3η Σεπτεμβρίου

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μνήμη Ἱερομάρτυρος Ἀνθίμου καὶ Ὁσίου Θεοκτίστου.

Εὐαγγέλιον.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον (κεφ. ιδ´, 23-32).

«ῷ καιρῷ ἐκείνῳ  ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. Ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. Τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. Εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. Ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. Ὁ δὲ εἶπεν, ἐλθέ. Καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν Ἰησοῦν. Βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. Εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος».

Ἀπόδοση στήν Νεοελληνική.

Ὁ Ἰησοῦς περπατάει ἐπάνω στήν θάλασσα. 

όν καιρό ἐκεῖνο  ὁ Ἰησοῦς,  ἀνέβηκε στό ὄρος γιά νά προσευχηθεῖ μόνος του. Ὅταν βράδιασε, ἦταν ἐκεῖ μόνος. Τό πλοιάριο βρισκόταν ἤδη στό μέσον τῆς λίμνης καί πάλευε μέ τά κύματα, διότι ὁ ἄνεμος ἦταν ἀντίθετος. Κατά τήν τετάρτη δέ νυχτερινή βάρδια ἦλθε σέ αὐτούς ὁ Ἰησοῦς περπατώντας ἐπάνω στήν θάλασσα. Οἱ μαθητές, ὅταν τόν εἶδαν νά περπατάει ἐπάνω στήν θάλασσα, ταράχθηκαν καί ἔλεγαν ὅτι εἶναι φάντασμα καί ἀπό τόν φόβον τους φώναξαν. Ἀμέσως τούς μίλησε ὁ Ἰησοῦς καί τούς εἶπε, «Ἔχετε θάρρος, ἐγώ εἶμαι· μήν φοβᾶστε». Τότε τοῦ ἀποκρίθηκε  ὁ Πέτρος, «Κύριε, ἐάν εἶσαι ἐσύ, τότε δῶσε μου διαταγή νά ἔλθω σ' ἐσένα ἐπάνω στά νερά». Ἐκεῖνος τοῦ  εἶπε, «Ἔλα». Καί ὅταν ὁ Πέτρος κατέβηκε ἀπό τό πλοιάριο, ἄρχισε νά περπατάει ἐπάνω στά νερά, γιά νά ἔλθει στόν Ἰησοῦ. Ἀλλά ἐπειδή ἔβλεπε τόν ἄνεμον δυνατό φοβήθηκε, καί ἐπειδή ἄρχισε νά βυθίζεται, φώναξε, «Κύριε, σῶσε με». Ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς ἅπλωσε τό χέρι, τόν ἔπιασε καί τοῦ λέγει, «Ὀλιγόπιστε, γιατί δίστασες;». Καί ὅταν ἀνέβηκαν στό πλοιάριο, ἔπαυσε ὁ ἄνεμος.

Σκέψεις – Διδάγματα.

