«Φέρετε αυτόν πρoς με». (Μάρκ. 19)
το κατάντημα του νέου, της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, Αγαπητοί μου, βλέπουμε ανάγλυφα, το δράμα της «επαναστατημένης» νέας γενιάς. Το άμοιρο παιδί! «Αφρίζει και τρίζει τους οδόντας και ξηραίνεται». (Μαρκ. θ' 18) Πέφτει πότε στην φωτιά, για να καεί και πότε στο νερό, για να πνιγεί. Σωστό ερείπιο. Πηγή αγωνίας για τους γονείς του. Αιτία ανησυχίας για τους γύρω του. Κάτι παρόμοιο, δυστυχώς, δεν συμβαίνει και με τα «οργισμένα νιάτα» του καιρού μας;
Τα νιάτα, σήμερα, ανατρέποντας τις ηθικές αρχές, πέφτουν και καίγονται στην φωτιά που ανάβουν τα σαρκικά πάθη. Ρίχνονται στα απύθμενα νερά της απογοήτευσης. Είναι ναυαγοί χωρίς ελπίδα.
Από το σύγχρονο «άλαλο πνεύμα» των ναρκωτικών και της ηθικής διαφθοράς, έχουν μεταβληθεί σε σωματικά και ψυχικά ερείπια. Στο όνομα δήθεν της ελευθερίας, ποδοπατούν ιδανικά και αμφισβητούν αξίες. Αυτή η ήθική κρίση, της νέας γενιάς, είναι φαινόμενο διεθνές, και προκαλεί παγκόσμια ανησυχία.
Το σήμα του κινδύνου έχει σημάνει από πολύ καιρό. Κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, εκπαιδευτικοί, γονείς, πολιτικοί και εκκλησιαστικοί ηγέτες, ερευνούν το πρόβλημα, αναζητούν εναγώνια κάποια λύση, και παίρνουν μέτρα για τον περιορισμό του κακού. Όμως η ηθική αρρώστια προχωρεί. Από μέρα σε μέρα, η κρίση γίνεται όλο και πιο μεγάλη και μαζί της μεγαλώνει και η αγωνία για το μέλλον. Το πρόβλημα είναι πραγματικά μεγάλο και πολύπλοκο.
Βέβαια, πρέπει να πούμε, πως στον ελληνικό χώρο η κρίση της νεότητας δεν εμφανίζεται ούτε με την έκταση ούτε με την ένταση που εμφανίζεται στις βιομηχανικές κοινωνίες της Δύσης. Όμως αυτό, δέν είναι λόγος εφησυχασμού. Μερικά χαρακτηριστικά συμπτώματα της πνευματικής αρρώστιας, που μαστίζει την νεολαία άλλων χωρών, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στον τόπο μας, και μας δίνουν το σύνθημα για επαγρύπνηση.
Η σημερινή Ευαγγελική διήγηση, δεν θέτει μόνο το πρόβλημα της νέας γενιάς. Προτείνει και μια λύση, που είναι η πιο αποτελεσματική στο σημερινό αδιέξοδο. «Φέρετε αυτόν προς με» (Ματθ. θ' 19), είναι η απάντηση του Ιησού, στην παράκληση του δυστυχισμένου πατέρα, στην προσπάθεια να βοηθήσει το παιδί του. Μέσα σ' αυτές τις τέσσερεις λέξεις βρίσκεται η λύση του προβλήματος.
Ο πατέρας αύτός, πριν πλησιάσει τον Χριστό, είχε χτυπήσει πολλές πόρτες, ζητώντας βοήθεια. Είχε μεταχειρισθεί άπειρα μέσα, για να χαρίσει την υγεία στον γιό του. Και όλα αυτά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μόλις όμως εκτελεί τήν παραγγελία που του δίνει ο Χριστός, και οδηγεί κοντά σ' Εκείνον το παιδί του, βρίσκει αυτό, πού χρόνια ολόκληρα, αναζητούσε.Ο νέος θεραπεύεται, γίνεται καινούργιος άνθρωπος. Ικανός να παλέψει στην ζωή και να νικήσει.
«Φέρετε αυτούς προς με», λέει και σήμερα για τους νέους ο Χριστός, απευθυνόμενος στην γενιά των μεγάλων. «Χειραγωγείστε τα νιάτα στην Αλήθεια μου. Βοηθήστε τα να με συναντήσουν».
Μέχρι τώρα δοκιμάσαμε όλα τα μέσα, για να σώσουμε την νεότητα. Συμβουλευτήκαμε τήν κοσμική σοφία. Μεταρρυθμίσαμε τα εκπαιδευτικά μας συστήματα. Προσφέραμε το μεγαλύτερο μέρος του ιδρώτα μας, για να εξασφαλίσουμε στους νέους, άνετη ζωή, επιστημονική και τεχνική κατάρτιση. Όλα αποδείχθηκαν ανεπαρκή. Δεν απομένει τώρα παρά να εφαρμόσουμε χωρίς χρονοτριβή και την υπόδειξη του Χριστού. Το έργο είναι δύσκολο. Πιο δύσκολο από κάθε άλλο που μέχρι σήμερα επιχειρήσαμε. Απαιτεί προσπάθειες, αγώνες, θυσίες.
Για να φέρουμε τα νιάτα κοντά στον Χριστό, βασική προϋπόθεση είναι, πρώτα να ζούμε εμείς κοντά Του. Η αλήθεια, η αγάπη, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, να είναι χαρακτηριστικά μας γνωρίσματα. Μόνο έτσι θα πείσουμε τους νέους ότι, αυτές οι αξίες είναι δώρα, που ό Χριστός προσφέρει σε όσους Τον συναντούν. Μόνο έτσι και θα τους αποκαλύψουμε τους τυχοδιώκτες που τις καπηλεύονται, και τις χρησιμοποιούν σαν δολώματα, για να παρασύρουν τα νιάτα στην καταστροφή.
