Πέμπτη 5 Αυγούστου
Ευσιγνίου μάρτυρος, Νόννης, Αββακούμ νεομ.
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 185 επισκέπτες και κανένα μέλος
1η Αυγούστου : Η Πρόοδος του Τιμίου Σταυρού.
Εκκλησία την 1η Αυγούστου εισέρχεται στην περίοδο της Νηστείας του Δεκαπενταυγούστου. Την ίδια δε 
ημέρα εορτάζει την Πρόοδο του Τιμίου Σταυρού δηλαδή την έξοδο του Τιμίου Σταυρού από το παλάτι στη Πόλη και τη λιτάνευσή του στις συνοικίες της Κωνσταντινουπόλεως προς ευλογία των πιστών. Ο Σταυρός αναδεικνύεται σύμβολο ευ-λογίας και μέτρο της αγάπης και της συγχώρεσης. Ο ζωοποιός Σταυρός δείχνει την πορεία προς την Ανάσταση του Κυρίου και την εξαγορά της ανθρωπότητας από την αμαρτία. Ο Σταυρός του Κυρίου δείχνει το μέγεθος και της αγάπης και της θυσίας του ίδιου του φανερωθέντος Θεού, τόσο για τον άνθρωπο όσο και για τη δημιουρ-γία ολόκληρη.
Στην Κωνσταντινούπολη, μετά την προσκύνηση του Τιμίου Ξύλου, γινόταν η λεγόμενη Πρόοδος, δηλαδή η περιφορά Του μέσα στην πόλη.Ο Ευστρατιάδης αναφέρει τα έξης: «Κατά την ημέραν ταύτην εξήγετο εκ του σκευοφυλακίου της μεγάλης εκκλησίας ο Τίμιος Σταυρός, περιήγετο ανά την πόλιν και εξετίθετο εις διαφόρους ναούς προς προσκύνησιν και αγιασμόν των πιστών και πάλιν απετίθετο εις το σκευοφυλάκιον».
ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
«Ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε».
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε, Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταὶς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. β’. Αὐτόμελον.
Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.
έσα στήν σωματική καί πνευματική χαλαρότητα τοῦ καλοκαιριοῦ ἡ Ἐκκλησία μας προβάλει, ὡς πνευματική καί ψυχική ἀφύπνιση, τήν μεγάλη γιορτή τῆς Παναγίας μας. Τόν Δεκαπενταύγουστο, ἤ ὅπως τό ὀνομάζουν πολλοί «τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ἀποτελεῖ ἕναν σπουδαῖο ἑορτολογικό σταθμό τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Ἡ κορυφαία αὐτή γιορτή εἶναι γιά ὁλόκληρη τήν Ὀρθοδοξία καί ἰδιαίτερα γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, πού εὐλαβούμαστε τή Θεοτόκο μέ ξεχωριστό τρόπο, μιά εὐκαιρία νά ἐκφράσουμε ὁλόψυχα τήν τιμή μας πρός τό ἱερό της πρόσωπο, κι αὐτό, διότι ἡ προσωπική καί ἐθνική μας ζωή εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν σκέπη καί τήν προστασία τῆς Μεγάλης Μάνας, τοῦ κόσμου.
Ἡ Παναγία μας, ἀξιώθηκε νά γίνει το ἱερώτατο σκεῦος, ὥστε νά δεχτεῖ τόν ἄπειρο Θεό στήν ἀμόλυντη σάρκα της, νά κυοφορήσει τόν ἄναρχο καί ἀναλλοίωτο Θεό στήν τίμια γαστέρα της, νά θρέψει τόν Θεό ἀπό τά παρθενικά της αἵματα, νά κρατήσει στά σεπτά της χέρια τόν «ἀχώρητον παντί».
Το ἱερό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη θεολογία μας, μέρος τοῦ μυστηρίου της θείας Οἰκονομίας. Μετά τόν Τριαδικό Θεό Αὐτή ἀναδείχθηκε τό κύριο πρόσωπο, τό ὁποῖο συνέβαλε οὐσιαστικά στήν πραγματοποίηση τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ
Ὦ, Παναγιά μου, Δέσποινα, γλυκύτατη Παρθένα
εἰς τόν ἀγώνα τῆς ζωῆς, βοήθα με κι ἐμένα.
