Αγαπητοί μου αδελφοί,
υο είναι οι γεννήσεις του Χριστού. Η μία, η θεία από τον Πατέρα χωρίς μητέρα, η δε άλλη ανθρώπινη, από Μητέρα χωρίς Πατέρα.
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, στη γενεαλογία του Κυρίου λέγει ότι είναι «υιός του Ενώς, του Σηθ, του Αδάμ, του Θεού».
Εδώ πρέπει να τονισθεί κάτι πολύ σημαντικό που πολλοί μπορεί να μην το έχουν προσέξει ποτέ.
Στη Γενεαλογία του κυρίου μας, διαβάζουμε: «Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε Ιακώβ κλπ» όταν όμως φθάσει στη γέννηση του Κυρίου μας, λέγει: Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ, τον άνδρα Μαρίας, εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός».
Επειδή η Παναγία μας συνέλαβε ασπόρως, χωρίς συμμετοχή ανδρός, μείνασα έγγυος με την ενέργεια του αγίου Πνεύματος, αυτή μόνη είναι η γεννήτωρ; «εξ ης … (από την οποία) γεννήθηκε ο Ιησούς. Ή αλλιώς; Η οποία γέννησε μόνη τον Ιησού Χριστό, εξ αγίου Πνεύματος συλλαβούσα στα σπλάχνα της.
Αυτό να το προσέξουν οι αιρετικοί όλων των αιώνων αλλά και οι προτεστάνται που δεν είναι καν εκκλησία (οι ευαγγελικοί λεγόμενοι, που αρνούνται να ονομάσουν την Παναγία ΘΕΟΤΟΚΟ.
Τι θα πει Θεοτόκος; Είναι σύνθετη λέξη: ΘΕΟΣ και ΤΟΚΟΣ. Δηλ. γέννηση. Αφού λοιπόν η Παναγία μας γέννησε τον Κύριο, τι πιο σωστό και φυσικό από το να ονομάζεται ΘΕΟΤΟΚΟΣ; Αλλά γι αυτό όλοι οι αιρετικοί είναι πλανεμένοι. Βρίσκονται σε βαθιά πλάνη και η μετάνοιά τους είναι σχεδόν αδύνατη, εκτός εάν τη ζητήσει επίμονα από τον Κύριο.
Είναι ακόμα πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η μνηστεία στους Εβαράιους λογίζονταν σαν γάμος και χωρίς να συνέλθει το ζεύγος, γιαυτό ο Ιωσήφ καίτοι Μνήστωρ, δηλ. αρραβωνιαστικός, ονομάστηκε άνδρας της Μαρίας (της Παναγίας μας).
Εάν παραβάλλουμε όσα ο άγγελος είπε στον Ιωσήφ στον ύπνο του, με εκείνα που φανέρωσε ο αρχάγγελος Γαβριήλ προς την Παρθένο, βλέπουμε ότι τα ευαγγέλια του αρχάγγελου, καθαρότερα φανέρωσαν την θεότητα του Ιησού χριστού. Στον μεν ιωσήφ διώχνει το φόβο της αμαρττίας λέγοντας: «Ιωσήφ, υιός Δαβίδ, μη φοβηθείς παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου» (Ματθ.) ενώ στην Παναγία μαςπαρουσιάστηκε μπροστά της όταν δεν κοιμώταν και έδιωξε από την ψυχή της τον φόβο της απάτης λέγοντας «Μη φοβού Μαριάμ» (λουκ) «εύρες γαρ χάριν παράτω Θεώ» και έφερε τη χαρά; «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου ευλογημένη συ εν γυναιξί». «πνεύνα άγιο επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι (Λουκ.) δηλ. και με τη δύναμη του θεού και Πατρός τελεσιουργήθηκε το μέγα μυστήριο της σαρκώσεως του Λόγου.
