υστήριο σκοτεινό και απροσπέλαστο περιβάλλει την τραγική μορφή του Ιούδα, ενός εκ των 12 μαθητών. Ο
ρόλος, ο ατιμωτικός και επαίσχυντος που, θεληματικά, έπαιξε στο θείο Δράμα, του δίνει θέση κεντρική μέσα στα πλαίσια του Πάθους. Και τον τοποθετεί, αν όχι στο επίκεντρο, τουλάχιστον σε μέρος φωτεινό που κάνει ορατό τον άθλιο χαρακτήρα του.
Ο Ιουδας γεννήθηκε στην Ισκαρία, από τήν οποία πηρε και το ονομα Ισκαριωτης. Πατερας του ηταν ο Εβραίος Ρόβελ. Ενα βραδυ, αναφερει η παράδοση η γυναίκα του Ρόβελ είδε ένα φοβερό όνειρο.Ξυπνησε τρομαγμενη απο τον φοβοη της.Και ενω προσπαθουσε να την καθησυχασει ο ανδρας της, αυτη του ειπε: Ειδα στο ονειρό μου ότι εάν μείνω έγκυος και γεννήσω αγόρι, αυτό το παιδί θα γίνει η καταστροφή των Εβραίων. Ο ανδρας της την κοροιδεψε σαν ανοητη που πιστευει στα ονειρα.
Την ίδια νύχτα η γυναίκα του έμεινε έγκυος. Πραγματι όταν ηρθε ο καιρος γεννησε αγορι. Φοβουμενη μηπως το ονειρο βγει πραγματικοτητα, θέλησε να το φονεύσει για να μην καταστρέψει το Έθνος τους. Κρυφά από τον άνδρα της, έβαλε το μωρό σ’ ένα πλεκτό καλαθι το αλειψε με πισσα και το έριξε στην θάλασσα της Γαλιλαίας, λεγοντας ψεματα στον ανδρα της για την τυχη του παιδιου. Το καλαθι καθως έπλεε τα κύματα το παρέσυραν στο απέναντι νησί όπου ζούσαν βοσκοί. Αυτοί βρήκαν το παιδί και το έτρεφαν με το γαλα των ζωων , στη συνεχεια ομως το έδωσαν σε μια γυναίκα συγχωριανη τους να το θηλάζει και η οποία το ονόμασε Ιούδα, γιατι προερχονταν απο το Εβραικο γενος.
Όταν το παιδί άρχισε να περιπαταει, το έφεραν στην Ισκαρία για να βρούν άνθρωπο να το αναθρέψει. Συμπτωματικά το «υιοθέτησε» ο πατέρας του παιδιού ο Ρόβελ μην γνωριζοντας οτι ηταν το δικο του χαμενο παιδι!
Ο Ιούδας ηταν ενα πολυ ομορφο παιδι. Η μητέρα του χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν το δικό της παιδί, το αγαπούσε ενθυμούμενη το βρέφος που είχε ρίξει στην θάλασσα και αφού γέννησε και άλλο αγόρι, τα ανέτρεφε και τα δύο μαζί. Ο Ιούδας όμως ήταν από μικρός πονηρός και έδερνε τον αδελφό του, ζηλεύοντάς τον και θέλοντας να πάρει εκείνος μόνος του την περιουσία του πατερα τους. Τότε ο φιλοχρήματος Ιούδας φόνευσε κρυφά τον αδελφό του και φοβούμενος μην συλληφθεί έφυγε στα Ιεροσόλυμα. Έτσι, οι γονείς του επεσαν σε μεγαλη θλιψη, κλαιγοντας απαρηγορητοι που δεν γνώριζαν πλέον τι έγιναν τα δυο τους παιδιά. Εν τω μεταξυ ο δυναμικός καί όμορφος Ιούδας, ως φιλάργυρος που ήταν, όταν πήγε στα Ιεροσόλυμα, γνώρισε τον Εβραίο βασιλιά Ηρώδη ο οποιος εκτιμωντας την δυναμη και την ομορφια του του εμπιστεύτηκε την φροντίδα του οίκου του.
Μετά από πολλά χρόνια ο πατέρας και η μητέρα του Ιούδα, έφυγαν από την Ισκαρία λόγω διαφόρων προβλημάτων και ήρθαν στα Ιεροσόλυμα. Έχοντας αρκετά πλούτη, αγόρασαν ενα σπιτι με ωραίους κήπους και δένδρα απενατι απο τα ανάκτορα του βασιλιά Ηρώδη. Μια ημέρα καθώς ο βασιλιάς Ηρώδης θαύμαζε τους κήπους του Ρόβελ, προθυμοποιήθηκε ο Ιούδας να πάει κρυφά καί να του φέρει φρούτα. Έγινε όμως αντιληπτός από τον πατέρα του που δεν τον γνώριζε και αφού διαπληκτίστηκε μαζί του και είδε ότι δεν τον έβλεπε κανείς, αρπαξε μια πετρα και σκότωσε τον πατερα του. Αφού έφερε στον βασιλιά τους καρπούς, του είπε ότι είχε σκοτώσει τον Ρόβελ. Ο Ηρώδης τότε για να μην προσβληθεί το παλάτι, απληστος οπως ηταν, ζήτησε από τον Ιούδα να πάρει για γυναίκα του την χήρα του Ρόβελ, χωρίς να ξέρουν ότι ήταν η μητέρα του, ώστε να γίνει κληρονόμος της περιουσίας της. Έτσι η γυναίκα εν αγνοία της, έλαβε για σύζυγο της τον γιο της, εζησαν αρκετά χρόνια σαν συζυγοι, αποκτώντας μαζί του και παιδιά!