Βοήθησέ με Παναγιά, γλυκιά μου Παναγία,
γιατί ἡ ζωή εἶναι θάλασσα, μεγάλη τρικυμία..
Καί ναυαγός εὑρίσκομαι μέσα στήν βιοπάλη,
στήν χάρη σου στηρίζομαι, Παρθένα τήν μεγάλη.
Καί σάν μητέρα εὐσπλαχνική, ἐλπίζω νά μᾶς σώσεις,
καί ἀπό ὁρατούς καί ἀόρατους ἐχθρούς νά μᾶς γλιτώσεις.
Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
έν νοεῖται χριστιανική ζωή χωρίς ἄσκηση. Χωρίς δηλαδή, τήν προσπάθεια ἐκείνη πού ἀναλαμβάνει ὁ πιστός, ὁδηγούμενος καί ἐνισχυόμενος ἀπό τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά ἀπαλλαγεί ἀπό τόν ζυγό τῆς ἁμαρτίας καί τήν κυριαρχία τῶν παθῶν καί νά ἀκολουθήσει μέ αὐταπάρνηση τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Νά ζήσει ἐν Χριστῷ καί νά καταστεί ζωντανό μέλος τοῦ σώματός Του, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.
Στήν ἀσκητική αὐτή προσπάθεια ἰδιαίτερα σημαντική θέση κατέχει καί ἡ νηστεία. Ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά πλέον ἀποτελεσματικά ὄπλα τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγώνα. Αὐτό μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ ζωή τῶν Ἁγίων. Αὐτό πιστεύει καί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, θεωρώντας τήν νηστεία ὡς ἕναν ἀπό τούς ἱερούς καί ἀρχαιότατους θεσμούς της.
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ
έσα στήν σωματική καί πνευματική χαλαρότητα τοῦ καλοκαιριοῦ ἡ Ἐκκλησία μας προβάλει, ὡς πνευματική καί ψυχική ἀφύπνιση, τήν μεγάλη γιορτή τῆς Παναγίας μας. Τό Δεκαπενταύγουστο, ἤ ὅπως τό ὀνομάζουν πολλοί «τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ἀποτελεῖ ἕναν σπουδαῖο ἑορτολογικό σταθμό τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Ἡ κορυφαία αὐτή γιορτή εἶναι γιά ὁλόκληρη τήν Ὀρθοδοξία καί ἰδιαίτερα γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, πού εὐλαβούμαστε τήν Θεοτόκο μέ ξεχωριστό τρόπο, μιά εὐκαιρία νά ἐκφράσουμε ὁλόψυχα τήν τιμή μας πρός τό ἱερό της πρόσωπο, κι αὐτό, διότι ἡ προσωπική καί ἐθνική μας ζωή εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν σκέπη καί τήν προστασία τῆς Μεγάλης Μάννας, τοῦ κόσμου.
α). Γιατί παρακαλοῦμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο;
Οἱ παρακλήσεις πρός τήν Θεοτόκο ἀναφέρουν τίς ἐπικλήσεις τῶν πιστῶν μέ δεήσεις καί ἱκεσίες πρός τήν Παναγία γιά νά λάβουν τήν βοήθειά Της στούς καιρούς τῶν πειρασμῶν, τῶν πόνων, τῶν θλίψεων καί κάθε εἴδους προστασία ἀπό τό θεῖο πρόσωπό Της. Καί τονίζεται χαρακτηριστικά: “Δέξαι παρακλήσεις ἀναξίων σῶν ἱκετῶν”.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ Α΄)
ιορτάζει ἡ Μάνα καί πλέκουμε στεφάνια καί τραγουδᾶμε γλυκά. Ἡ Μάνα εἶναι ἀναντικατάστατη ὕπαρξη γιά τόν καθένα μας. Μάνα θέλησε νά ἔχει καί ὁ Θεός Λόγος, ὅταν θέλησε νά σαρκωθεῖ. Καί ἔκανε μάνα Του τήν ταπεινή Κόρη τῆς Ναζαρέτ, καί ὕστερα τήν χάρισε στόν ἄνθρωπο, «γύναι· ἴδε ὁ υἱός σου... ἰδού ἡ μήτηρ σου, καί ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητής αὐτήν εἰς τά ἴδια». (Ἰωάν. 19, 26-27)
Καί ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ ἔγινε καί δική μας Μητέρα. Μᾶς ἀγκαλιάζει ὅλους, μᾶς ἀγαπάει, καί ἐμεῖς σάν παιδιά της τήν ἀγαποῦμε ἔστω κι ἄν κάνουμε σκανδαλιές, ἔστω κι ἄν ξεκόβουμε ἀπό τήν μητρική ἔγνοια. Νοιάζεται καί παρακολουθεῖ. Εἶναι ξάγρυπνη καί περιμένει. Καί ἐμεῖς φτάνοντας στά ὅρια τῶν ἀντοχῶν μας στρεφόμαστε καί παρακαλοῦμε.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ B΄)
ΣΤ΄) ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΩΔΕΣ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
1ον. Σώζει ἀπό πειρασμούς.
