«Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν...»
σημερινή ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως, Ἀγαπητοί μου, σαράντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση,
σηματοδοτεῖ τό τέλος τῆς ἐπίγειας παρουσίας τοῦ Κυρίου μας καί τήν ἄνοδό Του στούς οὐρανούς, πλησίον τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα. Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἐπιστρέφει ἐκεῖ, ἀπό ὅπου ξεκίνησε πρίν τήν Σάρκωσή Του, μόνο ὡς Θεός. Ἐπί πλέον, ἀνεβάζει στούς οὐρανούς τήν ἀνθρώπινη φύση καί ξαναδίνει στόν ἄνθρωπο, αὐτό πού του ἔλειπε: δηλαδή,
-Τήν δυνατότητα νά βρίσκεται σέ συνεχή κοινωνία μέ τόν Θεό.
-Τήν δυνατότητα νά νικάει τήν ἁμαρτία καί τόν φόβο τοῦ θανάτου.
-Τήν δυνατότητα τῆς σωτηρίας, τῆς θεώσεως καί τῆς λυτρώσεως.
-Καί αὐτή ἡ σωτηρία δέν ὑπάρχει πλέον ὡς ἀναμονή ἤ ὡς ἐπιθυμία, ἀλλά ὡς βεβαιότητα.
Ἐπί σαράντα ἡμέρες ὁ Ἀναστημένος Κύριος ἐμφανίζεται στούς μαθητές Του. Συνομιλεῖ μ᾽αὐτούς. Συντρώγει. Ἐπιλύει τίς τελευταῖες ἀπορίες τους. Κάνει θαύματα. Τούς φανερώνει τήν ἀγάπη Του. Τούς καλεῖ νά ἀναμένουν τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τούς ὑπόσχεται ὅτι δέν θά τούς ἀφήσει ὀρφανούς. Τούς δίνει πλέον τήν βεβαιότητα, ὅτι ὄχι μόνο ἐπάτησε τόν θάνατο, ἀλλά καί ότι προετοιμάζει γιά τόν καθένα, τήν κοινή Βασιλεία. Ὅτι, ὄχι μόνο θά ἀναστηθοῦμε, ἀλλά καί θά ζήσουμε σέ κοινωνία μέ τόν Θεό. Γιατί τό νόημα τῆς ὑπάρξεώς μας δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά ζήσουμε αἰώνια. Ἀλλά τό νά ζήσουμε αἰώνια μαζί μέ τόν Θεό. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται ἀπό τήν παροῦσα ζωή καί ὄχι μετά θάνατον.Ὁ Κύριός μας συνοδευόμενος ἀπὸ τούς Ἀγγέλους, «ἐν νεφέλη φωτεινή», ἀνεβαίνει στόν οὐρανό.
Ἀγαπητοί μου, ἡ γῆ εἶναι ἔνας κόκκος ἄμμου. Ἄν βλέπαμε δύο ἀνθρώπους νά σκοτώνονται γιά ἕνα κόκκο ἄμμου, τί θά λέγαμε; Πόσο ἀνόητοι εἶναι! Ἔπειτα, ἡ γῆ αὐτή δέν εἶναι ἡ μόνιμη κατοικία μας. Εἶναι ἕνα ξενοδοχεῖο. Στό ξενοδοχεῖο κοιμᾶσαι ἀναγκαστικά, καί λαχταρᾶς πότε νά πᾶς στό σπίτι σου. Ἔτσι καί στήν γῆ αὐτή, εἴμαστε φιλοξενούμενοι. Καί τό ξενοδοχεῖο αὐτό, σήμερα εἶναι τοῦ ἑνός, αὔριο τοῦ ἄλλου. Φεύγουμε. Κανείς δέν μένει ἐδῶ. Ἡ κατοικία μας ἐδῶ στή γῆ εἶναι προσωρινή. «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». (Ἑβρ. 13,14) «Πάροικοι καὶ παρεπίδημοι ἐσμὲν ἐπὶ τῆς γῆς». (Πέτρ. 2,11)
Λοιπόν, τί περιμένουμε; Μόνιμη κατοικία μας εἶναι ὁ οὐρανός. Δέν πλαστήκαμε γιά τά ἐπίγεια καί τά μάταια. Γιά τά μικρά καί τά ἀσήμαντα, ἀλλά γιά τόν οὐρανό.
