ατά τήν πρώτη ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας,ἐνῶ πλέον εἶχε βραδυάσει καί οἱ θύρες τοῦ σπιτιοῦ, 
ὅπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι οἱ μαθητές, ἦταν κλεισμένες ἐξαιτίας τοῦ φόβου τῶν Ἰουδαίων, ἦρθε ἔξαφνα ὁ Ἰησοῦς, στάθηκε στό μέσον καί τούς λέγει: «Εἰρήνη ὑμῖν», νά ἔχετε εἰρήνη.
Καί ἔπειτα ἀπό ὀκτώ ἡμέρες, ὅταν ἐμφανίστηκε, ὁ Κύριος, γιά δεύτερη φορά στούς μαθητές του, τούς χαρίζει τήν Εἰρήνη, λέγοντάς τους καί πάλι: «Εἰρήνη ὑμῖν». Αὐτό σημαίνει ὅτι τό σπουδαιότερο πράγμα στόν κόσμο εἶναι «ἡ Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα». (Φιλιπ. 4,7)
Μπορεῖ ἡ ἀνθρώπινη, ἡ επίγεια, ἡ κοσμική Εἰρήνη νά εἶναι τό ὕψιστο ἀγαθό ἀπό ὅσα μπορεῖ νά ἐπιθυμήσει καί νά ἀπολαύσει ὁ ἄνθρωπος, νά εἶναι θησαυρός πολύτιμος, πλοῦτος ἀνεκτίμητος, ἡ Εἰρήνη ὅμως πού προσφέρει ὁ Χριστός εἶναι διαφορετική, εἶναι ἡ μοναδική.
Αὐτό φαίνεται ἀπό τό διάγγελμα τοῦ Χριστοῦπρός τούς μαθητές του: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν· μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω». (Ἰω. 14, 27) Δηλαδή, ἐγώ φεύγω καί σᾶς ἀφήνω τήν εἰρήνη, σᾶς δίνω τήν ἀληθινή καί ἀναφαίρετο εἰρήνη, τήν ὁποία ἐγώ ἔχω ἀπό τόν ἑαυτό μου σέ ἄπειρο βαθμό. Δέν σᾶς δίνω ἐγώ ψεύτικη εἰρήνη, ὅπως δίνει ὁ κόσμος. Λοιπόν, ἄς μήν ταράσσεται ἀπό ἐσωτερικές ἀνησυχίες ἡ καρδιά σας καί ἄς μήν δειλιάζει μπροστά στούς ἐξωτερικούς κινδύνους, ἀφοῦ θά ἔχετε ἐμένα καί τήν εἰρήνη μου μέσα στίς ψυχές σας.
Ἄς δοῦμε ὅμως ποιά εἶναι τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς Εἰρήνης τοῦ Θεοῦ:
α) Ἡ Εἰρήνη πού χαρίζει ὁ Χριστός πρῶτα πρῶτα εἶναι: ἡ συμφιλίωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.
Μά, θά ρωτήσει κάποιος, βρισκόμαστε σέ πόλεμο μέ τόν Θεό; Ναί! Μήν σᾶς φαίνεται παράξενο. Ὅσοι ἁμαρτάνουν βρίσκονται σέ πόλεμο μέ τόν Θεό. Διότι ἐκεῖνος πού ἁμαρτάνει γίνεται ἐπαναστάτης καί ἐχθρός τοῦ Θεοῦ. Διακόπτονται οἱ σχέσεις αὐτομάτως. Τό δίκαιο εἶναι νά συντριβεῖ καί θά συντριβεῖ. Τό ἀπαιτεῖ ἡ θεία δικαιοσύνη. Ἀλλά όταν ὁ ἄνθρωπος συνέλθει καί θελήσει νά πλησιάσει τόν Θεό καί ζητήσει νά συμφιλιωθεῖ μέ τόν Θεό, ἐκεῖνος πού ἀναλαμβάνει νά τόν συμφιλιώσει εἶναι ὁ Χριστός.