«Σὲ κεκτήμεθα ἐν πειρασμοῖς σωτηρίαν».
ἱ πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου καλύπτουν γενικά μεγάλο κομμάτι τῆς ζωῆς, τῶν ἀναγκῶν καί τῶν ψυχοσωματικῶν προβλημάτων τῶν ἀνθρώπων. Γι' αὐτό καί οἱ πιστοί καταφεύγουν στίς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου, γιά κάθε πειρασμό, καί γιά τά διάφορα περιστατικά τῆς καθημερινῆς ζωῆς τους «πολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς, πρὸς σὲ καταφεύγω, σωτηρίαν ἐπιζητῶν».
Κατ' ἀρχήν οἱ πιστοί καταφεύγουν στίς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου γιά τούς σωματικούς πειρασμούς, τίς δοκιμασίες, καί γενικά γιά τούς πειρασμούς τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Ἀνάμεσα σ' αὐτούς κεντρική θέση ἔχουν οἱ ἀρρώστιες, οἱ σωματικοί κίνδυνοι, οἱ οἰκονομικές δυσχέρειες. Ὅλες αὐτές οἱ καταστάσεις κυκλώνουν τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ὁδηγοῦν σέ ἀληθινά ἀδιέξοδα: «Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου μου ζάλαι, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε».
ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ Γ΄)
12ον Σώζει ἀπό μέριμνες.
«Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου με ζάλαι».
ἱ μέλισσες κυκλώνουν τήν κυψέλη. Οἱ φροντίδες καί οἱ μέριμνες τῆς ζωῆς περικυκλώνουν τόν ἄνθρωπο τόν ζώνουν «αἱ ζάλαι τοῦ βίου», νά βγάλει τόν «ἐπιούσιο» νά θρέψει καί νά ντύσει τήν οἰκογένειά του, νά μορφώσει τά παιδιά του, νά τά ἀποκαταστήσει κλπ... Κάθε τόσο καί ἕνα πρόβλημα - μιά μέλισσα- πού βουίζει γύρω ἀπ' τήν ὕπαρξή του. Οἱ μέριμνες τῆς ζωῆς! Εἶναι, καλές σάν τίς μέλισσες, δημιουργοῦν ὅμως θόρυβο, ζαλίζουν καί ναρκώνουν τόν ἄνθρωπο. Γι' αὐτό καί ὁ Κύριος τίς μέριμνες τοῦ βίου τίς παρωμοίασε μέ ἀγκάθια πού πνίγουν τά πνευματικώτερα ἐνδιαφέροντα τοῦ ἀνθρώπου. (Λουκ η', 14)
Γιά νά φάει τό μέλι τῆς κυψέλης ὁ ἄνθρωπος ἀπομονώνει τίς μέλισσες. Ἡ ἴδια σοφία χρειάζεται καί στήν ζωή. Νά ἐργάζεται κανείς, νά φροντίζει, χωρίς ὅμως νά αἰχμαλωτίζεται ἀπό τίς μέριμνες. Τό μυστικό εἶναι τό πῶς ὁ ἄνθρωπος θά ζεῖ, χωρίς νά τόν ζαλίζουν καί νά τόν ναρκώνουν οἱ μέριμνες τῆς ζωῆς. Τό πῶς θά μαζεύει τό μέλι ἀπό τήν κυψέλη τῆς ζωῆς, χωρίς νά τόν κεντρίζουν οἱ μέλισσες, οἱ μέριμνες. Γιατί τό τσίμπημα αὐτό εἶναι θανατηφόρο. Πολλοί, προσπαθώντας νά συλλέξουν τό μέλι ἀπό τήν κυψέλη, βρῆκαν τόν θάνατο ἀπό τά τσιμπήματα τῶν μελισσῶν. Ἐδῶ κρύβεται ἕνας ὑπέρτατος συμβολισμός. Τό μέλι τῆς ζωῆς εἶναι παγιδευμένο μέ τόν θάνατο. Μέ ἄλλα λόγια πρέπει νά γευθούμε τήν ζωή χωρίς νά μᾶς θανατώσουν οἱ φροντίδες της. Πρέπει νά κατακτήσουμε τό «χρυσόμαλλο δέρας» τῆς ζωῆς, χωρίς νά μᾶς κατασπαράξει ὁ δράκος τῆς μέριμνας...
ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ Δ΄)
19ον Ἐλευθερώνει ἀπό τούς δαίμονες.
«Ὁ χαρακτὴρ τῆς ἀγίας μορφῆς σου, τοὺς δαίμονας φυγαδεύει».
διάβολος εἶναι ὁ Κύριος ἀντίπαλος καί ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Κύριος τόν χαρακτήρισε «ἀνθρωποκτόνον ἀπ᾽ ἀρχῆς». (Ἰω. η´, 44) Διότι ὁ διάβολος προκαλεί τούς ἐξωτερικούς καί ἐσωτερικούς πειρασμούς στόν ἄνθρωπο καί ἐπιδιώκει μέ κάθε τρόπο καί μέσο τήν ὁριστική ἀποκοπή του ἀπό τόν Θεό, δηλαδή ἐπιθυμεῖ καί ἐπιδιώκει τόν πνευματικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ δαιμονολογία τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι σαφής στό θέμα αὐτό, ἕνας δέ ἀπό τούς βασικούς σκοπούς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ ἦταν «ἵνα λύσῃ ( = διαλύσει) τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου». (Ἰω. Α´, γ´, 8)
Ὁ διάβολος ἑπομένως εἶναι ὁ οὐσιαστικός ἐχθρός τῆς φυσικῆς καί πνευματικής ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἀποδίδει τήν ἀλήθεια αὐτή μέ τήν ἑξῆς ζωντανή εἰκόνα: «Εἶναι τόσο τό μίσος τοῦ διαβόλου ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου πού, ἄν μποροῦσε, θά ἔκοβε μέ ἕνα μεγάλο σπαθί καί μέ μιᾶς τά κεφάλια ὅλων τῶν ἀνθρώπων»!
Ἡ ἐχθρότητα ὅμως τοῦ διαβόλου συγκεντρώνεται κυρίως ἐναντίον τῆς πνευματικής ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἐδῶ προβάλλει τήν μεγαλύτερη ἀντίστασή του καί χρησιμοποιεῖ κάθε μέσο γιά νά σταματήσει κάθε σχετική προσπάθεια, τοῦ ἀνθρώπου ἤ γιά νά γκρεμίσει ὅ,τι καλό εἶναι δυνατόν νά οἰκοδόμησε στό μεταξύ. Ὁ διάβολος λέγεται καί «μισόκαλος» διότι μισεῖ καί ἀπεχθάνεται τό καλό, τό ὡραῖο καί τό ἅγιο.
Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΜΑΡΙΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ατά τήν ἐκκλησιαστική περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου στό κέντρο τῆς πνευματικῆς ζωῆς τῶν πιστῶν εὑρίσκεται ἡ Παρθένος Μαρία.
Ἡ Καινή Διαθήκη μᾶς προσφέρει μέ αὐθεντικότητα τίς ἑξῆς πληροφορίες γιά τό πάντιμο πρόσωπο τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
α΄. Τόν ἕκτο μῆνα ἀπό τῆς συλλήψεως τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ὁ ἄγγελος Γαβριήλ ἀπεστάλη ἀπό τόν Θεό πρός μία κόρη Παρθένο πού ὀνομαζόταν Μαριάμ καί ἦταν μνηστευμένη μ’ ἕνα ἄνδρα πού ὀνομαζόταν Ἰωσήφ καί κατοικοῦσαν στήν Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας νά ἀναγγείλει στήν Μαρία τήν σάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ (Λουκᾶ α΄ 26, 27 ).