Μια ημέρα καθώς εκείνη έκλαιγε ενθυμούμενη τα βάσανά της, διηγήθηκε λεπτομερώς τα του βίου της στον Ιούδα. Τότε εκείνος, έχοντας ακούσει από τους βοσκούς ότι τον περισυνέλεξαν από την θάλασσα μέσα σ’ ένα καλάθι όταν ήταν βρέφος, συνειδητοποίησε ότι αυτούς που είχε σκοτώσει ήταν ο αδελφός και ο πατέρας του και ότι είχε πάρει για γυναίκα του την μητέρα του και αφού της είπε ότι εκείνος είναι ο γιος της που τον είχε ρίξει στην θάλασσα και ότι είχε σκοτώσει τον αδελφό και τον πατέρα του, έφυγε μακριά της.
Ο Ιούδας τότε, προσπαθώντας να μετανοήσει, έμαθε ότι στην Ιουδαία κήρυττε ένας σπουδαίος διδάσκαλος, ο Ιησούς Χριστός, που καλούσε τους αμαρτωλούς να μετανοήσουν και θεράπευε ψυχές και σώματα ασθενούντων. Αφού πήγε σ’ Αυτόν για να σώσει την ψυχή του, ο Χριστός τον έκανε μαθητή Του και του εμπιστεύτηκε να κρατά τα χρήματα που προοριζόταν για την συντήρηση των υπολοίπων Μαθητών και του Χριστού. Όμως, ο Ιούδας δεν εγκατέλειψε το πάθος της φιλαργυρίας και έκλεβε χρήματα, φθάνοντας στο σημείο να προδώσει τον Ιησού Χριστό για τριάκοντα αργύρια και να καταδικασθεί από τους Εβραίους σε σταυρικό θάνατο. Καταλαβαίνοντας ότι είχε παραδώσει αθώο αίμα, επέστρεψε τα αργύρια και αντί να μετανοήσει ειλικρινά, προτίμησε να κρεμασθεί σ’ ένα δένδρο και να αυτοκτονήσει.
Ακομα και η αυτοκτονια αυτη του Ιουδα εγινε απο πονηρια, προκειμενου να προλαβει να πεθανει πριν τον θανατο του Χριστου. Γιατι οπως ειχε ακουσει, στα χρονια της τριετους διδασκαλιας του Χριστου, ο Χριστος θα κατεβαινε στον Αδη για να κηρυξει και εκει στις ψυχες των νεκρων, για να σωθουν οσες απο αυτες θα πιστευαν. Επρεπε, λοιπον, να προλαβει να βρεθει αναμεσα στις ψυχες αυτες πριν πεθανει ο Χριστος και οσο διαρκουσε ακομη η εποχη της Παλαιας Διαθηκης.
Ομως η πονηρια του αυτη πηγε χαμενη γιατι κοπηκε το σχοινι, και «ἔπεσε πρηνής, ἄνοιξε ἡ κοιλιά του καὶ χύθηκαν ὅλα τὰ σπλάγχνα του», οπως αναφερει ο Ευαγγελιστης Λουκας. (Πράξ. α´, 18) Δεν ξεψυχησε, δηλαδη αμεσως, αλλα ψυχωραγουσε για μερικες ωρες με αποτελεσμα να πεθανει μετα τον θανατο του Χριστου, πηγαινοντας με τον τροπο αυτο στην αιωνια κολαση της Καινης Διαθηκης και οχι στον Αδη της Παλαιας Διαθηκης, οπως πονηρα υπολογιζε, προκειμενου να συναντησει εκει τον Χριστο μαζι με τους αλλους νεκρους.
Αυτη ειναι σε συντομια η ιστορία του προδοτη Ιουδα για τον οποιο ο Χριστος προειπε το αιωνιο μελλον οτυ με τα βαρυσημαντα εκεινα λογια: «ὁ μὲν υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάγει καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ· οὐαὶ δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ, δι' οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται· καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος». (Μρκ. ιδ´, 21)
Αγαπητοί μου! Ο Ιούδας είναι ένας τραγικός άνθρωπος των καιρών μας! Ναι μην απορείτε. Ζει και σήμερα στις καρδιές πολλών ανθρώπων. Και είναι οι άνθρωποι αυτοί καλεσμένοι στη σωτηρία, όπως κι εκείνος. Και δέχονται κι αυτοί πλούσια τη θεϊκή αγάπη, όπως κι' εκείνος. Και στο τέλος γίνονται προδότες όπως κι' εκείνος.
Αν στη μορφή του Ιούδα διακρίνουμε κάτι, έστω και ελάχιστο, που να ταιριάζει και σε μας, ας μην περιμένουμε. Να σπεύσουμε γρήγορα να το αποβάλουμε σαν φίδι φαρμακερό που το τινάζεις μόλις σε αγγίξει.
Να θυμηθούμε πως άρχισε ο Ιούδας και πως κατάντησε. Ξεκίνησε για να γίνει ο κήρυκας της σωτηρίας. Και κατάντησε...«ο υιός της απωλείας»!
