ενήντα ἡμέρες μετά τό Ἑβραϊκό Πάσχα, Ἀγαπητοί μου, οἱ Ἰουδαῖοι γιόρταζαν τήν μεγάλη δική τους γιορτή τῆς Πεντηκοστῆς, δηλαδή τήν κάθοδο τοῦ Θεοῦ στό ὄρος Σινᾶ καί τήν ἐπίδοση τοῦ Νόμου στόν Μωυσῆ. Πενήντα ἡμέρες μετά τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Kυρίου, μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐμφανίστηκε μέ τήν μορφή βιαίου ἀνέμου στήν ἀρχή, καί στήν συνέχεια μέ τήν μορφή πυρίνων γλωσσῶν πού ἐπικάθησαν ξεχωριστά στόν καθένα ἀπό τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἱδρύθηκε ἡ Χριστιανική Ἐκκλησία.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό θεανθρώπινο καθίδρυμα, τό ὁποῖο διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνεχίζει τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς. Εἶναι ἕνα θεανθρώπινο δημιούργημα, πού ἐπηρέασε καί θά ἐπηρεάζει ὅλες τίς ἀνθρώπινες γενεές μέχρι τό τέρμα τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας καί μετά ἀπό αὐτό.
Ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς ἁγίους Ἀποστόλους κατά τήν ἱστορική ἐκείνη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀπoτελεῖ τήν ἀρχή μιᾶς καινούργιας δημιουργίας τοῦ κόσμου. Γιατί ὅπως τότε, στήν ἀρχή τῆς πρώτης δημιουργίας, τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἔφερε τόν κόσμο ἀπό τό ἄμορφο χάος τῆς ἀβύσσου στήν ὀμορφιά τῆς ὑλικῆς δημιουργίας καί στό φῶς τῆς ζωῆς, ἔτσι καί τώρα «ἡ βιαία πνοὴ» τοῦ ἰδίου Ἁγίου Πνεύματος, ἀναπλάθει τήν παραμορφωμένη ἀπό τήν ἁμαρτία μάζα τῶν ἐθνῶν καί δημιουργεῖ τόν νέο λαό τοῦ Θεοῦ, τήν Ἐκκλησία, τήν «νέα ἐν Χριστῷ κτίσῃ».
Πνευματικό σεισμό δημιούργησε μέσα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ἡ μεγάλη ἀλλαγή καί ἀλλοίωση, ἡ πραγματική μεταμόρφωση, ἔγινε κυρίως στούς μαθητές. Ταραγμένοι ἀπό τά γεγονότα τῆς Ἱερουσαλήμ (σύλληψη καί σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ), ἀλλά καί ἀνακουφισμένοι ἀπό τίς ἀλλεπάλληλες ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, περίμεναν καρτερικά μέ προσευχές καί δεήσεις τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο μέ τόν φωτισμό του, θά διέλυε κάθε φόβο καί ἀμφιβολία, θά ἑρμήνευε μέσα τους κάθε ἀπορία καί σκοτεινό σημεῖο ἀπό τήν ζωή καί τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου.
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἦταν ἐκεῖνος πού ἀνέλαβε νά μιλήσει στό πλῆθος πού συγκεντρώθηκε γιά νά δεῖ τί ἦταν αὐτό τό ὑπερφυσικό φαινόμενο, πού σάν βίαιος ἄνεμος κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό καί γέμισε τό σπίτι, ὅπου βρίσκονταν οἱ μαθητές. Ἔμειναν κατάπληκτοι οἱ παρευρισκόμενοι, ὅταν ὁ καθένας ἀπό τούς διαφορετικούς ἀνθρώπους πού βρίσκονταν τήν ἡμέρα ἐκείνη στά Ἱεροσόλυμα ἄκουγε τούς Ἀποστόλους νά μιλᾶνε τήν δική του γλώσσα. Μέ ἀπορία ἔλεγαν μεταξύ τους : «Μά αὐτοί πού μιλᾶνε δέν εἶναι Γαλιλαίοι; Πῶς ἐμεῖς τούς ἀκοῦμε νά μιλᾶνε στήν δική μας μητρική γλώσσα;»Ἦταν δέ οἱ συγκεντρωμένοι, Πάρθοι, Μήδοι, Ἐλαμίτες, κάτοικοι τῆς Μεσοποταμίας, τῆς Ἰουδαίας, τῆς Καππαδοκίας, τοῦ Πόντου, τῆς Ἀσίας, τῆς Φρυγίας, τῆς Παμφυλίας, τῆς Αἰγύπτου, τῆς Λιβύης, Ρωμαῖοι ἐγκατεστημένοι στήν Παλαιστίνη, Κρῆτες καί Ἄραβες. Ὅλοι αὐτοί ἔμειναν ἐκστατικοί καί ἀποροῦσαν τί νά σημαίνει ἄραγε τό φαινόμενο αὐτό. Ἄλλοι χλεύαζαν καί ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι «γλεύκους μεστωμένοι εἰσίν», ὅτι δηλαδή οἱ Ἀπόστολοι εἶναι μεθυσμένοι.