Γι' αὐτό σταυρώθηκε. Ὁ Σωτήρας πληρώνει γιά τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο τήν ἀποζημίωση. Δίνει τό Αἷμα του. Ὁ Θεός Πατέρας, δέχεται τήν θυσία του, διότι ἡ θυσία αὐτή τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀρκετή να ἐξιλεώσει τόν Θεό γιά ὅλους τούς ἁμαρτωλούς ὅλων τῶν αἰώνων. Μέ τήν προϋπόθεση, βέβαια, νά ἀποφασίσει ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος νά μετανοήσει. Τότε λύνεται τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ. Συμφιλιώνεται ὁ Θεός μέ τόν ἄνθρωπο. «Ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ».(Ρωμ. 5,10) Διότι, ἐνῶ εἴμασταν ἐχθροί, συμφιλιωθήκαμε μὲ τὸν Θεό διά τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ του. Ὁ ἄνθρωπος τότε ἀποκτᾶ φιλία μέ τόν Θεό καί ἀποκαθίστανται οἱ σχέσεις τους. Μόνο φιλία; Υἱοθετεῖται ἀπό τόν Θεό καί ἀποκτᾶ ὅλα τά δικαιώματα τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἐγκαθίσταται ἡ Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Ἔχει πλέον τήν προστασία τοῦ Θεοῦ καί αἰσθάνεται τόν ἑαυτό του ἀσφαλή «ἄρα οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκείου τοῦ Θεοῦ»,(Ἐφ.,2,19) δηλαδή, δέν εἶστε πλέον ξένοι, ὅπως προηγουμένως, καί προσωρινοί πολίτες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά εἶστε συμπολίτες ὅλων τῶν Ἁγίων, καί οἰκιακοί τοῦ Θεοῦ, τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
β) Ἔπειτα, ἡ Εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ: συμφιλιώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν ἑαυτό του.
Πόση ταραχή καί ἀναστάτωση δέν φέρνουν μέσα μας τά πάθη καί οἱ κακίες! Θυμηθεῖτε τίς ταραχές τῆς ψυχῆς πού φέρνει ἡ ἔχθρα καί ἡ ἐκδίκηση. Ἀρκεῖ νά δοῦμε τόν ἐχθρό μας, νά ἀκούσουμε τό ὄνομά του καί ἀμέσως φουντώνει τό πάθος. Ἀναστατώνονται τά σωθικά μας. Βρίζουμε κυριολεκτικά ἀπό τό κακό μας. Σκεφτείτε ἀκόμη σέ τί παροξυσμούς τρέλας, σέ τί ἐκρήξεις καταστρεπτικῆς μανίας φθάνει ἐκεῖνος πού τόν πιάνουν τά νεῦρα, ὁ θυμός, ἡ ὀργή. Κοιτάξτε τόν φθονερό πόσο λιώνει, καί τόν ζηλότυπο τί σαράκι τόν κατατρώγει. Δεῖτε τόν, χωρίς πίστη, ἄνθρωπο πόσο ταράσσεται μπροστά στίς ἀντιξοότητες τοῦ βίου καί τίς παντός εἴδους θλίψεις.
Ὅλη ὅμως αὐτή ἡ τρομερή τρικυμία καί ὁ τρομερός ἐσωτερικός πόλεμος σταματάει. Πότε; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος γυρίσει στόν Χριστό καί ἀποφασίσει νά ζήσει πλέον σύμφωνα μέ τόν νόμο του. Τότε ἡ «Εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα», βασιλεύει στήν καρδιά του.
γ) Ἀκόμη ἡ Εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ: συμφιλιώνει ὅλους τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους.