β΄. Μεταξύ τοῦ ἀγγέλου καί τῆς Παρθένου Μαρίας διεξάχθηκε ἕνας διάλογος πού ἀφοροῦσε στήν σάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ στήν δική Της ἀποστολή (Λουκᾶ α΄ 28-38)
ΤΑ ΙΔΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας κατέχει ἐξέχουσα θέση μέσα στὴ ζωή, στὴν πίστη καὶ στὴ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἶναι βαθειά χαραγμένη μέσα στὶς καρδιές μας, μέσα στὶς συνήθειές μας, μέσα στὶς παραδόσεις μας καὶ ριζωμένη μέσα στὴ θεολογικὴ ἀλήθεια τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Τὸ πρῶτο ἰδίωμα ποὺ ἔχει ἡ Παναγία εἶναι ὅτι εἶναι Θεοτόκος. Δὲν ἦταν κάποια ποὺ κάποτε κάποιον γέννησε, ἀλλὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ὁποία γέννησε μέσα στὴν ἱστορία καὶ γεννᾶ μυστικῶς μέσα στὴν Ἐκκλησία τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Εἶναι ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ. Πῶς τὰ οἰκονόμησε ἔτσι ὁ Θεὸς καὶ ἔκανε αὐτὴν τὴν ἀσύλληπτη γιὰ τὴ διάνοιά μας κίνηση, δηλαδὴ νὰ συσταλεῖ Ἴδιος, νὰ σμικρύνει, νὰ κενωθεῖ καὶ ὁ Θεὸς νὰ ἐνδυθεῖ τὴν παχύτητα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, καὶ ὁ ἄχρονος νὰ εἰσέλθει μέσα στὴν ἱστορία! Καὶ ὅλα αὐτὰ μέσα ἀπὸ τὸ ἅγιο σῶμα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου.
ΤΗΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΑΝ ΤΩΝ ΧΕΡΟΥΒΙΜ...
«Τὴν Τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν».
ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, στό ἐξαίρετο ἑρμηνευτικό τῶν ἀσματικῶν κανόνων τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν βιβλίο του «Ἑορτοδρόμιον», ἑρμηνεύει ἄριστα τόν προαναφερθέντα πασίγνωστο Θεομητορικό ὕμνο.
Λέει, λοιπόν, ὅτι ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Κοσμᾶς ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ ὁ Μελωδός, θέλοντας νά ὑμνήσει τήν ἀσύγκριτη δόξα τῆς Θεομήτορος, καί μή μπορώντας νά τήν περιγράψει, ἐξαιτίας τοῦ θεομητροπρεποῦς ἁγιασμοῦ της καί τῶν ὑπερφυσικῶν καί παραδόξων χαρισμάτων, τά ὁποία ἐνυπάρχουν οὐσιώδη καί ἐσωτερικά στό παρθενικό πρόσωπό της, ἐπειδή ὑπερβαίνουν κάθε νοῦ καί λόγο, ἐξαιτίας τόσο τοῦ μεγέθους τους ὅσο καί τοῦ πλήθους τους, γι’αὐτό ἀναγκάζεται ἐδῶ νά παραλάβει ὄχι ἀπό τόν αἰσθητό, ἀλλά ἀπό τόν νοητό κόσμο, τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ, οἱ ὁποῖες εἶναι οἱ πρῶτες ταξιαρχίες, πού βρίσκονται γύρω ἀπό τόν Θεό, ἔτσι ὥστε, μέσω τῆς συγκριτικῆς ἀσυγκρισίας τους ἤ τῆς ἀσύγκριτης συγκρίσεως, νά φανερώσει ἔστω καί λίγο τήν ἀπό ὑπερβολή σέ ὑπερβολή δόξα, κατά τόν Ἀπόστολο, καί τήν ὑπέρ λίαν τιμή τῆς Ἀειπαρθένου καί Θεομήτορος.