Στήν ὁμιλία τοῦ ὁ Πέτρος, τούς ἐξήγησε ὅτι δέν ὑπάρχουν ἄνθρωποι μεθυσμένοι μία τόσο πρωινή ὥρα (9η πρωινή) καί θύμισε στούς Ἰουδαίους τήν προφητεία τοῦ Ἰωήλ, πού ἔλεγε, ὅτι μετά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία, ὁ Θεός θά μοιράσει τά χαρίσματα τοῦ Πνεύματός του σέ ὅλους τούς Ἀνθρώπους. (Ἰωήλ Β´ , 28)
Τό κεντρικό ὅμως σημεῖο τῆς ὁμιλίας τοῦ ἀποστόλου Πέτρου ἦταν ὁ τονισμός τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Εἶπε χαρακτηριστικά: «τοῦτον τὸν Ἰησοῦν(πού ἐσεῖς σταυρώσατε), ἀνέστησε ὁ Θεός, οὐ πάντες ἡμεῖς ἐσμὲν μάρτυρες».(Πράξ. Β´, 32) Στήν συνέχεια, τελείωσε τήν ὁμιλία του καλώντας ὅλους νά μετανοήσουν καί νά βαπτιστοῦν στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες τους καί νά λάβουν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅσοι ἄκουσαν τήν φλογερή ὁμιλία τοῦ ἀποστόλου Πέτρου «κατενύγησαν τῇ καρδίᾳ» καί ρώτησαν τούς ἀποστόλους «Τί ποιήσομεν ἀδελφοὶ» γιά νά σωθοῦμε καί ἐμεῖς; Ὁ ἀπόστολος Πέτρος τούς εἶπε: «Μετανοήσατε καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύ- ματος».(Πράξ. Β´ , 38)
Ἐκείνη τήν ἡμέρα πίστεψαν καί βαπτίστηκαν τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι. Γι᾽ αὐτό λέμε ὅτι τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα Χριστοῦ. Γιατί ἐκείνη τήν ἡμέρα, μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τόν φωτισμό τῶν Ἀποστόλων, ὅλα ἄλλαξαν καί συντελέστηκε ἕνα καινούργιο ξεκίνημα. Γιά πρώτη φορά οἱ Ἀπόστολοι μέ παρρησία μιλοῦν στόν λαό γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί γιά πρώτη φορά ἔρχονται στήν Ἐκκλησία τόσοι πολλοί πιστοί. Τήν ἡμέρα ἐκείνη οἱ Ἀπόστολοι βγαίνουν ἀπό τό ὑπερῶο ὅπου κρύβονταν, ἐξ᾽αἰτίας τοῦ φόβο τῶν Ἰουδαίων. Δέν ὑπάρχει πιά δειλία καί φόβος, ἀλλά ἔνθεος ζῆλος νά διαλαλήσουν παντοῦ τήν Ἀνάσταση. Τό μυστικό τῆς καινούργιας ζωῆς, ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν Ἐκκλησία καί στήν σωτηρία, στήν νέα Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ μετάνοια.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα ὀνομάζεται στήν Ἐκκλησία καί «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας». Διότι πράγματι, ἐπαναφέρει τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τήν «λήθη τοῦ Θεοῦ» στήν ὁποία εἶχε περιπέσει μέ τήν εἰδωλολατρεία, στήν «Ἀλήθεια», πού εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Κάθοδός τοῦ στόν κόσμο ἐγκαινιάζει μιά νέα ἐποχή, ἐποχή χάριτος, ἀλλά καί πραγματικῆς Θεογνωσίας. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀποκαλύπτει στούς ἀνθρώπους τόν Χριστό καί ὁ Χριστός ἀποκαλύπτει τόν Θεό Πατέρα. Ἔτσι ὁλοκληρώνεται ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ. Χωρίς τό Ἅγιο Πνεῦμα ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά γνωρίσει τόν Χριστό στό βάθος του. Ἄν στηριχθεῖ στό πεπερασμένο του μυαλό, τότε τόν Θεό τόν κομ- ματιάζει, τόν ἀλλοιώνει, τόν παραμορφώνει. Κι ἕνας τέτοιος Χριστός δέν εἶναι ὁ Ἀληθινός Χριστός.Ἔτσι δημιουργήθηκαν οἱ αἱρέσεις.
Στίς μέρες μᾶς μιλᾶμε γιά «παγκοσμιοποίηση», οἰκονομική, θρησκευτική, πολιτισμική. Μιά παγκοσμιοποίηση χωρίς τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά μόνο μέ ἄνθρώπινες δυνάμεις δέν μπορεῖ νά εἶναι παρά «δαιμονική». Μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νά πετύχει τήν ἀληθινή παγκοσμιοποίηση, ὅπου θά ὑπάρχει «μία ποίμνη καὶ εἷς ποιμήν», ὁ Χριστός. Μιά τέτοια παγκοσμιοποίηση θά κάνει τόν κόσμο ὅλο, μία «ΕΚΚΛΗΣΙΑ».
Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς γιά τήν Ἐκκλησία καί γιά τούς Χριστιανούς εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς. Ὁ Χριστός μίλησε καί φανέρωσε τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὁ Κύριος ἀποκάλυψε πώς τό Ἅγιο Πνεῦμα θά φανερώσει ὅλη τήν ἀλήθεια, γιά τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Καί αὐτό τώρα ἐκπληρώθηκε. Ὁ κόσμος, ἡ ἱστορία, ἡ ζωή, ὁ χρόνος, ὅλα τώρα φωτίζονται μέ τό τελικό ὑπερκόσμιο φῶς, ὅλα ἀποκτοῦν καινούργιο νόημα.
Χρέος ὅλων, Ἀγαπητοί μου, εἶναι νά συνειδητοποιήσουμε τήν παντοδύναμη καί ζωοποιῶ παρουσία τοῦ τρίτου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νά τό εὐγνωμονοῦμε γιά τίς σωτηριώδεις εὐεργετικές του δωρεές καί νά τό παρακαλοῦμε νά μᾶς φωτίζει, νά μᾶς ἐνδυναμώνει καί νά εἶναι γιά μᾶς πάντοτε: «Ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός». ΑΜΗΝ