Ο άγγελος είπε το όνομα του Χριστού στον Ιωσήφ «τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν (Ματθ). Το αυτό είπε και ο αρχάγγελος, όμως πρόσθεσε ότι ο Ιησούς εστί μέγας και Υιός Υψίστου και ότι η βασιλεία αυτού είναι αιώνιος και ατελεύτητος; «ούτως έσται μέγας, Υιός Υψίστου κληθήσεται και δώσει αυτό κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος» (Λουκ)
Ο Ιησούς Χριστός λοιπόν, που γεννήθηκε από την Παρθένο, είναι ο καθαιρέτης της αμαρτίας, ο διώκτης της λύπης, ο χορηγός της χαράς, ο διανομέας της ευλογίας, ο δοτήρας της χάριστος, ο σωτήρας του κόσμου. Γι αυτό ο γέρων Πορφύριος επανελάμβανε: Ο ΙΗΣΟΥΣ είναι το ΠΑΝ.
Αυτοί είναι οι λαμπροί χαρακτήρες του Ιησού Χριστού, ο οποίος με τη χάρη του αγίου Πνεύματος και τη δύναμη του Θεού και Πατρός, συνελήφθη στην κοιλία της μητρός και έλκαβε απόαυτήν σάσκα. Αυτός είναι ο μέγας Υιός του Υψίστου, ο Βασιλεύς των αιώνων που η βασιλεία του δεν έχει τέλος. Αυτός είναι ο άγιος, αυτός είναι ο Υιός του Θεού. Αυτός είναι Θεός και άνθρωπος, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Τι μας είπε; «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμεν». Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε ένα! «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι εμού» και ο απόστολος λέγει: «ο μη έχων τον Υιόν ουδέ τον Πατέρα έχει» και όταν ο Απόστολος Φίλιππος είπε στον Χριστό «δείξε μας τον Πατέρα» ο Κύριος απάντησε:»τόσον χρόνο είμαι μαζί σας και λέγεις δείξε μας τον Πατέρα; Ο πατήρ είναι εν εμοί (μέσα μου) και εγώ εν τω Πατρί (μέσα στον Πατέρα)».
Πού είναι οι δυστιχισμένοι χιλιασταί να το ακούσουν, που συνεχίζοντας την αίρεση του Αρείου λενε ότι ο Χριστός είναι κτίσμα κι όχι Θεός… Τι μεγάλη βλασφημία! Και ελπίζουν στη σωτηρία της ψυχής τους αλλά όταν κλείσουν τα μάτια θα έλθει η τραγική πραγματικότητα (γι αυτούς) και θα δουν τη μεγάλη πλάνη αλλά θα είναι αργά. Μην τους ονομάζετε «μάρτυρες του Ιεχωβά» ότι δηλαδή υποφέρουν για τον Θεό (Ιεχωβά ή Γιαχβέ= ένα από τα ονόματα του Θεού).Είναι προδόται του Ιεχωβά, είναι προδόται του Θεού, όπως ο Ιούδας και ο Άρειος. Γι αυτό και θα έχουν την ίδια τύχη. Μην τυχόν και έρθετε σε συζήτηση μζί τους με την ελπίδα να τους πείσετε να λλάξουν, να μετανοήσουν. Μιλάτε με τον ίδιο το διάβολο και ας πρόκειται για όμορφες, καλοντυμένες, ευγενέστατες κοπέλες, γεμάτες χαμόγελα. Μας το προείπε ο κύριος. «είναι προβατόσχημοι λύκοι! Έξωθεν έχουν προβιά προβάτου, έσωθεν δε εισί λύκοι άρπαγες»
Μη τυχόν και τους βάλετε σπίτι σας, αλλοίμονο! Σας πιέζουν; Πείτε τους με ευγένεια και καλοσύνη: «σας παρακαλώ, κάντε το σταυρό σας (το σημείο του Σταυρού) και πείτε μας το πιστεύω!!! Είναι πολύ απλό. Τι είναι το Πιστεύω; Το σύμβολο της πίστεως. Λοιπόν πείτε μας σε τι πιστεύετε για να σας γνωρίσουμε. Νομίζετε ότι θα πουν το πιστεύω… και εις ένα Κύριον Ιησού Χριστόν τον Υιόν του Θεού τον μονομερή κτλ;Προτιμούν να πεθάνουν! Αυτός είναι ο διάβολος. ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ.