Καί πρῶτα – πρώτα τά μέλη τῆς οἰκογένειάς του. Διότι, δυστυχῶς, ἡ οἰκογένεια πού δέν ἔχει Χριστό καί δέν ζεῖ μέ τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, περνάει τίς περισσότερες ἡμέρες τῆς ζωῆς της, μέ πίκρα καί θλίψη. Ἀπό τί; Ἀπό τήν γκρίνια καί τήν διχόνοια τῶν μελῶν της. Φτάνουν, ὥστε νά μήν θέλει νά δεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ἀλληλοτρώγονται καί γίνονται ἄσπονδοι ἐχθροί, καί οἱ γονεῖς, καί τά ἀδέλφια. Ἀνάβει τέτοιος πόλεμος καί τέτοια φαγωμάρα μεταξύ τῶν συζύγων, ὥστε νά παίρνει ὁ ἕνας τό καπέλο του καί ἡ ἄλλη τήν τσάντα της καί νά τρέχουν στήν Μητρόπολη καί στούς δικηγόρους γιά τό διαζύγιο. Καί μόνον αὐτό; Πόσα ἐγκλήματα δέν γίνονται καθημερινά μεταξύ ἀδελφῶν, μεταξύ παιδιῶν καί γονέων, γιά κτηματικές διαφορές; Καί πόσες οἰκογένειες δέν διαλύονται γιά τό ἀσυμβίβαστο τοῦ χαρακτῆρος, γιά τό ἕνα, γιά τό ἄλλο, καί τελικά μένουν τά παιδιά ὀρφανά στούς δρόμους, μέ ζωντανούς τούς γονεῖς;
Ἀλλά, ὅταν ἀποφασίσουν νά ἀρνηθοῦν τήν μητέρα τῆς διχόνοιας, δηλαδή τήν ἁμαρτία, ὅταν δεχτοῦν στά σπίτια τους τόν μέγα εἰρηνοποιό, τόν Χριστό καί ἀλλάξουν ζωή καί μετανοήσουν καί ἐξομολογηθοῦν, θά ἀκούσουν τό «Εἰρήνη ὑμῖν». Τότε ἡ προσπάθεια τοῦ καθενός θά εἶναι, μέ τρόπο, νά διατηρήσει τήν Εἰρήνη καί νά εἰρηνεύσει μέ τά ἄλλα μέλη τῆς οἰκογένειας. Τότε ὁ καθένας στήν οἰκογένεια θά ἐνδιαφέρεται καί θά θυσιάζεται γιά τόν ἄλλο. Χαρά στήν οἰκογένεια αὐτή τότε, διότι θά εἶναι πλέον τόπος εἰρήνης καί εὐχάριστης συμβίωσης τῶν μελῶν της.
δ) Τέλος, ἡ Εἰρήνη πού παίρνουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν Χριστό, ὅταν συνδεθοῦν μαζί του, φέρνει: συμφιλίωση καί ἀγάπη μεταξύ τῶν μελῶν τῆς κοινωνίας, ἑπομένως καί τήν Εἰρήνη μεταξύ τους.
Οἱ ἀνθρώπινες κοινωνίες ἔχουν σήμερα ἀγάπη καί Εἰρήνη; Κάθε ἄλλο. Ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν ἐψύγη καί ἡ Εἰρήνη ἐγκατέλειψε τήν γῆ. Οἱ κοινωνίες ἀναστατώνονται ἀπό τήν πάλη τῶν τάξεων καί οἱ λαοί ὑποφέρουν ἀπό τούς ἄγριους πολέμους καί τίς φονικώτατες συγκρούσεις καί τίς πολύνεκρες συρράξεις. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ καιροῦ μας «ὁδὸν Εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν, σύντριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν τοῖς ὁδοῖς αὐτῶν». (Ρωμ., 3, 1617 ) Δηλαδή, δέν γνώρισαν καί δέν δοκίμασαν τόν δρόμο τῆς εἰρήνης, τήν ζωή εἰρήνης γιά τόν εὐατό τους καί γιά τούς ἄλλους,. Στούς δρόμους τῆς ζωῆς τους σκορπίζουν συντρίμματα καί συσσωρεύουν δυστυχίες καί θλίψεις ἐναντίον τοῦ πλησίον τους. Κοιμοῦνται πάντοτε μέ τόν ἐφιάλτη τῆς ἔκρηξης νέου παγκοσμίου πολέμου καί ξυπνοῦν μέ τόν φόβο τῶν πυρηνικῶν βομβῶν πού εἶναι ἐγκατεσπαρμένες σέ ἀμέτρητες στρατιωτικές βάσεις, σέ ὅλο τόν κόσμον, πού ἄν, καί ὅταν χρησιμοποιηθοῦν, θά τινάξουν τόν πλανήτη μας στόν ἀέρα.