Ἀπόδειξη στά ὅσα λέμε ἀποτελεῖ ἡ στάση τοῦ ἀνθρώπου. Ἐνῶ τά ζῶα περπατοῦν μέ τά τέσσερα κι ἔχουν τό κεφάλι πρός τά κάτω, ὁ ἄνθρωπος στέκει ὄρθιος κι ἔχει τό κεφάλι ψηλά. Γιατί; Γιά νά βλέπει τόν οὐρανό. Ἡ ὡραία ἀρχαία ἑλληνική λέξη, ἄνθρωπος, σημαίνει αὐτόν πού βλέπει πρός τά ἄνω, πρός τόν οὐρανό.
Ρώτησαν κάποτε ἕνα φιλόσοφο: Ποιά εἶναι ἡ πατρίδα σου;
Ἐκεῖνος ὅλη μέρα, μέχρι νά νυχτώσει, τούς ἀπαντοῦσε λέγοντας: Περιμένετε.
Ὅταν νύχτωσε καί βγῆκαν τά ἄστρα, τούς ἔδειξε τόν οὐρανό καί εἶπε: Νά ἡ πατρίδα μου!...
Γιά τόν οὐρανό εἴμαστε πλασμένοι. Γι᾽ αὐτό ὁ ἄνθρωπος ἔχει τά μάτια του πρός τά πάνω, γιά νά βλέπει τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ καί νά λέει: «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα». (Ψαλμ. 18,2)
Ἀλλά, ὅταν λέμε οὐρανό τί ἐννοοῦμε; Οὐρανός δέν εἶναι μόνο αὐτός πού βλέπουμε. Ὑπάρχει καί «ὁ οὐρανὸς τοῦ οὐρανοῦ» (Δευτ. 10,14· Ψαλμ. 67,34' 112,24· Σ. Σειρ. 16,18) ἤ ἀλλιῶς «οἱ οὐρανοί τῶν οὐρανῶν». (Ψαλμ. 148,4)
Ἕνας οὐρανός, εἶναι ὁ γαλανός φυσικός οὐρανός, ὅπου ὑπάρχει ὁ ἥλιος, τό φεγγάρι, τά ἄστρα, οἱ κομῆτες, οἱ γαλαξίες... Ἀλλά, αὐτός ὁ οὐρανός μιά μέρα θά σβήσει. Ὑπάρχει ἕνας ἄλλος οὐρανός ἀθάνατος, μέ κάλλος ἀπερίγραπτο. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὁ πνευματικός οὐρανός, ὁ «τρίτος οὐρανὸς» ὅπου ἀνέβηκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. (Β' Κορ. 12,2) Καί ὅπως στόν φυσικό οὐρανό ὑπάρχει ἥλιος, σελήνη ἄστρα, ἔτσι καί στόν πνευματικό οὐρανό ὑπάρχει ἥλιος ἄδυτος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὑπάρχει σελήνη πανσέληνος ἡ Παναγία μας, ὑπάρχουν ἀστέρια λαμπερά, οἱ Ἅγιοι. Γι᾽αὐτόν τόν οὐρανό πλαστήκαμε.
Ἀγαπητοί μου! Ἡ θεία Λειτουργία, πού τελοῦμε, εἶναι μία ἀναπαράσταση ὅλου τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας. Θυμόμαστε τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τήν εἴσοδό του στόν κόσμο ὡς διδασκάλου, τόν Μυστικό Δεῖπνο, τήν Σταυρική Θυσία, τήν Ἀνάσταση, τέλος δέ σέ κάθε θεία Λειτουργία θυμόμαστε καί τήν Ἀνάληψή του.