ΘΕΟΤΟΚΟΣ - ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
έ ἱερό θαυμασμό καί μεγάλο σεβα-σμό ἄγγελοι στόν οὐρανό καί ἄν-θρωποι στήν γῆ, ὅλος ὁ κόσμος ὁρατός καί ἀόρατος, σύμπασα ἡ δημιουργία, ἀτενίζει πρός τό πάνσεπτο καί ὑπερένδοξο πρόσωπο τῆς ἁγίας Παρθένου Μαρίας, «τῆς περιβεβλημένης τόν ἥλιον γυναικός» κατά τόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη (Ἀποκάλυψις ιβ΄ 1).
Τήν δόξα τῆς Παρθένου Μαρίας κηρύττουν οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς καί οἱ Ἀπόστολοι τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τό μεγαλεῖο τοῦ θεομητορικοῦ προσώπου ἐξαίρουν οἱ ἅγιοι πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας καθιέρωσε καί θέσπισε ἑορτές γιά τά διάφορα γεγονότα τῆς ζωῆς τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ. Οἱ πιστοί σέ πάνδημες συνάξεις ἐγκωμιάζουν μέ Ἱερές Ἀκολουθίες καί ὕμνους τό θεαυγές κάλλος τῆς τιμιωτέρας καί ἐνδοξοτέρας πάσης τῆς κτίσεως. Κάθε γενεά ἀνθρώπων καταθέτει ἐνώπιον τῆς ἁγίας μορφῆς της τήν τιμή καί τόν σεβασμό της. Ὑμνεῖ κάθε μία μέ τόν δικό της τρόπο τό ἄφθαρτο μεγαλεῖο της. Δίδει τήν μαρτυρία της γιά τήν ἁγιότητα καί τό ἀκατάληπτο μυστήριο αὐτῆς τῆς γυναίκας. Γι’ αὐτή πού προφήτευσαν ὁ προφῆτες καί προανήγγειλαν οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Γι’ αὐτή πού εὑρίσκεται στό κέντρο τοῦ προαιώνιου θείου σχεδίου (Γένεσις γ’ 16), τοῦ μυστηρίου τῆς ἀναδημιουργίας τοῦ κόσμου, ὅπως δηλώθηκε μέ τούς ἀποστολικούς λόγους «εἰ τίς ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις· Τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα» (Β΄ Κορινθίους ε’ 17). Δηλαδή: «Ἔτσι, ὅποιος ἀνήκει στόν Χριστό εἶναι μία καινούργια δημιουργία. Τά παλαιά πέρασαν ὅλα ἔγιναν καινούργια». Γι’ αὐτή πού δέχθηκε, μέ τήν ἐλεύθερη συγκατάθεσή της καί ἐκφράσθηκε μέ τούς λόγους της «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμα σου» (Λουκᾶ α΄ 38), νά διακονήσει τό μυστήριο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτή πού ὑψώθηκε στό μυστήριο καί στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας πιό πάνω ἀπ’ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.
ΕΓΚΩΜΙΑ ΨΑΛΛΟΜΕΝΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Στάσις πρώτη
Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί,
ἡ Θεὸν ἐν τῇ γαστρί σου
χωρήσασα καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.
Ἀπορεῖ καὶ φύσις, καὶ πληθὺς νοερά,
τὸ ἐν σοί, Παρθενομῆτορ,μυστήριον,
τῆς ἐνδόξου καὶ ἀρρήτου σου ταφῇς.
Βασιλὶς καὶ πόλου, καὶ τῆς γῆς ἀληθῶς,
εἰ καὶ τάφῳ σμικροτάτω συγκέκλεισαι,
ἐγνωρίσθης πάσῃ κτίσει Μαριάμ.
Γέφυρα ὑψοῦται, ἡ μετάγουσα πρίν,
ἐκ θανάτου πρὸς ζωὴν τὴν ἀκήρατον,
τοὺς θανόντας παραβάσει τοῦ Ἀδάμ.
Δάκρυσι καὶ θρήνοις, γοεροῖς ἐπὶ σοί,
πᾶσαι αἱ σαὶ φίλαι ἐκόπτοντο,
τὴν μετάστασιν μὴ φέρουσαι τὴν σήν.
Ἔχαιρον χορείαι, Οὐρανίων Νοῶν,
ἀπὸ γῆς σὲ φερομένην δεχόμεναι,
εἰς οὐράνια σκηνώματα ἁγνή.