Ἀλλά γιατί ὑπάρχει ἔλλειψη τῆς Εἰρήνης; Ὑπάρχει διότι ἡ Εἰρήνη εἶναι δῶρο κυρίως τοῦ Ἄρχoντος τῆς Εἰρήνης, τοῦ Χριστοῦ, πρός ἐκείνους πού είναι συνδεδεμένοι μέ Αὐτόν καί βαδίζουν ἐπάνω στίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἀλλά οἱ πολλοί σήμερα δέν ζητοῦν τήν Εἰρήνην τοῦ Χριστοῦ. Δέν θέλουν κἄν νά ἔχουν σχέση μέ Αὐτόν. Αὐξάνουν τούς στρατούς, πολλαπλασιάζουν τίς βιομηχανίες τῶν πολυποίκιλων φονικῶν ὅπλων, ἀποθηκεύουν ἀτομικά ὄπλα. Μετέβαλαν τήν γῆ σέ ἀπέραντο ὁπλοστάσιο, καί ἐξοπλισμένοι μέχρις ὀδόντων, ἀλληλοϋποβλεπόμενοι, συγκεντρώνονται γιά να συζητήσουν δῆθεν γιά τήν Εἰρήνη. Ἀλλά ἡ Εἰρήνη δέν ἔρχεται. Γιά νά ἔλθει ἡ Εἰρήνη, πρέπει νά τήν στείλει ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης, ὁ Χριστός. Ἀλλά ὁ Χριστός τήν δωρίζει σέ εκείνους πού συνδέονται μαζί του, μετανοοῦν καί ζοῦν χριστιανικά.
Γιά νά ἔλθει ἡ Εἰρήνη, πρέπει οἱ αἰτίες πού διαιροῦν τούς ἀνθρώπους, τούς κομματιάζουν καί τούς ὁδηγοῦν σέ φονικότατες μάχες καί πολέμους, νά λείψουν. Οἱ αἰτίες αὐτές εἶναι ἡ ἀντιζηλία, ἡ ἀντιπάθεια, ἡ ἀδικία, ἡ ἔχθρα, ἡ πλεονεξία, ἡ φιλοδοξία καί γενικῶς τά διαλυτικά μικρόβια τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τά ὁποῖα προσβάλλεται ἀμέσως ἡ Εἰρήνη.
Τότε θά θελήσει ἡ Εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ νά μείνει μόνιμα στήν γῆ. Πότε; Ὅταν οἱ ἄνθρωποι θά ζοῦν ἀδελφομένοι καί τά ἔθνη ἀγαπημένα.
Πληρώνουμε πραγματικά πολύ ἀκριβά τό λάθος νά, μήν στηρίξουμε τήν Εἰρήνη τῆς ψυχῆς μας καί τήν Εἰρήνη τοῦ κόσμου στήν Ἀλήθεια τοῦ «Θεοῦ τῆς εἰρήνης». Εἶναι ἡ Εἰρήνη πού πηγάζει ἀπό τήν Ἀνάσταση ὄχι μόνο τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλά καί τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Εἶναι καιρός αὐτήν τήν Εἰρήνη νά τήν ἐπιδιώξουμε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις, ἄν θέλουμε κάποτε νά πραγματοποιηθεῖ καί γιά ἐμᾶς ἐκεῖνο πού ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑποσχόταν στούς Φιλιππησίους: «καὶ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». (Φιλιπ., 4,7)