Ας επανέλθουμε όμως στη γέννηση του Κυρίου μας.
Εάν λοιπόν ο μονογενής Υιός του Θεού κατέβηκε από το ύψος της θείας δόξης Του στο βάθος της ανθρώπινης ταπεινώσεως και θεός ών αληθινός «εκκένωσεν εαυτόν μορφήν δούλου λαβών (φιλιππ), εάν έλαβε το όνομα υπέρ παν όνομα» δηλαδή το ΙΗΣΟΥΣ, που σημαίνει ΣΩΤΗΡ(ας), εάν ήρθε στον κόσμο «ουχ ίνα κρίνει τον κόσμο αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι αυτού (Ιωαν) εάν ήρθε στον κόσμο «αμαρτωλούς σώσαι» (Α’ Τιμοθ.) τότε πρέπει να χαιρόμαστε με απερίγραπτη χαρά, διότι όλοι έχουμε τη δυνατότητα να σωθούμε, να κληρονομήσουμε την επουράνια βασιλεία, να επιτρέψουμε στον Παράδεισο αφού εξαλείφθηκε η αμαρτία, λύθηκε η κατάρα, κλείσθηκε η πόρτα της κολάσεως και άνοιξε η πόρτα του Παραδείσου που την φύλαγε άγγελος με φλόγινη ρομφαία από την εκδίωξη του Αδάμ, μετά το προπατορικό αμάρτημα.
Όμως δεν πρέπει να ξεχάσουμε κάτι, καθώς είμαστε μέσα στη χαρά για τα ουράνια δώρα που μας έφερε ο Κύριός μας με την έλευσή του, δηλαδή την σωτηρία μας μετά την καταστροφή των έργων του διαβόλου.
Τι δεν πρέπει να ξεχάσουμε; Αυτά που είπε ο Πρεσβύτης Συμεών στην Παναγία μας, όταν 40 ημέρες μετά τη γέννηση του Χριστού, τον πήρε στην αγκαλιά του, είπε το «νυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα»! και απευθυνόμενος στην Μαριάμ, την μητέρα του, είπε αυτά τα αξιοσημείωτα λόγια: «Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον»
«Σ η μ ε ί ο ν α ν τ ι λ ε γ ό μ ε ν ο ν»
Ως προς το Σημείο αντιλεγόμενο θα μπορούσαμε να πούμε τα εξής: προσέξτε τις αντιθέσεις:
Ο Ιησούς λατρεύεται στον ουρανό από τους αγγέλους ως Παντοκράτωρ και στη γη σπαργανούται από την Παρθένο ως βρέφος στην φάτνη.
Είναι ο πανταχού παρών ως απεριόριστος και λαμβάνεται στις αγκάλες του Συμεών.
Βρίσκεται και στους κόλπους του Πατρός επάνω και στην αγκαλιά της Μητρός Του κάτω.
Άναρχος ως θεός, γεννιέται όμως «εν χρόνω» από την Παναγία προ δύο και πλέον χιλιάδων ετών.
Αόρατος ως Θεός και αψηλάφητος, όμως ως τέλειος άνθρωπος και ορατός και ψηλαφητός.
ΑΛΛΑ πώς κείται εις πτώσιν και εις ανάστασιν πολλών; Δηλαδή πώς ο ίδιος είναι αίτιος και πτώσεως και αναστάσεως;
Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου. Φωτίζει όλους για να αναστηθούν από το σκοτάδι της αμαρτίας. Ο ήλιος απλώνει τις ακτίνες του παντού. Όσοι κλείνουν τα μάτια, εκείνοι, δε βλέπουν το φως και μένουν σκοτισμένοι.