Ποιά σημεῖα θυμίζουν τήν Ἀνάληψη;
1. Ὅταν, μετά τήν μεγάλη Εἴσοδο καί τό Πιστεύω, ὁ Ἱερέας βγαίνει καὶ λέει: «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας».Αὐτό ἐννοεῖ, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι πιά στόν κόσμο, ἀλλά βρίσκεται στόν οὐρανό. Λοιπόν, κι ἐμεῖς ἐκεῖ πρέπει νά ἔχουμε τίς καρδιές μας. Κι ὅπως ὅταν ἔχουμε κάποιον δικό μας στήν Αὐστραλία ἤ στήν Ἀμερική τόν σκεπτόμαστε μέρα νύχτα, ἔτσι πρέπει νά σκεπτόμαστε καί τόν οὐρανό ὅπου εἶναι ὁ Κύριός μας. «Ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». (Φιλ. 3,20)
2. Πρός τό τέλος ἐπίσης τῆς θείας Λειτουργίας, μετά τήν θεία Κοινωνία, ὁ Ἱερέας λέει· «Ὑψώθητι ἐπὶ τοὺς οὐρανούς, ὁ Θεός, καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἡ δόξα σου» (Ψαλμ. 56,6,12), πού ἐννοεῖ πάλι τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου.
Χρειάζεται ἀπογείωση! Νά ὑψωθοῦμε κι ἐμεῖς μέ φτερά ἀετοῦ, νά πετάξουμε στόν πνευματικό οὐρανό, γιατί «θά μᾶς φάει ὁ κάμπος», ὅπως λέει ἕνας ποιητής.
Ἄλλοτε μέσα στίς φτωχικές καλύβες κατοικοῦσαν τίμιοι ἄνθρωποι καί ἐπίγειοι Ἄγγελοι. Τώρα, μέσα στά πολυτελῆ μέγαρα κατοικοῦν ἄλογα ζῶα καί μοχθηροί δαίμονες. Ὁ χοῖρος ἔχει τό κεφάλι πρός τά κάτω· ἀγαπᾶ τά βελανίδια καί περιφρονεῖ τά διαμάντια, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός. (βλ. Ματθ. 7,6) Τί θέλει; Λάσπη καί βρόμα. Ἔτσι κι ἐμεῖς περιφρονοῦμε τά ἀνεκτίμητα λόγια τοῦ Κυρίου καί σάν τό χοῖρο κινούμαστε μέσα στό βόρβορο τῆς ἠθικῆς ἀκαθαρσίας. Καί ὅπως ὁ χοῖρος μόνο μιά φορά βλέπει τόν οὐρανό. Πότε; Ὅταν ὁ χασάπης τόν ἀναποδογυρίζει γιά νά τόν σφάξει. Ἔτσι κι ὁ κτηνάνθρωπος. Ὅταν ἔρθει ὁ Ἀρχάγγελος μέ τήν μάχαιρά του νά τόν πάρει, τότε γιά πρώτη φορά ὑψώνει τό νοῦ του καί βλέπει ὅτι πέρα ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο ὑπάρχει καί ἄλλη ζωή.
Ἀγαπητοί μου, ὅσο βέβαιοι εἴμαστε ὅτι ὑπάρχει αὐτός ὁ κόσμος, ἄλλο τόσο νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὑπάρχει ὁ ἄλλος κόσμος. Σ᾽ ἐκεῖνο τόν κόσμο πηγαίνουμε.
Ὁ Κύριός μας μέ τήν Ἀνάληψή Του ἔδωσε στόν καθένα μας τήν δυνατότητα νά νικήσει τήν φύση του, νά ἀνεβοῦμε πνευματικά «εἰς ὕψος νοητόν», σέ κοινωνία καί σχέση μαζί Του. Νά ἀφήσουμε τήν ὅποια προσκόλληση στήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς μας καί νά ζήσουμε καί τήν δική μας ἀνάληψη πλησίον Του.