Ένα πλησίασμα στον Χριστού, είναι πρώτα-πρώτα θέμα αγωγής, διδασκαλίας και πνευματικής καλλιέργειας. Όμως πολύ περισσότερο είναι υπόθεση προσφοράς και παραδείγματος. Απαραίτητο συμπλήρωμα κάθε αγωγής είναι το παράδειγμα. Χωρίς το παράδειγμα και η καλύτερη αγωγή καταντά ματαιοπονία. Ο σοφός Βάκων έλεγε: «όποιος δίνει καλή συμβουλή χτίζει με το ένα χέρι. Όποιος δίνει καλή συμβουλή και κακό παράδειγμα με το ένα χέρι χτίζει και με το άλλο γκρεμίζει. Όποιος δίνει καλή συμβουλή και καλό παράδειγμα χτίζει και με τα δυο χέρια». Όταν τα νιάτα συναντήσουν, με την βοήθειά μας τον Χριστό, θα βρουν τον δρόμο τους, θα αναστηθούν, θα γίνουν ικανά να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον, απαλλαγμένο από τα σφάλματα του παρελθόντος, και τις ανησυχίες του παρόντος.
Ήρθε η ώρα να πούμε, πως για την σημερινή κρίση της νέας γενιάς, οι κυρίως υπεύθυνοι, είμαστε εμείς, η γενιά των μεγάλων. Απομακρύναμε τον Θεό από την ζωή και τις επιδιώξεις μας. Τον απαρνηθήκαμε. Τον προδώσαμε. Έτσι και τα παιδιά μας γεννήθηκαν μακριά από τον Θεό. Στην πραγματικότητα, τα παιδιά μας δεν γνώρισαν ποτέ τον Θεό. Και στις περιπτώσεις ακόμα που τους προσφέραμε την γεύση του Θεού, ήταν μια γεύση στυφή, γεμάτη απαγορεύσεις. Ο Θεός που προβάλαμε στα παιδιά μας ήταν καμωμένος στα δικά μας μέτρα, ντυμένος με τις δικές μας φιλοδοξίες και σκοπιμότητες, και δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ούτε αγωγή εμπνευσμένη από τήν αλήθεια του Χριστού, ούτε παράδειγμα γνησίων χριστιανών δώ¬σαμε στα παιδιά μας και δημιουργήσαμε έτσι, με τα ίδια μας τα χέρια, το σημερινό θλιβερό κατάντημα.
Στο παρελθόν τα διδάξαμε ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και τώρα αυτά, συνεπή προς τις δικές μας θεωρίες, φροντίζουν να ζουν κτηνώδη ζωή σε αγέλες πιθήκων, όπου κυριαρχούν τα ταπεινά ένστικτα και οι χυδαίες ορμές.
Τούς είπαμε, πιο πολύ με τα έργα, παρά με τα λόγια μας, πως ο άνθρωπος είναι μόνον ύλη, και μόλις κλείσει τα μάτια του σ' αύτόν τον κόσμο, γίνεται χώμα, δέν μένει τίποτα απ' αύτόν, και με θαυμαστή συνέπεια, υιοθέτησαν σαν βιοθεωρία, τον μηδενισμό.
Τους αποκαλύψαμε πως η θρησκεία είναι ένα όμορφο κατασκεύασμα για να δίνει θάρρος στους δειλούς και εκείνα, επειδή ακριβώς δεν ήθελαν να χαρακτηρίζονται από δειλία, αλλά α¬πό γενναιότητα, γκρέμισαν τις θρησκευτικές αξίες, από τα αιώνια βάθρα τους, και ποδοπάτησαν την ηθική, σαν κάτι το κατεστημένο. Τώρα; Πληρώνουμε τις συνέπειες. Θρηνούμε πάνω από ερείπια. Αγωνιούμε πάνω από ψυχές, που σαν ηφαίστεια, είναι έτοιμα να εκραγούν...
Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Μπορούμε από σήμερα να αρχίσουμε ό,τι δέν κάναμε στο παρελθόν. Να ξαναγυρίσουμε στον παλιό, λησμονημένο, κανόνα αγωγής: «Οι πατέρες μή παροργίζετε τα τέκνα υμών, αλλ' εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». (Εφεσ.ς' 4). Αν το κάνουμε, έστω και τώρα, θα προλάβουμε τήν ολοκληρωτική καταστροφή.
Αγαπητοί μου,
τα νιάτα σήμερα, περισσότερο από κάθε φορά, έχουν ανάγκη τον Θεό, και τον αναζητούν. Έχουμε υποχρέωση να σταθούμε κοντά τους σ' αυτή τους την αναζήτηση. Τό πλησίασμα του Θεού ας γίνει η συνισταμένη των φροντίδων και των προσπαθειών μας, γι' αυτά.
Γονείς, εκπαιδευτικοί, κληρικοί, κυβερνήτες, άνθρωποι με οποιαδήποτε υπεύθυνη θέση στην κοινωνία, ας ανταποκριθούμε στο παράγγελμα του Χριστού, που αφορά τον κάθε νέο: «Φέρετε αυτόν προς με».
Να είμαστε τότε σίγουροι πως θα γίνουμε δημιουργοί ενός καινούργιου κόσμου, «όμορφου, αγγελικά πλασμένου»· Πῶς; Άν πλησιάζοντας εμείς τον Θεό μπορέσουμε να Του πούμε: «Κύριε, φέραμε κοντά Σου και τα νιάτα».