Ζῶσα ἐν ὑψίστοις, ἀληθῶς Μαριάμ,
ὑπὲρ πάντων πρεσβευτὴς ἡμῶν γέγονας,
ἀξιῶσαι εὐφροσύνης ἀληθῶς.
Ἡ λαμπὰς ἡ θεία, τοῦ ἀρρήτου φωτός,
φρικτωρούσα οὐρανόθεν τοὺς δούλους σου,
μὴ ἐλλείπης Ἀγαθὴ τοὺς ἐπὶ γῆς.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Αναζητώντας τον Τάφο της Παναγίας
(ανάμεσα στις Γραφές, τους θρύλους και τις σκοπιμότητες)
ο filiοque,το αλάθητο και το πρωτείο του Πάπα αποτελούν τους τρεις βασικούς πυλώνες της διαίρεσης μεταξύ Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ωστόσο με την πάροδο των αιώνων θεολόγοι, μοναχοί και κληρικοί με τις μελέτες, τις ερμηνείες αλλά και τα οράματά τους προσέθεταν διαρκώς ζητήματα στον μακρύ κατάλογο των μικρών ή μεγάλων διαφορών που χωρίζουν την Ανατολή από τη Δύση. Ανάμεσά τους και μια μοναχή, οι ενοράσεις της οποίας απασχόλησαν την Αγία Εδρα, την Υψηλή Πύλη, την τσαρική Ρωσία, και προκάλεσαν ακόμη μεγαλύτερα ρήγματα στο Σχίσμα που δημιουργήθηκε τον 11ο αιώνα στον χριστιανισμό, καθώς έφεραν την Παναγία να ζει και κατά μια εκδοχή να ενταφιάζεται στην Εφεσο. Τα οράματά της προκάλεσαν ανασκαφές και δημιούργησαν δοξασίες οι οποίες ενισχύθηκαν στη Δύση με αποφάσεις της Αγίας Εδρας που χαρακτήρισε την Εφεσο «ιερό τόπο», τους Πάπες που επισκέπτονται το σημείο και τους Τούρκους οι οποίοι προβάλλουν το προσκύνημα ως σπίτι της «Μαρίας ανά», δηλαδή ως σπίτι της «Μαρίας Μητέρας». Θέσεις, απόψεις και αντιλήψεις όμως που απορρίπτονται στην ορθόδοξη Ανατολή.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
«Θάρσει, τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
τήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, ὁ Κύριός μας, δίνει μία προσταγή, τήν ὁποία ἐκ πρώτης ὄψεως θά τήν χαρακτήριζε κάποιος, ἄχρηστη καί ἀνώφελη γιά τόν ἄνθρωπο, στόν ὁποῖο ἀπευθύνεται:«Θάρσει».Ἔχε θάρρος, μήν ἀπογοητεύεσαι, τοῦ λέει.
Καί ἡ λέξη αὐτή ἀπευθύνεται σ᾽ ἕναν παραλυτικό. Χρόνια τώρα βρίσκεται κατάκοιτος στό κρεββάτι. Ἀκίνητος, νεκρός ἄταφος. Τό κρεββάτι του εἶναι τό φέρετρό του. Πρίν μπεῖ στόν τάφο, τόν ἔθαψε ἡ παραλυσία. Πόδια, χέρια ἀκίνητα. Σῶμα μάρμαρο. Καμμιά κίνηση δέν μποροῦσε νά κάνει. Μόνο τά μάτια εἶχε ἀκόμα ἀνοιχτά καί μέ τό στόμα λίγες λέξεις μποροῦσε νά ψελλίσει. Ἡ καρδιά του χτυποῦσε ἀκόμα καί ἴσως νἄταν οἱ τελευταῖοι ἀδύνατοι παλμοί της. Γιά τόν παραλυτικό ἡ κατάσταση ἦταν ἀπογοητευτική. Καμμιά ἐλπίδα γιά ἀλλαγή. Ἔτσι, ὅπως εἶναι ξαπλωμένος στό κρεββάτι, θά ἀφήσει καί τήν τελευταία του πνοή. Νά γιατί, ἡ προσταγή σ᾽ αὐτόν: «Θάρσει», φαίνεται ἄχρηστη.