Κύριος, φίλοι ἀναγνῶστες, δέν δίδασκε μόνο μέ τίς θεῖες διδασκαλίες Του καί μέ τίς ἀπαράμιλλες παραβολές Του. Ὅλες οἱ πράξεις Του καί ὅλα  τά ἔργα Του καί περισσότερο τά καταπληκτικά Του θαύματα, εἶναι ὅλα  διδαχές ἄφθαστες. Ἔτσι λοιπόν, διδασκαλίες, παραβολές, πράξεις, ἔργα, θαύματα, ὅλα  μαζί, πλέκονται ἁρμονικά σέ μιά εὐλογημένη ἑνότητα, πού εἶναι ὁλόκληρη θαῦμα καί ὁλόκληρη θεία διδασκαλία.
Αὐτό βλέπουμε καί στό σημερινό ἀνάγνωσμα. Ὁ  Κύριος καταπαύει θαυματουργικά τήν τρικυμισμένη θάλασσα καί διατάσσει τόν Πέτρο νά περιπατήσει ἐπάνω σ' αὐτήν, ὅπως  περιπατοῦσε κι Αὐτός. Ἀλλά ὑπάρχει καί κάποια ἄλλη θάλασσα, πού εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνη καί ταραγμένη. Εἶναι ἡ θάλασσα τῆς ζωῆς. Ἐδῶ εἶναι τά κύματα καί οἱ τρικυμίες. Ἐδῶ εἶναι οἱ βοριάδες καί τά ἀναπάντεχα ρεύματα. Ἐδῶ εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα, οἱ πειρασμοί καί τά φοβερά ναυάγια...! Καί ὅμως  ἡ  πολυτάραχη αὐτή θάλασσα τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, μπορεῖ νά ἠρεμήσει καί νά γίνει λιμάνι εὐλογημένο, ὅταν  τήν κυβερνάει ὁ Χριστός. Κανένας ἄλλος δέν εἶναι σέ θέση νά τήν γαληνέψει. Κανένα σύστημα, καμιά θεωρία. Μόνο ὁ  Χριστός. Μόνο τό Εὐαγγέλιο καταπαύει τά κύματα καί γαληνεύει  τίς τρικυμίες. Ἀλήθεια· ἄν τό καταλάβαιναν αὐτό οἱ ἄνθρωποι!... Ἀλλά δέν ἀφήνουν τά πάθη, δέν ἀφήνουν οἱ ἐγωισμοί, δέν ἀφήνει ἡ  ὀλιγοπιστία καί ἡ  ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων.
Ὑπάρχουν μέσα μας αὐτά τά θηρία καί δέν ἐννοοῦμε νά τά ξερριζώσουμε καί νά τά πετάξουμε. Μάλλον τά κρατᾶμε καί τά καλλιεργοῦμε. Ἔρχεται καί ὁ  κακοῦργος ὁ  Διάβολος, πού τά ὑποδαυλίζει κατάλληλα καί ἔτσι κυριαρχοῦν στόν κόσμο καί τόν κρατοῦν πάντοτε στήν ἀγωνία καί στήν ταραχή. Πρέπει βέβαια νά ὀμολογήσουμε, ὅτι  εἶναι δύσκολο νά συνέλθει ὁ  κόσμος στό σύνολό του καί νά  ἀγκαλιάσει ὁμόψυχα τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄστατοι καί ἀλλοπρόσαλλοι σήμερα. Οἱ χριστιανοί ὅμως; Αὐτοί μποροῦν σάν τόν Πέτρο νά περπατοῦν στήν ἀνάστατη ἀνθρώπινη κοινωνία. Ἔτσι ἐνῶ ὁ  κόσμος ζεῖ ταραγμένος, αὐτοί μποροῦν νά ζοῦν ἥσυχοι καί εἰρηνικοί. Ἀρκεῖ νά εἶναι κοντά στόν Χριστό πού εἶναι ἡ  πηγή τῆς εἰρήνης. Ὅταν ὅμως  κλονίζονται καί αὐτοί καί τά χάνουν καί ἀπελπίζονται... ἑπόμενο εἶναι νά κλυδωνίζονται μέσα στήν ἴδια τρικυμισμένη θάλασσα καί νά βασανίζονται ἀπό τά κύματα τῆς ζωῆς. Ὅταν χάσουν τήν πίστη τους στόν Σωτήρα Χριστό, τά χάνουν ὅλα  καί βυθίζονται σάν τόν Πέτρο. Καί μήπως ἔτσι δέν τό παθαίνουμε ὅλοι;.... Εἴμαστε ἀδύνατοι στήν πίστη, χωρίς βαθιές ρίζες καί γερά θεμέλια, γι᾽ αὐτό καί μᾶς ταράζουν οἱ πειρασμοί, μᾶς ἀπογοητεύουν οἱ ἀποτυχίες, μᾶς φοβίζουν τά προβλήματα, μᾶς ἀφανίζουν τά βάσανα καί οἱ θλίψεις. Καί τότε γιά μᾶς ἔχουν ἐφαρμογή τά λόγια πού εἶπε ὁ  Κύριος στόν Πέτρο.
«Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;» Καί ὁ  Πέτρος τότε ἦταν δικαιολογημένος. Δέν εἶχε λάβει ἀκόμη τήν χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Μετά τήν Πεντηκοστή καί Αὐτός καί οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, γύρισαν ὅλη  τήν Οἰκουμένη μέσα σέ ἀφάνταστους κινδύνους καί ἀπερίγραπτους πειρασμούς.
Περπατοῦσαν ἐπάνω στά ἀφρισμένα κύματα τοῦ πονηροῦ καί ἁμαρτωλοῦ κόσμου ἀπτόητοι καί ἀκατάβλητοι. Καί τελικά νίκησαν καί κυριάρχησαν... Ὥστε, λοιπόν, μήν ξεχνᾶμε, ἀδελφοί μου, ὅτι  ἡ  ζωή καί ὁ  κόσμος μέσα στόν ὅποιο ζοῦμε, εἶναι ἀγριεμένος ὠκεανός καί τρικυμισμένη θάλασσα. Μιά δύναμη εἶναι σέ θέση νά τόν εἰρηνεύσει. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ναί· μόνο ἡ  Χάρη τοῦ Θεοῦ μπορεῖ καί τόν κόσμο ὅλο  νά εἰρηνεύσει καί σέ καθένα ἀπό μᾶς νά χαρίσει τήν χαρά καί τήν εἰρήνη τήν δική Του, πού εἶναι γλυκιά καί ἀναφαίρετη.