Πόση ἀνάγκη ἔχει, ἀλήθεια, ὁ κόσμος, πρό πάντων σήμερα, ἀπό τέτοιους Χριστιανούς!
Ὕστερα ὁ πραγματικός χριστιανός ζεσταίνει μέ τήν ἀγάπη του. Τούτη ἡ ἀγάπη εἶναι τό διακριτικό του γνώρισμα. Προσφέρεται ἁπλόχερα σέ ὅλους, φίλους καί ἐχθρούς, γνωστούς καί ἄγνωστους. Στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὁ χριστιανός βλέπει ἕναν ἀδελφό. Γι᾽ αὐτό πονᾶ καί χαίρεται μαζί του. Εἶναι πρόθυμος νά σκύψει πάνω ἀπό τά προβλήματα τοῦ ἄλλου μέ στοργικό ἐνδιαφέρον, νά τοῦ δώσει τό χέρι του, νά τόν στηρίξει. Θυσιάζει χρόνο καί χρῆμα, στερεῖται τήν ἄνεση καί τήν ἡσυχία του, γιά νά γλυκάνει πληγές, γιά νά σπογγίσει δάκρυα, γιά νά κάμει νά ἀνθίσουν χαμόγελα χαρᾶς. Ὁ χριστιανός βρίσκει τήν μεγαλύτερη ἱκανοποίηση στήν προσφορά γιά τούς ἄλλους. Ὁ Παράδεισος γι᾽ αὐτόν δέν βρίσκεται στήν ἀπάθεια, ἀλλά στήν συμπάθεια, στήν συμμετοχή στό «πάθος» τοῦ άνθρωπου ἀπό ἀγάπη. Ἡ ἀδιαφορία, ἡ ψυχρότητα στόν πόνο τοῦ ἄλλου, εἶναι ἡ κόλαση, δηλαδή τό νά μήν ἔχεις ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη γιά τόν χριστιανό δέν εἶναι ἐλεημοσύνη, οὔτε κοινωνική πρόνοια. Εἶναι κάτι πολύ περισσότερο. Εἶναι προσφορά ὁλοκληρωτική τοῦ ἑαυτοῦ μας στόν ἄλλο. Εἶναι φλόγα πού ἔχει τήν δύναμη νά λιώσει τούς πάγους καί τῆς πιό σκληρῆς καρδιᾶς. Δέν ὑπάρχει πόρτα κλειστή πού νά μήν μπορεῖ νά τήν ἀνοίξει ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη εἶναι παντοδύναμη. Τά μεγαλύτερα θαύματα στήν Ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ, παλιά καί πρόσφατα, εἶναι τά θαύματα τῆς ἀγάπης. Τό φῶς τῆς ἀρετῆς πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό τήν ζεστασιά τῆς ἀγάπης γιά νά εἶναι γνήσιο. Διαφορετικά μοιάζει μέ τά ψεύτικα φῶτα πού στολίζουν τίς βιτρίνες καί πού ἐντυπωσιάζουν μέ τήν φαντασμαγορία τους, ὅταν τά βλέπεις ἀπό μακριά. Μόλις ὅμως τά πλησιάσεις, σέ ζαλίζουν μέ τό φωσφορισμό τους, χωρίς νά σοῦ προσφέρουν θαλπωρή. Χρειάζεται νά προσέξουμε ἰδιαίτερα τοῦτο τό σημεῖο, γιατί σήμερα ἡ ἀρετή τῆς βιτρίνας, τό φῶς χωρίς ζεστασιά, νοθεύει τήν ἀποστολή μας.