Ποιός λοιπόν είναι ο αίτιος;
Όταν δε ο Κύριός μας με τη θεία διδασκαλία του ανέτειλε στην Ιερουσαλήμ τότε και αυτοί που έστειλαν οι γραμματείς και φαρισαίοι για να τον συλλάβουν, θαύμασαν και είπαν: «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος» και οι όχλοι, ο λαός έλεγε: «Ουδέποτε εφάνη ούτως εν τω Ισραήλ». Όσοι όμως δύστροποι έκλεισαν τα μάτια και τα αυτιά έμειναν στο σκοτάδι της
απιστίας.
Πόσες φορές ο Κύριός μας διδάσκοντας κατέληγε: «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω»! Όποιος έχει αυτιά και καλή διάθεση ψυχής ας προσέξει τα λόγια μου και ας τα ακολουθήσει.
Δυστυχώς, δυστυχώς όσοι είχαν σκοτεινό το βλέμμα από τον εγωισμό, την υπερηφάνεια, τον φθόνο και άλλα πάθη έβλαψαν τους εαυτούς τους αιώνια επειδή όχι μόνο δεν πίστεψαν αλλά κατεδίωξαν τον Χριστό και τον καταδίκασαν σε θάνατο;
Τι είπαν; «Το αίμα αυτού εφ ημάς και επί τα τέκνα ημών» . καταράστηκαν μόνοι τους τον εαυτό τους γι αυτό δεν έχουν πια ούτε ένα Ναό και σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όπως είχε προφητεύσει ο Κύριός μας.
Όσον αφορά την Ιερουσαλήμ: πράγματι δεν έμεινε «λίθος επί λίθου», το 70 μΧ όταν ο Τίτος μετέπειτα αυτοκράτορας, πολιόρκησε και κατέλαβε, κυρίευσε την πόλη! Τότε ήταν που από την πείνα, μια μάνα έσφαξε και έψησε το παιδί της…Απ’ όλα αυτά καταλαβαίνουμε ποιοι σηκώνονται και ποιοι πέφτουν. Σε ποιους γίνεται ο Χριστός Ανάσταση και σε ποιους πτώση.
Όταν τώρα εμείς οι τιποτένιοι, ο πηλός και το χώμα, ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέποντας τον δημιουργό της κτίσεως να είναι σπαργανωμένος στην φάτνη των αλόγων ζώων, από άφατη ταπείνωση, αποστρεφόμαστε την αμαρτία της υπερηφάνειας και έχουμε ταπεινό φρόνημα· όταν βλέπουμε ότι από αγάπη για μας τους αμαρτωλούς, έγινε άνθρωπος και υπέμεινε σταυρό και θάνατο· όταν έχουμε αγάπη μεταξύ μας, όπως αυτός μας αγάπησε· όταν βλέποντας το φως των θείων αρετών Του φροντίζουμε με κάθε τρόπο να ακολουθούμε τα ίχνη του, τότε η ενανθρώπιση του Χριστού γίνεται ανάσταση των ψυχών μας όπως είπε ο πρεσβύτης Συμεών.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η θέλησή μας είναι ασθενική και νικιέται από τα πάθη της σάρκας, φθείρεται από τη ματαιότητα του κόσμου και πλανάται από τους πειρασμούς που μας βάζει ο διάβολος. Όλοι μας όμως θέλουμε την αρετή, όλοι εμείς που πιστεύουμε στο Χριστό θέλουμε να τηρήσουμε τα προστάγματά του, τις εντολές του. Ποιος είναι εκείνος ο άνθρωπος που δε θέλει την τιμή, την δόξα, την Βασιλεία των Ουρανών; Όμως ο Κύριος είναι «ο ενεργών εν ημίν και το θέλειν και το ενεργείν».
Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο που τόσο πολύ μας αγάπησε και τόσο πολύ ταπεινώθηκε για μας, να ενισχύσει την ασθενική θέλησή μας και να την δυναμώσει στην εργασία και την εκπλήρωση των θείων εντολών του. Να μας βοηθήσει με την άπειρη αγάπη του ώστε η ένσαρκος οικονομία του να μην γίνει για μας πτώση αλλά ανάσταση ζωής αιωνίου, (αιώνιας ζωής). ΑΜΗΝ