Τέλος, ὁ γνήσιος χριστιανός, ἀπολυμαίνει καὶ καθαρίζει, σάν «φῶς τοῦ κόσμου» τό κοινωνικό περιβάλλον πού μέσα σ᾽ αὐτό ζεῖ καί ἀγωνίζεται. Ὅπως τό ἡλιακό φῶς ἔχει τήν ἰδιότητα νά καταστρέφει τά νοσογόνα μικρόβια πού αναπτύσσονται στήν σκιά καί στό σκοτάδι καί νά ἀποξηραίνει τούς βάλτους πού ἀποτελοῦν ἑστίες μολύνσεως, ἔτσι καί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἀρετή καί τήν ἀγάπη του ἀσκεῖ ἐξυγιαντική ἐπίδραση στήν κοινωνία. Ἡ παρουσία του ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους εἶναι μιά παρουσία προφητική πού ἀνακαλεῖ στήν τάξη ὅσους παρεκτρέπονται. Ἕνας καί μόνο χριστιανός μέ φλόγα στήν ψυχή, μέ ἀγωνιστική διάθεση, εἶναι ἱκανός νά ἀναμορφώσει ὁλόκληρη κοινωνία καί νά μεταμορφώσει ἕνα βοῦρκο σέ ἀνθόκηπο. Ἡ ιστορία τῶν χριστιανικῶν ἱεραποστολῶν ἔχει νά παρουσιάσει ἄπειρα τέτοια παραδείγματα. Ἀκόμα καί σήμερα μποροῦμε νά διαπιστώσουμε τούτη τήν καθαρτική καί ἐξυγιαντική δύναμη τῶν χριστιανών, βλέποντας τούς καρπούς τοῦ ἀγώνα ἑνός καλοῦ πατέρα ἤ μιᾶς ἁγίας μητέρας μέσα στήν οἰκογένεια, κάποιου ἐμπνευσμένου δασκάλου σ᾽ ἕνα σχολεῖο, ἑνός ζηλωτῆ Κληρικοῦ σέ κάποιο χωριό καί ἀκόμα κάποιου χριστιανοῦ ἐργάτη ἤ ὑπαλλήλου στό ἐργοστάσιο ἤ τό γραφεῖο. Πόσες, ἀλήθεια, ἠθικές νεκραναστάσεις, πόσες ἐπιστροφές στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὀφείλονται σέ τέτοιους ἄγνωστους καί ἄσημους ἀνθρώπους, μέ ψυχές ὅμως γεμάτες «φῶς Χριστοῦ». Μόνο ἡ αἰωνιότητα θά τό ἀποκαλύψει.
Διηγοῦνται πώς ὅταν ὁ μεγάλος γερμανός ποιητής Γκαῖτε βρισκόταν στά τελευταία του, ἄνοιξε γιά μιά στιγμή τά μάτια του, κοίταξε γύρω του μέ βλέμμα ἀπλανές καί φώναξε: «Φῶς, περισσότερο φῶς». Ὕστερα ξεψύχησε.
Θά ἔλεγε κανείς πώς αύτή ἡ ἐπιθανάτια κραυγή τοῦ ποιητή ἐκφράζει τό μεγάλο αἴτημα τῆς ἐποχῆς μας. Ὁ σημερινός κόσμος, ὁ σύγχρονος πολιτισμός, ἀπό τά πρόθυρα τοῦ πνευματικοῦ θανάτου φωνάζει: «Φῶς, περισσότερο φῶς». Ὁ Χριστός σήμερα ἀπαντᾶ σέ τούτη τήν γεμάτη ἀγωνία κραυγή ἀπευθυνόμενος σ᾽ ἐμᾶς τούς χριστιανούς, μᾶς λέει: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου».
Φωτίστε μέ τήν ἀρετή σας, ζεστάνετε μέ τήν ἀγάπη σας, ἐξυγιάνετε μέ τήν ἠθική καί πνευματική ἐπιρροή σας τήν κοινωνία. Ἄς νιώσουμε τό μέγεθος τῆς τιμῆς, ἀλλά καί τῆς εὐθύνης. Ὁ Χριστός μᾶς θέλει φωτοδότες. Καί πρέπει νά γίνουμε, ἄν θέλουμε νά ἀνατείλουν καλύτερες ἡμέρες στήν γῆ.